Dagur - 29.01.1988, Page 6

v - RUÐACJ - 88Gr isúnei m
6 - DAGUR - 29. janúar 1988
ógleymanlegur tími. Maður sá
t.d. Skugga-Svein í hvert einasta
skipti sem hann var sýndur og
fannst alltaf jafngaman að
honum.“
Jóna María Jóhannsdóttir og Jón Hallur með börn sín Huldu og Jóhann.
„Ég hef kynnst ýmsu skraut-
legu fólki og sumir vilja
meina að ég sé það sjálfur"
-Jón Hallur Ingólfsson bankastarfsmaður á Sauðárkróki í helgarviðtal
Viðmælandinn í helgarvið- á kambinum var þá Leikfélag
talinu er í yngri kantinum að Sauðárkróks með sína aðstöðu til
æfinga. I skemmunni sem Sævar
þessu sinni. Jón Hallur Ing-
ólfsson heitir hann þrítugur
bankastarfsmaður á Sauðár-
króki. Undanfarin misseri
hefur nokkuð borið á honum
sem öðrum helmingi „Wam-
dúetts“ þeirra Króksara, en
hann þykir einnig vel liðtæk-
ur í félagslífinu og er viðrið-
inn hina ýmsu félagsstarf-
semi í bænum. Þegar Jón var
nemandi í Samvinnuskólan-
um á Bifröst fyrir nokkrum
árum var hann talinn einn
fjölhæfasti nemandi skólans.
Komi það einhverjum á
óvart, er rétt að sá hinn sami
geri sér grein fyrir því, að
drengur þessi er einn af
Nikkurunum svokölluðu,
sem óumdeilanlega hafa sýnt
að þeim er margt til lista
lagt.
„Þó að ég sé ekki eldri en þetta,
fæddist ég á Gamla spítalanum
þar sem nú er safnaðarheimilið.
Ólst svo upp á Freyjugötunni eða
Skuggahverfinu eins og það var
kallað í þá daga, því þar voru nú
ekki svo margir ljósastaurar á
sínum tíma. Eg er yngstur sex
bræðra og á 2 systur, önnur er
elst okkar systkina og hin yngst,“
sagði Jón þegar talið barst að
æskuárunum í gamla bæjar-
hlutanum á Króknum.
„Aðalleiksvæðið var fjaran. Ég
átti heima þarna niðri á fjöru-
kambinum. Þar var maður yfir-
leitt mestan þann tíma sem
aflögu var frá skólanum. Framar
Einarsson er nú með aðstöðu
sína vegna útgerðarinnar. Þar
voru mörg stórstykkin æfð, s.s.
Gullna hliðið, Skugga-Sveinn,
Mýs og menn o.fl.
Ég átti mína ágætu leikfélaga í
nágrenninu s.s. Jón Pálma,
Ninna á pósthúsinu, Bjössa Skúl
og fleiri. Við gerðum okkur ýmis-
legt til dundurs og þ.á m. voru
indíánaleikirnir ákaflega vinsæl-
ir. A þessum tíma voru fjaðra-
skúfarnir sem indíánahöfðingj-
arnir notuðu í öllum regnbogans
litum og skósíðir að auki. Það
voru svo margar fjaðrir í þeim.
Svo smíðaði maður sér áhöld á
verkstæðinu hjá pabba; exi o.fl.
Fúlatá
Svo var það eitt sinn þegar verið
var að æfa Mýs og menn, að orð-
ið var heldur heitt í leikhúsbragg-
anum. Við Ninni á pósthúsinu
vorum að njósna þarna í kring,
og læddumst sem sé þarna að sem
indíánar að kúrekum staðráðnir í
að gera árás í skjóli myrkurs.
Einhvern veginn komumst við
inn í skemmuna, líklega um
dyrnar. Það var búið að stúka af
ákveðið svæði, sem leiksvið. Við
laumuðumst þarna inn báðir mál-
aðir í framan og ekkert frýnilegir
á að líta. Það var svo á viðkvæmu
augnabliki í leikritinu þegar
dauðaþögn ríkti í salnum, að ég
stökk inn í holið með þessu líka
voðalega góli og argaði upp að
hér væri kominn indíánahöfðing-
inn Fúlatá.“
- Fúlatá?
„Já, blessaður vertu þetta voru
alveg himnesk nöfn í þá daga.
Það var ekkert með það að það
varð allt vitlaust þarna innan
dyra. Þeim brá svo að það fór allt
í handaskol. Ég náttúrlega sá
mitt óvænna og stökk til baka og
fann að það svona kröfluðu ein-
hverjir fingur í bakið á kauða, en
maður var nú sporléttur í þá
daga. Út komumst við og burtu
og urðu engin eftirmál að þessu.
Nema þá þau að hér á Króknum
var þá búsettur Lingi, sem allir
innfæddir kannast við, sonur
Guðmundar Andréssonar. Hann
var sviðsmaður þarna í leikhús-
skemmunni. Hann hitti mig einu
sinni á gangi á Skagfirðingabraut-
inni, bar lófann upp að munnin-
um og framkallaði indíánaöskur
mikið og gargaði svo: Heill og
sæll indíánahöfðinginn Fúiatá.
Hann var líklega sá eini sem
maður þekkti í leikfélaginu þá.
En eftir þetta átti ég mjög gott
samstarf við leikara í leikfélag-
inu. Maður fékk að vera þarna
innan dyra löngum stundum og
fylgjast með. Það var alveg
Þegar ísinn kom '68
Eitt af því sem maður gleymir
ekki er þegar ísinn kom vorið
’68. Var hann landfastur hér við
ströndina í margar vikur. Það
myndaðist svona læna meðfram
ströndinni þar sem sigldi lagís er
brotnað hafði í marga parta,
þ.á m. þykkar lagísplötur sem
við strákarnir gátum notað. Ver-
ið á þeim svona einn-tveir saman
og síðan var róið meðfram
ströndinni þar sem komist var.
Vorum við þarna einu sinni sem
oftar margir ytribæingar;
Muggur, Óli Þór, Óli Sveins,
Rúnar Björns og fleiri góðir, að
ógleymdum vertinum okkar
Baldri Úlfars. Hann var með
þeim hugaðri í bransanum. ísinn
var aðeins farinn að lóna frá. Það
hefur verið komin svona 100-150
metra breið læna og menn sigldu
geysilega mikið. Þá var gamla
bryggjan fyrir neðan trésmíða-
verkstæði kaupfélagsins í essinu
sínu, fullgild og mikið notuð á
sumrin. Þeir sem yngri voru og
pastursminni voru bara upp í
landsteinunum, stukku svo strax
í land þegar stóru ferlíkin komu.
Það voru kannski tveir og þrír
stóru strákanna á ógnarlöngum
jaka, sem brutu farkosti okkar
minni strákanna í spón á svip-
stundu.
Svo kom þarna rúta full af
ferðalöngum og út flykktist
mannfjöldi mikill sem fór að
mynda í gríð og erg. Æstist þá
leikurinn heldur og menn fóru að
finna sér jaka sem þeir gætu verið
á einir og sér og leikið kúnstir
sínar. Sem margir hverjir voru
orðnir þaulæfðir í. Baldur lenti á
einum góðum jaka, tók af skarið
og sigldi til hafs, út úr lænunni.
Fór hann lengra en nokkur hafði
áður þorað, alveg út fyrir hausinn
á gömlu bryggjunni. En þá tók
nú að kárna gamanið því jakinn
fór að molna niður. Baldur snéri
við alveg í dauðans ofboði, en
hann hafði það ekki af blessaður
drengurinn, því jakinn molnaði á
svipstundu og hann stakkst á
bólakaf í hafið. Meðan á þessu
stóð filmuðu útlendingarnir alveg
í gríð og erg. Voðalega hrifnir af
því hvað drengurinn lagði á sig,
bara til að þeir gætu tekið svona
fínar myndir. En hann var ekki
jafn hrifinn þegar hann kom upp
úr sjónum og var ekki laust við
að hann fengi augnagotur og
hlátur frá sumum.
Eina skiptið sem ég man eftir
að ég hafi dottið í sjóinn var ein-
mitt við þessar athafnir á ísjök-
unum.
Sítrónukvartettinn: Sigurður Jóhannesson, Vigfús Hjartarson, Jón Hallur Ingólfsson og Freysteinn Sigurðsson.