Þjóðviljinn - 24.12.1955, Blaðsíða 26

Hjá herra vindanna
•••■■■•■•■■■■•••••■■■■■■•••••■■••••■■■•••••■■■■•■■■MaMaaaMvaaasaaaaMiisaiMasvaMaaaaaw
Vélaverkstæði
Sig. Sveiájörnssoiiar hi.
Skúlatúni 6 — Sími 5753
Smíðum alls konar varahluti fyrir:
Dráttarvélar — Jarðýtur
Vélskóflur — Skurðgröfur
Einnig hvers konar verksmiðfuvélar
Gerum upp dieselmótora.
Höfum varahluti fyrir New England togvindur
og tökum að oss viðgerðir á peim
Framleiðum vélar fyrir saltfiskpurrkhús
Smíðum hina viðurkenndu rafmagnsgufukatla
Smíðum og útvegum vélar fyrir sandnám
Smíöum og setjum upp allar
stœrðir af olíu- og lýsisgeymum
ön vinna framkvæmd með
fisllkonmnstu vélum
Framhald af 19. síðu.
ein og vissa fyrir því, að
aldrei muni hér önnur slík
finnast. Hún er og verður
unicum. Fornminjavörðurinn
á Líparí var stoltur yfir minj-
um, sem hann hafði til sýnis,
en þegar við létum í ljós hrifn
ingu yfir náttúrufegurð eyj-
arinnar, sagði hann aðeins:
„Isola beila, aqua niente.“
Eyin er fögur en ekkert
va.tn. Vatnsleysið er mikil
plága á Eólseyjum. Níu af
tóif mánuðum árins kemur
þar ekki deigur dropi úr lofti,
og hið gljúpa berg gleypir
mest af því vatni, sem fellur.
Ibúar Líparí verða að sækja
allt sitt neyzluvatn til Suður-
Sikileyjar mikinn hluta árs.
Þar sem næst til vatns er
frjósemi mikil, þarna er svo
heitt, að döðlupá,lmar þrífast,
en víðast er gróðurinn þyrrk-
ingslegur af vatnsskortinum.
Ibúum eyjanna fer fækkandi
og eru nú um 18000. örbirgð
er þar víða svo mikil, að
erfitt er að skilja, á hverju
fólkið fleytir fram lífinu.
Þess má geta, að þarna á
eyjunum voru illræmdar póli-
tískar fangabúðir á velmekt-
ardögum Mússólínis. Ræktað-
ar eru einkum fíkjur, korint-
ur, möndlur, ólífur og nokkuð
af því góða víni malvasir.
Túnfiskur er töluvert veiddur,
einkum af Strombólííbúum,
en þar kvað fólk annars að-
allega lifa á tékkum frá ætt-
ingjum sem komnir eru til
Ameríku. Meira er þó étið af
hvers kyns krabbadýrum og
smokkfiskum. Brennisteinn
var áður unninn á Vúlcanó,
og vikur er fluttur út frá
Líparí, en sú ey hefur gef-
ið nafn bergtegundinni lípa-
rít, sem er önnur aðal storku-
bergstegundin í okkar landi.
Nyrzt á eynni er eldfjall
slokknað, sem heitir Monte
Pelato, um 600 m hátt, að
mestu hlaðið upp af líparít-
vikri, og norður úr því geng-
ur líparíthraun til sjávar,
svipað hrauninu hjá Land-
mannalaugum. Eg labbaði
þarna um, ásamt félaga Gors-
koff, snemma dags í glaða-
sólskini og breizkjuhita. Vik-
urinn er svo skjannahvítur,
að maður sólbrennur svipað
og af snjó. Hér og þar í vikr-
inum glytti á kolsvarta hrafn-
tinnuköggla. Sú tinna var
sinnig útflutningsvara til
forna, steinar af henni hafa
fundizt í Knossos á Krít frá
því um 1000 f. Kr. En hvíti
vikurinn er enn keyptur sem
hreinlætisvara víða um heim.
Leið okkar Gorskoffs til baka
lá gegnum bæinn Canneto.
Var þar fátæklegt mjög, og
viða mátti sjá hamar og sigð
máluð rauð á hvítkalkaða
húsveggina. Fyrsta sinni, er
þetta bar fyrir augu okkar,
sagði Gorskoff: „Sko, þarna
er merkið í flagginu okkar.“
Þá runnu upp fyrir mér þau
einföldu sannindi, sem ég þó
ekki hafði hugsað út í áður,
að fyrir flestum Sovét-Rúss-
um á mínu reki og yngri mun
þetta merki fyrst og fremst
tákn þeirra heimalands, en
ekki pólitískt tákn; þegar þeir
sjá það erlendis, vekur það
fyrst og fremst hugsun heim;
löngun til endalausra gresja
og móður Volgu, á sama hátt
og okkur verður hugsað til
Esjunnar og vorbjartra nátta,
er við sjáum okkar fána er-
lendis.
Frá Líparí förum við á
trillubát suður til Vúlcanó.
Á flötinni norðan við gíginn
Fossa bullaði brennisteins-
hver, og þar voru jarðborar
í gangi, aðallega í tilrauna-
skyni, því að þarna er óhægt
um nýtingu orkunnar, en vera
má, að úr gufunni verði unn-
inn brennisteinn. Brennisteins-
námur, sem þarna voru áður,
eyðilögðust í gosinu 1888-’90.
Við gengum á gíginn Fossa,
sem minnti nokkuð á Hver-
fjall, túffið greinilega lag-
skipt, en gígbarmarnir þaktir
stórum hraunmolum. Rúss-
arnir æddu niður i botn á
gígnum til að lykta af brenni-
steinsgufu, en ég rölti á
eftir frú Marble upp á há-
barm gígsins að sunnan. Það-
an var útsýn hin fegursta til
norðurs yfir gulbleika gíg-
keilu Vulcanello og eyjanna
Líparí og Panarea, en rjúk-
Framhald af 24. síðu.
að þau eru talsvert mismun-
andi bæði hvað stærð og út-
lit snertir. En hvorki löng né
náin kynni þarf til að sjá það,
að Bretar standa mjög fram-
arlega um prentun, umbrot og
„journaliska“ uppsetningu og
skiptir þá ekki máli, hvort lit-
ið er á aldursforsetann The
Times, sem birtir enn í dag
smáletursauglýsingar sínar á
forsíðu eða t.d. Daily Express,
blað Beaverbrooks lávarðar,
sem á margan hátt er nýtízku-
legast brezkra blaða og mun
hafa fjölmennast lið afbragðs
blaðamanna í þjónustu sinni.
Sé Daily Worker borið sam-
an við blöð þessi þarf það ekki
að fyrirverða sig í neinu tilliti.
Að vísu er stærð þess aðeins
4 síður í stað 8 eða allt að
16 síður, sem er algengasta
stærð stórblaðanna, og sniður
það eðlilega efnisflutningi þess
þröngan stakk. Hins vegar er
umbrot þess, leturval, mynda-
val, myndauppsetning og
prentun til fyrirmyndar og má
í því sambandi geta þess, að á
s.l. ári hlaut það fyrstu verð-
laun ásamt The Times fyrir
vandaða uppsetningu og
prentun.
Verðlaun þessi veitti nefnd
færustu prentlistarfræðinga
Bretlands, sem prentlistar-
tímaritið The Printing World
skipaði. Dómnefndin athugaði
meira en 200 blöð, sem hún
flokkaði í morgunblöð, kvöld-
blöð og vikublöð. I áliti sínu
sagði dómnefndin m.a.:
„Tvö dagblöð sköruðu langt
fram úr öðrum í flokki morg-
unblaðanna um glæsilegt og
vandað umbrot, The Times og
Daily Worker. Og þar sem ó-
kleift var að gera upp á milli
blaðanna, sem eru svo ólík að
útliti, var ákveðið að skipta
verðlaununum á milli þeirra".
Þegar það er athugað, að
annars vegar er fátækt og
andi Strombólí út við sjón-
arhring. I suðri blasti við
norðurströnd Sikileyjar, en
yfir gnæfði Etna, sveipuð hið
efra drungalegum skýja-
klökkum. Hann var genginn í
suðrið í fyrsta skipti í marga
mánuði, og á heimleiðinni
hrepptum við fyrstu skúrina,
sem fallið hafði í meira en
misseri. Við skriðum undir
segldúk, og meðan trillan
hjakkaði norður með Líparí-
eyju. var tímanum eytt í að
kenna austantjaldsmönnum
einn af vinsælustu söngvum
Atlantshafsbandalagsþjóða:—
My Bonnie went over the
ocean. Gefstgjafinn okkar á
gistihúsinu Albergo regione,
sem leit út eins og Heming-
way á nýjustu myndum, með
loðna handleggi og Ijógrátt
hökuskegg, tók okkur með
virktum og gæddi okkur á
kolkrabba og malvasír og síð-
ar sama dag kvöddum við hin-
ar náttúrufögru eyjar Eóls
og hina fátæku, glaðlyndu og
gestrisnu íbúa þeirra og
sigldum til Sikileyjar. Næst
skyldi Etna skoðuð.
ungt blað með fámennt starfs-
lið, sem verður stöðugt að
heyja harða baráttu til að
forðast stöðvun á rekstri
vegna fjárhagsvandræða, en
hins vegar standa gömul og
vellauðug stórblöð, með ára-
tuga reynslu og allt eiga falt,
í;em fæst fyrir peninga keypt,
þá er þessi verðlaunaveiting
mikill sigur og óvenjuleg við-
urkenning fyrir Daily Worker.
Og það er ánægjulegt, að
þetta fátæka blað skuli á svo
áhrifaríkan hátt geta undir-
strikað þau sannindi, sem það
stöðugt boðar: að það eru ekki
peningarnir, sem mestu máli
skiota og úrslitum valda, þótt
mikilvægir séu. Og hin snauða
brezka alþýða og forustumenn
hennar sýna í þessu tilliti
glæsilegt fordæmi, sem út-
heimtir þrek, dug og snilli og
er ekki aðeins þess virði að því
sé veitt athygli heldur er hér
um eftirbreytnisvert fordæmi
að ræða.
ms*.
r
Utgerðarmenn!
Skipstjórar!
Vér viljum vekja athygli yðar á
hinum viðurkennda vélsteypta (vib-
eraða) netjasteini, sem kostar að-
eins 2 krónur pr. stykki.
Nauðsynlegt er að pantanir berist
oss tímanlega og eldri pantanir verði
endurnýjaðar.
VirðingarfyUst,
Pípuverksiniðjan h.f.
Símar 2551 09 2751
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■•«■■■■■••■■■■■■■■•■■•■■■■■■■■•■■■■■■■4 «ai
<■•■■•■■■••«■■■«■■■■■■■•■■■■■»■■■■■■■■•»•1
<$>-----------------
Daily Worker