Þjóðviljinn - 24.11.1974, Síða 17

Sunnudagur 24. nóvember 1974. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 17
Katrín
Guöjónsdóttir
velur gítargrip við
vinsæl lög
TÖKUM
LAGIÐ!
I dag er það Hótel Jörð ið sjálfsagt öll lagið, þvi það er
reykjavikurskáldsins Tómasar oft spilað i útvarpinu, sungið af
Guðmundssonar, sem Katrin Heimi, Vilborgu og Jónasi.
hefur valið gripin við. Þið kunn- Lagið er eftir Heimi Sindrason.
HÓTELJÖRÐ
a E7
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
a
Við erum gestir, og hótel okkar er jörðin.
E7
Einir fara og aðrir koma i dag,
G7 E7
þvi alltaf bætast nýir hópar i skörðin.
a d
Og til eru ýmsir, sem ferðalag þetta þrá,
G7 E7
en þó eru margir sem ferðalaginu kviða.
a d
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
a E7 a
en aðrir setjast við hótelgluggann og biða.
En það er margt um manninn á svona stað,
og meðal gestanna er sifelldur þys og læti.
Allt lendir i stöðugri keppni um að koma sér að
og krækja sér i nógu þægilegt sæti.
En þó eru sumir, sém láta sér lynda það
að lifa úti i horni, óáreittir og spakir,
þvi það er svo misjafnt, sem mennirnir leita að
og misjafn tilgangurinn, sem fyrir þeim vakir.
En mörgum finnst hún dýr þessi hóteldvöl,
þó deilt sé um, hvort hótelið sjálft muni græða.
En við, sem ferðumst, eigum ei annars völ.
Það er ekki um fleiri gististaði að ræða.
Að visu eru flestir velkomnir þangað inn,
og viðbúnaður, er gestirnir koma i bæinn,
og margir i allsnægtum una þar fyrst um sinn.
En áhyggjan vex, er menn nálgast
burtferðardaginn.
Þá streymir sú hugsun um oss sem iskaldur foss
að allt verði loks upp i dvölina tekið frá oss,
er dauðinn, sá mikli rukkari, réttir oss
reikninginn yfir það, sem skrifað var hjá oss.
Þá verður oss ljóst, að framar ei frestur gefst,
né færi á að ráðstafa nokkru betur.
Þvi alls, sem lifið lánaði, dauðinn krefst,
i liku hlutfalli og Metúsalem og Pétur.
Jón Hjartarson
Stundum vill borgarstjórnin,
sem kosin er af fólkinu, fá að
ráða eínhverju í borginni.
Kannski til þess að efna eitthvað
af þvi, sem fólkinu er lofað i
kosningum, kannski til þess að
fólkinu verði vel við borgar-
stjórnina og kjósi hana aftur i
næstu kosningum, stundum
kannski bara til þess að fá ein-
hverntima að ráða einhverju.
En þetta er hreint ekki einfalt.
Það er alveg sama hversu ráða-
góö og einbeitt borgarstjórnin
er, alltaf verður hún að láta i
minni pokann. Ævinlega eru það
einhver ærði máttarvöld, sem
ráða ferðinni. Ef borgarstjórn
segir: Upp! þá er undantekn-
ingalaust ákveðið á endanum að
fara niður. Þegar borgarstjórn-
in segir: Áfram gakk! þá er óð-
ara komin fyrirskipun: Staðar
nem! Borgarstjórn má ekki
einu sinni bruna hægri kantinn,
þá er henni óðara visað á þann
vinstri. — Og fólkið hugsar sem
svo: Aumingja borgarstjórnin,
mikið á hún bágt. Svo kýs það
hana aftur.
Tökum dæmi. Einu sinni, fyr-
ir langa löngu, ákvað borgar-
stjórn að láta alla bila keyra
upp Laugaveginn, en ekki niður,
eins og áður hafði verið gert.
Þetta var mjög eðlilegt, þar
sem allri umferð i landinu var
um þær mundir snúið við eins og
kunnugter. Heilbrigð skynsemi,
serh fyrirfinnst lika i borgar-
stjórn, sagði að auðvitað skyldi
keyrt upp Laugaveginn, og
borgarstjórn ákvað að láta heil-
brigða skynsemi ráða. En i raun
og veru réði hún engu. Það var
alveg sama hvað umferðarráð
og borgarstjórn og öll önnur ráð
og sérfræðingar sögðu. Ráðin
voru bara tekin af þeim.
Og bilarnir héldu áfram að
keyra NIÐUR Laugaveginn al-
veg eins og þeir höfðu alltaf
gert. Að visu urðu bilarnir að
aka i kross, svo að segja hver
gegnum annan, fyrir bragðið,
og af þvi skapaðist óleysanlegt
öngþveiti i umferðinni. Þetta
leiddi af sér margvislega hættu,
auðvitað, og jók mjög á slysa-
hættuna, sem borgaryfirvöld
hafa stööugt reynt að draga úr.
Sérstök ráð og nefndir hafa ver-
ið send út af örkinni til þess að
vinna gegn slysahættu og miklu
er kostað við umferðargötur i
borginni til þess að draga úr
slysum. Einu gilti það, bilarnir
skyldu niður Laugaveginn, þó
þeir þyrftu i kross, sem þeir og
gerðu.
Og fólkið gat litið gert nema
að syngja: ,,I hendi guðs er allt
vort strfÓ”.
Nú liðu nokkur ár. Borgar-
stjórn varaðist að gera nokkuð,
sem gat orkað tvimælis og
reyndi aldrei að taka ráðin i sin-
ar hendur i vafasömum málum,
heldur lét þau ráðast. Og
borgarstjórn farnaðist vel. Svo
var það einhverntima, að borg-
arstjórn ákvað að rækta græna
bletti i borginni og loka svo sem
einni götu fyrir bilaumferðinni,
svo fólkið fengi að ganga þar i
friði. Austurstræti varð fyrir
valinu, af þvi borgarstjórn þótti
það rómantiskasta stræti borg-
arinnar og Tómas hafði ort um
það.
Borgarstjórnin sá fyrir sér i
huganum ung og ástfangin pör
leiðast eftir hellulögðu strætinu
innan um blómin og runnana
(og gosbrunnana). Sætleiki
sumarsins átti að ráða þarna
rikjum árið um kring, af þvi
hellurnar áttu að vera upphitað-
ar og aldrei átti að festa snjóa á
þeim, suðræn sæla árið um
kring með sigrænum trjám og
fugla$öng. Fólk hlyti að hugsa
hlýlega til þeirrar borgarstjórn-
ar, sem breytti venjulegri götu i
slika paradis.
En borgarstjórnin var ekki
fyrr búin að semja þetta ævin-
týri, en eitthvert babb kom i
bátinn. Og eins og ævinlega vill
verða i ævintýrum, fór allt á
annan veg en á horfðist i upp-
hafi. Þetta ævintýri endaði i
miðju strætinu, á rauðu ljósi, og
við tók grátt malbikið og götu-
ræsin. Þar gala engir gaukar og
þar vaxa engir laukar, heldur
spýr blikkbeljan þar eimyrju
daginn langan, eins og henni er
áskapaö, skriður stynjandi um
strætið, heldurenekki flott og
feit.
Miklir bjartsýnismenn höfðu
látið sig dreyma um að gang-
andi fólki yrðu veitt forréttindi,
ekki einungis i Austurstræti,
heldurlika á sjálfum Laugaveg-
inum. Og borgarstjórn ákvað að
það væri ágæt byrjun að veita
almenningsvögnunum, strætó,
forgangsrétt á Laugaveginum.
Það var mikil heimska að tarna.
Þetta var svo mikil heimska, að
sjálfur guðinn Mammon (sem
þó elskar borgarstjórnina) skalf
af reiði.
Hvlllk himinhrópandi heimtu-
frekja. Attu nú þessir þurfaling-
ar, sem hafa ekki einu sinni
löngun i sér til að kaupa bil að fá
forgangsrétt niður Laugaveg-
inn, bruna viðstöðulaust fram
úr betri borgurunum. sem
máttu dúsa i drossiunum sinum
I króniskum umferðarhnút, lötr-
andi lestargang á áttagata gæð-
ingum?
Nú voru góð ráð dýr. Borgar-
stjórn var búin að leggja blátt
bann við þvi að bilar legðu
hægra megin á veginum, svo
strætó kæmist leiðar sinnar. En
bflar eru sálarlausar vélar og
stoppuðu samt, einkum og séri-
lagi vegna þess að kaupmenn
þurftu nauðsynlega að láta þá
stoppa til þess að fólk gæti
skroppið inn i verslanirnar.
Astandið varð háskalegt.
Borgarstjórn sá að hún hafði
gert eitthvað sem hún mátti
ekki og bað kaupmennina inni-
lega afsökunar. Kaupmenn urðu
þá aftur bliðir á manninn og
sögðu: Nú skulum við gera gott
úr þessu. Fyrst þið viljið endi-
lega breyta þá skuluð þið nú
taka stöðumælana, sem eru
hægra megin, flytja þá þvert yf-
ir götuna og setja þá niður
vinstramegin. Þá getum við all-
ir verið ánægðir. Þetta fannst
borgarstjórn sniðug lausn.
Þegar allt kemur til alls á
ekki borgarstjórn neitt með
Laugaveginn, fremur en
Austurstræti. Og auðvitað á hún
ekkert með að leggja heilar og
hálfar götur undir spássitúra al-
mennings. Þeir sem eiga
Laugaveginn myndu aldrei
leyfa slíkt. Að loka Laugavegin-
um væri álika grimmdarverk og
taka jólin frá Kaupmanninum.
Auk þess er nóg komið af alls
konar vitleysu i almennings-
þágu og almúgadekri. Það væri
nær að hugsa um eitthvað sem
máli skiptir, eins og til dæmis
almennilega hraðbraut út i
Garöahrepp handa frúnum þar,
þegar þær þurfa að skreppa i
bæinn eftir mjólkinni, ellegar
skutla barninu I pianótimann.
Þar suður frá eru engir ljótir
strætóar og þar er heldur enginn
almenningur, semendalausi þarf
einhverja þjónustu og dekur.
Þar eru ekki sóðaleg fjölbýlis-
hús. Fólk er heldur ekkert að
heimta neina almenningsgarða.
Það myndi raunar aldrei láta
sjá sig i svoleiðis görðum og
raunar helst ekki á almannafæri
nema þá I viðskiptaerindum.
Þar ræktar hver sinn garð. hver
á sinn litla snotra stig og hver
sinn prlvat gosbrunn. Þar býr
hver að sinu. Þar liggur hvergi
fiskur undir steini. Þar standa
máttarstólpar þjóðfélagsins,
sem visa veginn og ráða ferð-
inni, lika umferðinni.