Dagblaðið Vísir - DV - 16.07.1994, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 16. JÚLÍ 1994
15

IIIIIIII
illlr
■
::
■'
y*< s
■ v ::
J
*' f s’

■

Á síðasta snúningi
Barniö bað um eitthvað að borða.
Ég kíkti inn í kæliskápinn og fann
opna mjólkurfernu. Síðasti sölu-
dagur var löngu liðinn. Ég treysti
á það að bamunginn gerði ekki
athugasemdir enda ekki læs. Því
næst fann ég brauð í poka og kíkti
ofan í. Það var grænt af myglu. Það
fékk hraðferð í ruslið. Sömu með-
ferð fékk annar brauðpoki með
sama ht. Ég leitaði að kexi til að
bjarga málunum en fann ekki.
Loks rakst ég á þrjú pylsubrauð
og taldi mig hólpinn. Lifrarkæfu
tók ég úr skápnum en sá ekki betur
en hún væri orðin eitthvað loðin.
Hún fékk því sömu meðferð og
brauðið græna. Ég bjargaði mér
með því að setja smérkhpu á pylsu-
brauðið og bauð dóttur minni,
fimm ára. Hún borðar yfirleitt ekki
mikið og raunar getur verið erfitt
að koma mestu kræsingum ofan í
hana. Henni til hróss verð ég að
segja það að pyslubrauðið með
smérinu hvarf allt ofan í hana.
Mæðutónn
„Hvenær kemur mamma heim?“
í rödd barnsins mátti greina
mæðutón ef ekki byijun örvænt-
ingar. „Bráðum," svaraði ég og
heyrði sömu mæðuna í sjálfum
mér. Svona var komið fyrir okkur
feðginum þegar nokkuð var liðið á
grasekkilsstand mitt nú í vikunni.
Móðirin á heimilinu brá undir sig
betri fætinum og hitti vinkonu sína
í stórborg á meginlandi Evrópu.
Ef ég á að vera alveg hreinskihnn
fannst mér það mesta ábyrgðar-
leysi svona um hábjargræðistím-
ann.
Raunar byrjaði þessi hörmungar-
búskapur minn alls ekki iha. Ég
hélt heimilið með dætrum mínum
tveimur. Daginn eftir að undir-
staöa heimilisins fór í reisuna fór-
um við í ferðalag. Þar var séð um
mat og drykk og fyrirhöfn mín því
engin. Næsta dag, sem raunar var
sunnudagur, ákvað ég að hafa „til-
breytingu" í matnum og reddaði
mér á hamborgunum og frönskum.
Ég tók píurnar með mér í bæinn
og splæsti á þær ís. Ég fann ekki
annað en ég stæði mig vel í hlut-
verkinu. Dömurnar kvörtuðu ekki.
„Sama fjölbreytnin"
Þá tók vinnuvikan við og þá fór
máhð að vandast. Fyrsta virka dag-
inn sá ég að við svo búið mátti ekki
standa og fór í hverfisverslunina.
Ég heyrði stunur í dætrum mínum
þegar ég dró upp úrvaliö. Það voru
pylsur í matinn. „Ahtaf sama fjöl-
breytnin hjá þér,“ sagði eldri stelp-
an. Ég gat ekki betur heyrt en hún
vogaði sér að gera grín að grasekkl-
inum, föður sínum. Vera kann að
hún muni eftir svipuðu ástandi fyrr
á lífsleiðinni. Þá náði matseld íöð-
urins, í fjarvist móðurinnar, áður
ókunnum toppi er hann bauð böm-
um sínum upp á kornflex og
franskar. Sá réttur mun hvorki
fyrr né síðar hafa sést á matsölu-
stöðum.
Á fjórða degi þessarar einsemdar
okkar verð ég að viðurkenna að ég
gerði lítið í matseldinni. Dæturnar
voru einar heima við og höfðu klár-
að það sem eftir var af kókópuffsi
og seríósi. Ég bætti úr því með því
að gefa þeim þykkmjólk með jarð-
arbeijabragði. Ég átti nokkrar dós-
ir af þessari ágætu afurð. Stelpurn-
ar létu sér þetta þokkalega hka en
hefðu eflaust kosið aðra bragðteg-
und með til tilbreytingar.
Ömmurhlaupa
undirbagga
Ekki veit ég hvort ástandið á
þessu litla heimhi hefur spurst út.
Hitt veit ég að daginn eftir hringdi
móðir mín í mig og bauð mér í mat
með ómegðina. Ég lét drýgindalega
og sagði að allt væri með felldu á
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
heimihnu en þáði að sjálfsögðu hið
góða boð. Þar var raðað í okkur
kræsingum þannig að vítamín-
kúrfa okkar fór upp á ný. Börnin
sofnuðu því södd það kvöldið. Strax
næsta dag hringdi tengdamóðir
min í mig og bauð okkur í mat. Þar
var á sama hátt gert prýðhega við
okkur og leit máhð því vel út um
hríð.
Síld og rúgbrauð
í fyrradag var ástandiö hins veg-
ar orðið með þeim hætti sem lýst
er í upphafi máls, græn brauð og
loðin kæfa. Því varð ekki hjá því
komist að heimsækja kaupmann-
inn á ný. Ég var í vandræðum með
vahð sem fyrr en ákvað þó að
kaupa síld og seytt rúgbrauð. Ég
hugsaði um þjóðhagsstærðir og sá
fyrir mér að ófært væri að senda
alla síld í gúanó. Shd á auðvitað að
vera th manneldis. Ég fór heim með
shdina og rúgbrauðið. Ekki vissi
ég hvert dætur mínar ætluðu þegar
ég bauð þeim upp á þetta lostæti.
„Ertu brunninn yfir?“ spurði sú
eldri. „Er ekki allt í lagi heima hjá
þér?“ bætti hún við. Ég varð að
játa það að svo væri ekki. Of mikh
ábyrgð hefði verið lögð á herðar
mér og það brytist út með þessum
hætti.
Stelpurnar strækuðu á að eta
síldina og því síður seydda rúg-
brauðið. „Hvenær kemur mamma
heim?“ endurtók sú yngri. „Bráð-
um,“ endurtók ég og reyndi að
halda sönsum. „Mér er alveg sama
þótt forfeður þínir hafi sporðrennt
heilu síldarflökunum með lauk og
soðnum kartöflum," sagði stóra
stelpan og var greinhega uppgefin
eftir heha viku með fóður sinn við
pottana. „Mér er líka sama þótt þið
hafið borðað gijónagraut, sels-
hreifa og súrt slátur. Við vhjum
eitthvað almennhegt. Kaupum
pitsu."
Upplausn
Stúlkan var orðin ijóð eftir ræð-
una. Ég sá ekki betur en hún talaði
fyrir þær systur báðar. Ég sat einn
að marineraðri shdinni og þrumar-
anum. Heimhið litla var í fullkom-
inni upplausn. Dæturnar höfðu
gefið frat í fóður sinn og matarth-
búning hans. „Ég fer th ömmu,“
sagði sú eldri. „Eg fer þá th Ingu
frænku," bætti sú dáhtla við.
Nú vandaðist máhð. Ekki gat ég
látið það spyijast aö börnin strykju
að heiman þótt móðirin brygði sér
frá í eina viku. Ég sá að máhð var
tapaö og lék vamarleik. „AUt í
lagi,“ sagði ég. „Förum og kaupum
pitsu og kók.“ Það léttist brúnin á
stelpunum. Kahinn gat átt sína síld
og sitt rúgbrauð. Hann um sína
sérvisku. Þær hættu við strokið.
Pitsan rann ljúflega niður með
kókinu. Ég sá að vísu manneldisráð
fyrir mér og hugsaði með mér að
seint yrði ég verðlaunaöur fyrir
frammistööuna þessa vikuna. En
hvað gat ég gert? Ég var settur í
þessa stöðu óviðbúinn.
Eftirgjöf af hag-
kvæmnisástæðum
Ég játa að vísu að ég var fljótari
en ella að gefa eftir í pitsumálinu
af hagkvæmnisástæðum. Nú leið
nefnilega að því að móðirin á heim-
iUnu kæmi úr útlegðinni og þá átti
eftir að taka til. Tímanum var ekki
eytt í slíka fhuti þessa vikuna og
allra síst meðan spennandi leikir
voru sýndir frá heimsmeistara-
keppninni í fótbolta. Fátt er nefni-
lega svo með öhu iht eða þannig. í
grasekkilsstandinu hafði ég alla
mína hentisemi meö fótboltann.
Það voru ekki gerðar neinar at-
hugasemdir við gláp mitt þessa vik-
una. En í thtektarmálum heimilis-
ins reið á að hafa eldri dóttur mina
jákvæða. Hún er snhUngur á ryk-
sugu og býr um rúm svo unun er
á að horfa. Þá kann hún á upp-
þvottavélina og var ekki vanþörf á.
Hreinskilið svar
Heimilið var því hvítskúrað í gær
þegar við fórum til Keflavíkur að
sækja mömmu. „Gekk ekki allt
vel?“ spurði hún þegar við brunuð-
um heim eftir Keflavíkurveginum.
„Jú, jú,“ svaraði ég. „Þetta gekk
eins og í lygasögu. Engin vanda-
mál.“ „Var ekki skemmtilegt með
pabba?" spurði mamman dæturn-
ar. Sú eldri er komin á það þroska-
stig að hún veit hvenær leiða má
spumingar hjá sér og komast hjá
svari. Hin er bara fimm ára og
hreinskilin að hætti barna á þeim
aldri. „Það var leiðinlegt," svaraði
hún.
Ég reyndi ekki varnir.