Dagur - 31.10.1992, Qupperneq 10

10 - DAGUR - Laugardagur 31. október 1992
ÚR dagbók flakkara
Jens Kristjánssón
Um þungarokk, tilfinningar
og annað fyrir útvalda
Ég sótti hana í dagrenningu.
Renndi upp að litla tréhúsinu,
lagði átta gata tryllitækinu við
gangstéttina og beið. Ferfaldur
blöndungur, útboruð 460 kúbíka
vél, Edelbrock í krómuðum
hrönnum: það var viðeigandi.
Hún kom eftir nokkrar mínútur,
grönn og pen og nákvæmlega
fimm fet á hæð. Svart hár niður
að mitti, svört augu á stærð við
undirskálar í fölu postulínsandliti.
Brosti með blóðrauðum vörum og
fleygði leðurstakknum í
aftursætið. Jæja, sagði hún og
rétti mér kaffikrús. Við skulum
fara.
Ég steig varlega á bensínið.
Rúður nötruðu og vatnsleiðslur
sprungu neðanjarðar: fimm hundr-
uð hestar höfðu tryllst undir húddi
sem var töluvert lengra en Fiat
Uno og við rúlluðum af stað.
Hún stakk Metallica í tækið.
For Whom The Bell Tolls þrykkt-
ist úr átta hátölurum og hún hall-
aði sér aftur í sætinu, kveikti í
sígarettu og saug nautnalega.
„Cool,“ sagði hún og kímdi. Og
átti við allt.
A Day On The Green beið
okkar nálægt San Fransisco.
Metallica, Queensryche, Faith No
More og Soundgarden. Atta tíma
tónleikar. Unaðslegt.
Við mættum á hádegi,
bflastæðið jafnstórt og Akureyri,
lögðum eins nálægt og við gátum
og gengum hratt í tuttugu mínútur.
Svæðið var hrottalegt. Sviðið á
stærð við Hótel KEA, hátalaramir
annað eins og mixeramir á tíu
metra, tveggja hæða súlu á
miðjum amerískum fótboltavelli.
A Day On The Green var ekki
rangnefni.
Hún vakti athygli. Blóðrauðar
varir og bleksvört augu glitrandi,
brosandi; svartar buxur og svört
blússa og náföl húð í víðu, flegnu
hálsmáli. Og hún sá ekki neitt.
Attatíu eða hundrað þúsund
manns og allir í hnapp og hún
einn og fimmtíu og starði fast á
herðablöðin á næsta manni.
Taktu mig á háhest, sagði hún
ákveðin og þá sá hún allt og allir
sáu hana: hún stóð upp úr
mannhafinu eins og bleksvartur,
brosandi litlifingur og dillaði sér
hamingjusöm í takt við tónana.
Atta tímar urðu að tíu.
Metallica voru seinastir og ætluðu
bara að spila í klukkutíma en
áttatíu eða hundrað þúsund manns
urðu vitlausir og öskmðu og æptu
og gengu af göflunum og
Metallica spiluðu í tvo tíma í
viðbót.
Ég hef aldrei á minni lífsfæddu
ævi upplifað annað eins og hef þó
komið víða. Ekkert show, engin
leiklist: enginn Mikjáll Jakkson
með fjömtíu dansandi, hlæjandi,
plastíska hjálparmenn gerandi
hvað sem er svo áhorfendum
leiðist ekki; ekkert diskópopp með
tölvustýrðum hljómborðum, teip-
uðum bakröddum og trommuheila
á stærð við hús; engin Madonna
fróandi sér á sviði svo áhorfendur
fatti ekki að tónlistin er tóm.
Ekkert svoleiðis. Bara til-
finninganæmir rándýrstónar sem
þrykktu sér tignarlegir yfir skar-
ann. Bara hljómsveitin og hljóð-
færin og þrekvaxnir rótarar sem
héldu snarvitlausum múgnum af
fjölunum. Ekkert annað.
En það var líka nóg. Kappnóg.
Við komum á hótelið um eitt-
leytið, ég og stelpan, sátum þögul
hlið við hlið á rúminu og hlust-
uðum aftur. Og hlustuðum aftur
um morguninn og næstu daga og
mánuði og ár.
Tilfinningin, þessir tónleikar
og þessi tónlist mun alltaf lifa. í
okkur, með okkur og allt um
kring. Alltaf.
AF HVERJU?
Af því að þetta er krefjandi, til-
finningarík tónlist og þú hreinlega
verður að hlusta. Sama hvort þú
vilt eða ekki.
Af því að þetta er síbreytilegur
taktur, hugsandi, pælandi: þú
getur ekki bara fleygt höndum upp
í loft, dillað þér á þvengmjóum
leggjum og látið óbreytanlega
síbylju elektrónískrar bassa-
trommu dynja á þér eins og hjart-
slátt úr vélmenni.
Af því að þú getur ekki verið
þama og látið sem tónlistin sé ein-
hver óskilgreindur hávaði, eitt-
hvað sem dynur á þér eins og
líflaus, vælandi, sífrandi holskefla
án tilgangs eða tilfinninga.
Þú verður að hlusta.
Og þú finnur fyrir tónlistinni,
finnur fyrir því sem býr undir,
finnur fyrir reiðinni eða gleðinni
eða sorginni sem lá að baki
sköpuninni; þú finnur fyrir þessu
eins og þetta séu þínar eigin til-
finningar og þú hrærist með.
Þú verður.
Og jafnvel þó þú viljir ekki
hlusta, jafnvel þó þú sért bara á
svæðinu fyrir slysni þá kemstu
ekki undan. Þú getur ekki setið á
rassinum og látið sem ekkert sé,
látið sem ekkert komi úr hátölur-
unum, látið sem þögn og sveita-
sæla ríki í salnum.
Aldrei. Þú verður að hlusta.
Sama hvað gerist, sama hvað er,
sama hvað verður, þú hlustar. Þú
getur ekki annað.
Nema þú farir út.
Er það kannski þetta sem kom
ungum, dagfarsprúðum manni til
að hella sér yfir mig á 1929 um
síðustu helgi þegar EXIZT vom á
sviði? Afmyndaður af reiði æpti
hann að svona hávaði hreinlega
gengi ekki, þetta væri ómögulegt
og leiðinlegt og andskotalegt í alla
staði og svo væri ekki einu sinni
hægt að dansa við þetta!
Hverju átti ég að svara?
Átli ég að spyrja hvort hann
væri hræddur við tilfinningar?
Eða hvort í honum byggi svo
hrottalegt taktleysi að ef síbylja
hinnar elektrónísku bassatrommu
breyttist úr einu í annað færi hann
umsvifalaust í hnút og kerfi og
hreinlega týndist á gólfinu?
Og því svaraði ég engu. Ég
fylgdist bara með þeim sem
vinkona mín kallar píkupoppara
yfirgefa svæðið skelfingu lostna
og nánast grátandi.
Svo stóð ég eftir og naut þess
með hinum, þessum fáu útvöldu,
að hlusta á þéttustu hljómsveit
landsins spila með sömu innlifun
og drengimir gerðu á fótboltavell-
inum úti.
Það vildi ég að stelpan með
hrafnsvarta hárið hefði verið þar
líka. Hún, þessi sanni, til-
finninganæmi hlustandi, hefði
notið þess.
VÍSNAPÁTTUR
Jón Bjarnason frá Garösvík
Hér kemur vísa eftir Örn
Arnarson:
Þó að Ægir ýfi brá,
auki blæinn kalda,
ei skal vægja, undan slá
eða lægja falda.
Næstu vísur kvað Baldvin
Halldórsson. Hann flutti til
Ameríku.
Sólfar:
Vindar skeiða skýin blá,
skúra eyða raka.
Norðurleiðum loftsins á
Ijós í heiði vaka.
Leysing:
Nú má sjá við sólarskart
sigla háa jaka.
Öldur bláarýta hart
eftir bláum klaka.
Jólasnjór:
Upp úr snæ með brostna brá
bleikar tægjur líta.
Hefur fræin falið smá
feigðarblæjan hvíta.
Ort til skálds:
Þegar lít ég Ijóðablóm
leiftra um stökur þínar
falla eins og froðuhjóm
ferskeytlurnar mínar.
Emil Petersen kvað þessar
ferðavísur:
Fornar leiðir fjallasals
fannabreiðu kalda.
Yfir heiði Yxnadals
enn ég neyðist halda.
Grenjar hríð um Héðinsskörð,
harkan stríð ei brestur.
Fram meðhlíðum, freðin börð,
fljúga skíðin vestur.
Við Blöndu:
Hlær við bára, hylur grænn
hótar fári, skaða,
meðan klárinn veður vænn
vaðið Kárastaða.
Bjarni Gíslason kvað næstu
vísur.
Mælt af munni fram:
Allir hljóta, unga mey,
angursbót að finna
við að njóta í vorsins þey
vinarhóta þinna.
Til stúlku:
Ljúfan róm þó langt á nótt
látir hljóma af snilli,
mundu að blómin fölna fljótt
frostsins góma milli.
Það er vandi:
Það er vandi að sjá um sig,
svo ei grandist friður.
Hvert það band sem
bindur mig,
bælir andann niður.
Það er vandi að velja leið,
vinna fjöldans hylli,
láta alltaf skríða skeið
skers og báru milli.
Hér koma heimagerðar vísur.
(J. B.)
Þunglyndi:
Ég heflifað langan dag,
- lengri þó á morgun -.
Fyrir æsku yndishag
ellin heimtar borgun.
Og þó...
Undarlega endast menn
að ásækja það mjúka.
Mér finnst bara ágætt enn
áttræð fljóð að strjúka.
Gletta:
Þá sem ekki grfpa grín
gefég upp á bátinn.
Þú ert taumlaus tunga mín
talsvert illa látin.
Hljómsveitir nútímans:
Er ég heyri hrossabrest
hljómsveitanna öskra
kvfði ég þeim missi mest
að mönnum hætti að blöskra.
Næstu vísur kvað Baldur
Eyjólfsson frá Gilsfjarðar-
múla.
Við jarðarför:
Nú er holdið hulið mold,
hnikars -goldin - beðju skuld.
Sálin voldug fyrr á fold
forlög þoldi heimi duld.
Vermist sál mín víns í ál
- vex það bál sem kynt er ótt.
Störfin hál við stuðlamál
stansa - Skál. Og góða nótt.
Húnvetningurinn, Valdemar
Benónýsson kvað:
Morgunblíða:
Sólin hlær á himinboga,
hlýnar blær við árdagsskinn.
Allt, sem hrærist lífs afloga
lagið slær á strenginn sinn.
Gangnavísa:
Norður yfir bylgjubönd
bragnar svifu í jóreyksmóðu.
Fjallaklifa leita lönd.
Logadrifin jámin tróðu.
Emil Petersen kvað: (Faðir
Tryggva rithöfundar.)
í kosningahríð:
Nöpur ískrar aurasál.
Andi nískra galar.
Saman pískra pukurmál
pólitískir smalar.
Hlýtt á hrossaprangara:
Hvað er mér að mynda Ijóð?
- Margar gerast ræður.
Þeir eru hér að þrefa um stóð
þessir merabræður.
Örn Arnarson kvað næstu
vísur.
Maður dó:
Drottinn hló í dýrðarkró.
Dauðinn sló og marði
eina mjóa arfakló
í hans rófugarði.
Á dansleik.
Dansinn tróðu teitir þar
tóbaksskjóðu bjóðar,
hnjáskóls tróður hýreygar
hlupu á glóðum rjóðar.
Torfi Guðlaugsson kvað
næstu vísur á heitum morgni.
Tvö heilræði:
Sólin blessuð svíður haus,
svitinn bakið vætir.
Brjóstahalda- og brókarlaus
best er að þú mætir.
En efkólna aftur fer
ekki er þess að dylja,
í brjóstahaldi og brók er þér
best sem mest að hylja.
Biskupsfóstri sendi P. Péturs-
syni lækni þessar vísur:
Trautt við setu tvínóna.
Töflur éta feigir.
Gleypa hetjur hormóna
hvað sem Pétur segir.
Villu grá þeir vaða enn.
Vonir tjá geggjaðar
kyllismáir kraftamenn
og konur bláskeggjaðar.
Á þá mannýg reiði rann.
Rauk af gjósti tanna.
Drógu fyrir dómarann
doktor hormónanna.
Þamba af stúti steralút,
stöff með grúti útí.
Vambaþrútin vella út
vöðvatútin bjútí.
Hetjum hleypur kapp í kinn,
því kærumálið sýnist beysið:
Þeir Ijúga því að læknirinn
ljúgi til um getuleysið.
Hvað má duga svíri sver
og sollin lær af sterkingu,
ef áttu lítið undir þér
í orðsins fyllstu merkingu.
Ungur kvað Bjarni Gíslason
þessa vísu og virtist aldrei
gera hærri kröfur:
Ófarin mun ævin lík
engu skal þó kvíða
meðan ég á ferðaflík
og frískan klár að ríða.