Dagur - 14.12.1990, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Föstudagur 14. desember 1990
Akureyringar og nærsveitamenn:
Hræringur með
súru slátri
- ný bók eftir
Stefán Þór Sæmundsson.
★ Ástir og óskapnaöur.
★ Átök og gamanmál.
Bókin fæst í Bókabúð Jónasar.

VELSMIÐJA STEINDORS HF.
tr 96-23650 • Frostagötu 6A • Akureyri
10%
staðgreiðsluafsláttur
til jóla
Mikið úrval af öryggishjálmum,
fyrir vélsleðamenn og bifhjólamenn,
ásamt leðurfatnaði, hönskum,
vara- og fylgihlutum í bifhjól.
VERSLUNIN í
VÉLSMIÐJU STEINDÓRS HF.
Sími 96-23650 • Frostagötu 6A
LEGO - PLAYMO-FISHER PRICE - BAMBOLA - BARBIE - SINDY
Bílabrautir
margar gerðir
frá kr. 1995
Leikfangamarkaburinn
BILABRAUTIR - FJARSTÝRÐIR BÍLAR - MODEL - RAMBO
Álafoss hi
bókakynning
Á tónleikum Utangarðsmanna voru oft mikil læti, ekki síður á sviðinu en í salnum.
„Nótt og dagur urðu
endalaus partý...“
- kafli úr bókinni um Bubba
Ein söluhæsta bókin það sem
af er jólabókavertíðinni er við-
talsbók Silju Aðalsteinsdóttur,
Bubbi, en í bókinni ræðir Silja
við tónlistarmanninn lands-
fræga, Ásbjörn Kristinsson
Morthens, eða Bubba Morth-
ens eins og hann er oftast
nefndur.
Kaflinn sem hér fer á eftir er úr
þeim hluta bókarinnar er fjallar
um rokkarann Bubba og þar með
hljómsveitirnar Utangarðsmenn
og Egó. Þegar þarna er komið
sögu eru Utangarðsmenn búnir
að „gera allt vitlaust“ í Reykja-
vík og spila fyrir fullu húsi víða í
borginni, aðeins nokkrum mán-
uðum eftir að hljómsveitin var
stofnuð. Og þá var landsbyggðin
næst á dagskrá:
„Ekki var nóg að leggja Reykja-
vík að fótum sér, og strax um
vorið fórum við í fyrsta lands-
byggðartúrinn okkar. Við feng-
um okkur umboðsmann, ágætis-
dreng þó að hann væri ekki fædd-
ur í þetta starf, skráðum okkur
með tónleika og dansiböll á
nokkrum stöðum norður í landi
og undirbjuggum brottför.
Við vorum skítblankir. Þó að
aðsóknin væri góð á tónleika í
bænum þá skiptust peningarnir í
marga staði þegar margar hljóm-
sveitir spiluðu og hlutur hvers og
eins var ekki stór. En Jósef bjarg-
vættur okkar tók aftur bankalán
til að aðstoða okkur við að kaupa
rútu. Án hans hefðum við aldrei
komist neitt og aldrei orðið það
sem við urðum. í staðinn ætlaði
Baráttuhópur farandverkamanna
að virkja okkur til gagns fyrir
sinn málstað, og við áttum að
taka þátt í miklu áróðurs- og
skemmtiprógrammi sem þeir
fóru með um landið þetta vor. En
við vorum bara rokk & rólerar og
létum ekki að stjórn, og Jósef
fékk aldrei neitt fyrir sitt ómetan-
lega framlag til okkar.
Við keyptum okkur rútu fyrir
lánið hans Jósefs, réðum vin
minn Sturlu Guðmundsson bíl-
stjóra og lögðum í hann áleiðis til
Húsavíkur þar sem við áttum að
spila á dansleik.
Þetta var langt og mikið ferða-
lag og við reyktum alveg rosa-
lega. Dágóðan spöl frá Akureyri
sprakk hjá okkur. Við skiptum
um dekk og héldum áfram, en
ekki erum við búnir að aka lengi
þegar ég sé hjól rúlla framhjá rút-
unni. Ég hélt að ég sæi ofsjónir.
„Nei strákar!“ kalla ég. „Sjáiði!“
í því dettur rútan á magann. Við
vorum svo skakkir að við höfðum
gleymt að herða rærnar, og þarna
endaði rútan okkar feril sinn.
Við löbbuðum heim á næsta
sveitabæ og fengum að hringja á
leigubíl sem flutti okkur inn á
Akureyri. Þar tókum við aðra
rútu á leigu, sóttum dótið okkar í
ónýtu rútuna og lögðunt enn af
stað til Húsavíkur, orðnir ansi
seinir á dansleikinn. Til að bæta
gráu ofan á svart þá brotnaði
drifskaftið á nýju rútunni þegar
við vorum komnir til Grenivíkur.
Við fengum gert við það og svo
var keyrt alveg dauðakeyrslu.
Rétt fyrir utan Húsavík vorum
við stöðvaðir af lögreglunni! Við
útskýrðum hvers vegna við
keyrðum svona hratt og sluppum
með áminningu, en klukkan
gekk.
Meö rassinn í áheyrendur!
Loksins komum við til Húsavíkur
þar sem fullt af alls konar fólki
beið eftir okkur. Við höfðunt
sagt þeim sem héldu ballið að við
værum hljómsveit eins og
Brimkló til að fá djobbið, en
þarna komum við, í leðurjökkum
og rykugir frá toppi til táar, og
einhverjir gjóuðu strax tor-
tryggnir á okkur augunum. Við
stilltum upp á mettíma og byrj-
uðum að spila, en eftir tvö lög
brustu á óeirðir í salnum. Fólk
vildi berja okkur, misþyrma
okkur, kveikja í okkur, senda
okkur með stimpil á rassinum aft-
ur í bæinn! Við spiluðum samt og
ég söng, en til að sýna vanþókn-
un mína á móttökunum sneri ég
baki í salinn. Söng í þrjá tíma
með rassinn í áheyrendur!
Þetta var föstudagskvöld og
eftir ballið yfirgáfum við Húsavík
við lítinn orðstír.
Á laugardagskvöldið áttum við
að spila í félagsheimilinu Skúla-
garði í Kelduhverfi. Það komu
tuttugu manns og tilkynntu að
þeir væru komnir til að heyra
rokktónlist. Okkur fannst æðislegt
að hitta sveitafólk sem vildi hlusta á
rokk. „Við spilum fyrir þetta fólk
þó að það sé ekki margt,“ sögð-
um við glaðir hver við annan og
þrykktum allt í gang - og fólkið
labbaði út og fékk endurgreitt!
Það varð bara einn maður
eftir. Hann sat á stól á miðju
dansgólfinu í þessu stóra félags-
heimili og við spiluðum í þrjá
klukkutíma fyrir hann einan.
Hann heitir Pétur, kenndur við
bæinn Daðastaði og er núna
skólastjóri á Kópaskeri. Hann
átti ekki orð yfir hrifningu sína
og gleði. Taldi okkur mestu bylt-
ingu í íslensku músíklífi fyrr og
síðar. Hann var bóndi þegar
þetta var og bauð okkur í heirn-
sókn á bæinn sinn. Við sváfum í
Skúlagarði um nóttina, fórum
svo til Péturs daginn eftir og
dvöldum þar í góðu yfirlæti
fram eftir degi, borðuðum kóti-
lettur með honum og móður hans
og skoðuðum fjárhús og hlöður.
Vinátta okkar Péturs hefur
haldist æ síðan og ég tel hann
einn merkasta núlifandi íslend-
ing. Það ætti að vera búið að
sæma hann öllum tiltækum orð-
um fyrir stórkostlegan árangur í
skólamálum.
Kaldar móttökur
Nú, við kvöddum Pétur og næst
lá leiðin til Raufarhafnar. Á
þeirri leið vorum við enn stöðv-
aðir af lögreglu, en ekki fyrir of
hraðan akstur í þetta skipti.
Þannig var, að eftir tónleikana í
Skúlagarði urðum við varir við að
stúlkur frá Húsavík höfðu elt
okkur þangað. Þetta voru fyrstu
aðdáendurnir okkar. Þær voru
svo seinheppnar að þær misstu af
tónleikunum hans Péturs, en
fengu viðtöl sem þær voru með úr
Þjóðviljanum og Helgarpóstinum
árituð þegar þær loksins komu,
og svo fengu þær að sofa í félags-
heirhilinu. Þetta voru ungar
stúlkur og við létum þær óáreitt-
ar. Þegar við fórum til Péturs um
morguninn sáum við þær leggja
af stað til Raufarhafnar.
Þegar lögreglan stöðvar okkur
er það til að spyrja um þessar
stúlkur. Þá kom fram að þær
höfðu stolið bíl frá bróður einnar
þeirra, og auk þess vorum við
grunaðir um að hafa sofið hjá
þeim. Einhverjar þeirra voru
undir lögaldri. Við fórum bara að
hlæja og spurðum hvort þessir
ágætu iögregluþjónar væru
eitthvað skrítnir, en þeir þæfðu
málin fram og aftur langa stund.
Loksins fengum við þó að
halda áfram til Raufarhafnar þar
sem við fegnum kaldar móttökur.
Þó var þetta heimabær Magnúsar
og Rúnars. Okkur fannst þetta