Þjóðviljinn - 24.12.1960, Blaðsíða 21

Sendibréf
JOLABLAÐ. ÞJOÐVILJANS (2L
ekki get ég sagi; að það sé ánægjulegur selskapur.
Framhakl af, bls, 19.
t>ú hefur kannski lesið um þetta
sjálf. Hausar eru græddir á hunda
til viðbótar við þann sem þ.eir höfðu
frá faeðíngu og' þeir geta étið og
gelt með báðum. Heilar óg hjörtu
og lúngu eru tekin úr iolki og sett-
ar vélar í staðinn. Og fleira í þess-
urn dúr.
Það var ekki fyrren um miðnætti
að ég minntist á samsærið.
Við höíum iíklega verið orðnir ansi
kenndir þá, að minnstakosti höíðum
við ■ kiárað úr flöskunni og vorum
lángt komnir með aðra. Mér leið
skár í höfðinu vegna áhrifanna.
Einsog þú veist þá á ég til að
verða dáltið aestur og þegar Jónas
hló og henti gaman að öllu saman
þá gat ég ekki að því gert að mér
sárnaði.
Þegar ég svo sagði hor.um skýrt
og skorinort að kommúnistarnir sætu
um mig og' vildu koma mér fyrir
kattarnef, þá brá honum í brún.
Fölnaði og stóð upp með fumi.
— Hvaða vitleysa sagði hann.
Svona vertu rólegur. Svonasvona.
Hann lét sem hann tryði ekki einu
einasta orði og það var ekki fyrren
morguninn eftir að ég skildi að hann
var sjálfur einn af samsærismönn-
unum.
En þá hélt ég að hann væri vinur
mii:n og að það mætti treysta hon-
um. Þessvegna greip ég í ermi hans
þegar hann ætlaði að hraða sér út
og' bað hann að doka við. Hann brást
hinn versti við, sleit sig iausan og
hljóp niður stigann. Ég elti tilþess-
að fala um fyrir honum og það er
það síðasta sem ég man frá þvi
kvöldi.
Þegar ég ránkaði við mér var kom-
ið hádegi. Ég lá í miðjum stiganum
með ægilegar kvalir í höl'ðinu og
sárindi um allan skrokkinn.
Ég lagðist fyrir og lá leingi án-
þessað geta sofnað. Eitthvað var
öðruvísi en venjulega. En hvað?
Skynclilega tók ég eftir því. Djöful-
gángurinn var hættur. Ég ^brölti á
fætur og leit útum gluggann. Jú svo
sannarlega voru kommúnistarnir farn-
ir. Með allt sitt hafurtask. Aðeins
skurðurínn var eftir einsog gapandi
m unntóbaksk j af tur.
í fyrstu létti mér við þessa sýn
og það var ekki fyrren ég leit í speg-
il að ég komst að raun um hve grátt
þorpararnir höfðu leikið mig'.
Á hvirfli mínurn voru ógeðslegar
skrámur og blóðtaumar niður ennið.
' F.yrst flaug mér í hug að ég hefði
særst svona þegar ég datt í stigan-
um kvöldið áður. En brátt fór mig
að gruna allan sannleikann. Þessi
sár voru ekki eftir mar. Þau höfðu
verið rist með flugbeittum hníf.
Ég íiýtti mér niðrí andyrið og grun-
ur minn reyndist réttur. Dyrnar voru
öpr.af. Og nú heyrði ég gánghljóðið.
Það var tímaspreingja inní höfðinu
• á mér. í skjóli næturinnar höíðu sam-
særismennirnir laumast inní húsið.
Af ósettu ráði hafði Jónas skilið
dyrnar eftir opnar svo þeir ættu
greiðari aðgáng. Siðan höfðu þeir
svæft mig með klóróformi eða ein-
hverj þessháttar, rist raufar á höfuð-
ieðrið og borað spreingjunni innundir
haushúpuna. Hvað hafði Jónas ekki
sagt um tækni þeirra í slíkum aðgerð-
um. Þeim var allt mögulegt þessum
. íöntum.
Um stund stóð ég stjarfur af skelf-
íngu. Hvert andartak gat orðið mitt
siðasta. Ég þaut af stað. Ég mátti
eingnn tíma missa ef ég átti að bjarga
lífinu. Og kannski var það orðið um
seinan. Allstaðar mætti ég fólki sem
horfði á mig í forundran. Á einu götu-
hominu hljóp ég í fángið á kellíngu
sem liklega hefur verið að koma útúr
verzlun. Að minnsta kosti var hún
klyfjuð pínklum sem þeyttust útum
a]It þegar hún skall í götuna.
Ég ruddist gegnum biðstofuna hjá
iækninum sem áður hafði hjálpað
mér um höfuðverkjarpillur. Ég sagði
honum alla málavexti móður og más-
andi.
— Heyrirðu ekki tikkið sagði ég,
heyrirðu ekki tikkið?
Það kom fát á lækninn. Hann þreif
símann en lagði hann svo frá sér
gjörsamlega ruglaður.
— Látum okkur sjá, látum okkur
sjá. . . Setjast hér. Rólegur r.ú, ró-
legur . . .
Ég settist hinn rólegasti, bærði varla
á mér þótt hann ræki hárbeitta nál
á kaf i handlegginn á mér.
Þegar ég vaknaði var ég kom-
inn híngað.
Nú er ég orðinn úrkula vonar um
að mér verði hjálpað. I>æknirinn er
auðvitað kommúnisti, þessvegna sendi
hann mig híngað í stað þess að skera
mig upp og losa mig við ófögnuðinn.
Þeir sem ráða þessum stað eru líka
kommúnistar. Þeir á hvítu sloppun-
um þykjast að vísu allt vilja fyrir mig
gera en ég sé í gegnum þá. Ég veit
um allt þeirra baktjaldamakk. Ég
er einginn hálfviti.
Einusinni tók einn þeirra mig tali.
Þetta var brosleitur ángurgapi og
hann sagði að þeir væru búnir að
taka spreingjuna fyrir laungu. Ég
svaraði honum því einu til að það
væri argasta lýgi; ég heyrði tikkið
enn. Náúnginn fór að malda í mó-
inn og þá gaí ég honum á kjaftinn.
Ég ætlaði að sýna honum í tvo
heimana. En varla hafði ég slegið
gleraugun af trýninu þegar mann-
fjölda dreif að. Ég var gripinn og
mér var haldið. Einn hvítklæddur rak
sprautu í handlegg minn og ég sofnaði.
Jæja Margrét mín. Nú íer ég að slá
botninn í þetta. Þú verður að fyrir-
gefa hvað þetta bréf er flausturs-
lega skrifað; ég gat nú ekki orðað
það betur. Það er heldur ekki von
að maður geti skrifað almennilegt
sendibréf svona á sig kominn.
Ég sit hér í geysistórum skjanna-
hvitum sal. Kríngum mig er fjöldi
fó]ks, en ekki get ég sagt að það sé
ánægjulegur selskapur. Gegnt mér við
borðið situr dökkhærður únglingun
sem nagar á sér neglurnar í gríð og
ergi. Þegar hann hefur nagað negl-
urnar uppí kviku tekur hann til við
fíngurgómana og' verðúr alblóðugur í
framan.
Ekki er hann gæfulegri gamli durg-
urinn sem situr i hnipri þarna útí
horni, og æpir sömu delluna aftur
og aftur, allan daginn. — Barna
prestinn, barna prestinn, barna
prestinn.
Og ég er dauðans matur. í höfði
mér geingur sigurverk tímaspreingj-
unnar jafnt og þétt: tikk takk tikk
takk tikk . . .
KAUPFÉLAG HAFNFIRÐINGA
óskar féiagsmöimum sínum og' viðskiptavinum
GLEÐILEGRA JÓLA og farsæls nýárs.
KAUPFÉLAG HAFNFIRÐINGA
Strandgötu 28 — Vesturgötu 2
Selvogsgötu 7 — Kirkjuvegi 16.