Þjóðviljinn - 24.12.1960, Blaðsíða 45

JÓLABLAÐ ÞJÓÐVILJANS (45
Jörð í ólögum
' I
Fr.amhald aí bls. 43.
á inóti sér. gefa honum merki um að
| stanza, en kauði kann enga góða siði
og sinnir þvi ekki, labbar áíram í ró-
legbeitum. Skaut þá annar lúntamað-
j ur viðvörunarskoti við fætur göngu-
manns. Ekki sá honum bregða við
siíkar glettingar. en hélt áfram
: göngu og nálgaðist óðum. Þar sem
maðurinn hagaði sér mjög grunsam-
Iqga og hafði ekki sézt þarna áður,
og dálítið öðruvísi til fara en aðrir
Strandaringar, var ekki forsvaranlegt
a'ð' sýna meiri linkind, byssan hófst
aftur og nú var m'ðað á fætur
göngumanns. en þótt færið væri
stutt, hafði víst skotið geigað, þrjótur-
inn lét sem ekkert væri og gekk beint
að þeim vopnumbúnu. áreiðanlega stór-
'hættulegur óyinur, biræfinn njósnari,
! brjálaður strokumaður, nú var ekk-
ert undanfæri lengur, báðum byssun-
um miðað á brjóst mannsins og
hloypt af báðurn samtímis, en hvað?
— skotin hittu bx’jóst mannsins og
kúlurnar lentu í gi’jótinu fyrir aftan
hann, en maðurinn gekk áfram,' byss-
urnar enn á lofti, skjálfandi af ótta,
1 höndin á gikknum titraði eins og
i asparlauf, oh. mamrna mia, hann var
kominn fast að þeim, hann gisnaði
' óðum og nú sást Þyrillinn í gegnum
hann — -— —
Byssurnar féllu til jarðar og hin-
ir hraustu hermenn frá guðs-eigin-
landi tóku til fótanna yfir stokka
og steina æpandi á Jesú og mömmu
sína. Upp frá því þorðu þeir ekki um
þvert hús að ganga þegar skyggja
; tók, nema í fylgd annarra.
X.
Að loknu stríði. Stóru þjóðirnar úti
í heimi, sem í krafti auðs og valda
þóttust geta öllu ráðið og
1941—1960 gert hvað sem þeim sýnd-
ist, þær lágu nú og sleiktu
sár sín mörg og ljót eftir nýlokna
hríð.
í>etta eru sigurvegarar, sem ekki
þurfa að berjast lengur við sameigin-
legan óvin, geta þó ekki legið kyrrir
til lengdar af gömlum vana og mik-
ilmennsku, heldur rísa upp annan
dintinn og senda hvor öðrum tón-
j inn. í eyrum þeirra sem hlusta í
fjarska, hljóma kveðjur þeirra helzt
á þessa leið: Eg get drepið þ;g,
' helvítið þitt, hvenær sem mér sýnist.
Og það stehdúr ekki á svarinu: Eg
! get líka drepið þig, ef þú vogar þér!
Einn er þó sá staður undir ís-
lenzku fjalli, sem þessir kokhraustu
i sigurvegarar urðu að hörfa frá, ger-
sigraðir af varnarliði staðarins. Það
er koítbærinn Litlisandur á Hval-
fjarðarströnd, þar sem orð ekkjunnar
rikja enn í fullu gildi og hógværar
eilífðarverur halda sínu striki eins
og ekkert sé um að vera. Þær kikna
! hvorki hé hörfá 'undán þótt skothríð
! lierdáta 'dynji á þeim, heldur ganga
beint á rjúkandi byssuhlaupin, unz
vígmönnum falla vopn úr höndum
! og þeir slá hælum við rass á flóttan-
1 um.
Enn gjálfrar aldan við túnfótinn og
fossar Bláskeggsár kveða léttum
rómi, lyrngið blánar á sumar. Andi
1 staðarins er óbugaður.
Það hefur þö ekki gerzt án fórna
r að reka þessa óvelkomnu gesti af
j höndum sér, hrista af sér óværuna.
Staðurinn hefur látið ásjá, ásýnd
hans breytzt, Þokkafullu bsejarburst-
I ii-nar sjö eða átta í röð eru horfnar.
í Lági torfbærinn, sem æðsti maður
[ . flotastöðv.arin.ij(ar leitaði skjólp hjá
' ■ berlaáfaðuf Um nótt í dauðans angist,
[ þegar verst sótti að honum, hefur nú
verið afmáður, túnið útvaðið flag og
braggabotnar, bílaskrifli og útlent
sorp í haugstæðinu, Álagabrekka flak-
ir í sárum. Það tapa allir sem taka
þátt í stríði,
Og þegar stríði lýkur hverfa hetj-
Framhald á bls. 47.
JÓLIM ERU HÁTÍÐ BARNANNA!
Foreldrar!
Verum samtaka um að skapa þeim gleðileg jól
og hamingjuríkt komandi ár

So,
vn MEJnnrimirds © nK-ŒÆB
Sambandshúsinu — Reykjavík
*