Þjóðviljinn - 20.01.1980, Blaðsíða 19

Sunnudagur 20. janúar 1980 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 19'
Ertu alveg ákveöinn
að fara i
forsetaframboðið?
'fr; rjtf'ié&kt
Já, já, Eiki minn.
Sérðu, ég var að
gera uppkast að
ifyrstu framboðs
8L ræðu minni!
Ef þú nærð kjöri,
vantar þig þá ekki
aðstoðarforseta?
Forsetalyndi

fifk j í n

- -A kTZim
visna-
mál 4t
Umsjón:
Adolf J.
Petersen
Farmanns þrá,
til svanna söng
VetrarvertiBin er aB hefjast,
og er raunar hafin meB þvi, a&
loBnuvertiBin er komin i gang.
Þótt kalsamt sé á miBunum láta
sjómenn þaB ekki á sig fá, en
sækja sjófang þetta af þvi meir a
kappi og láta ekki öldur hafs né
vinda hamla ferBum sinum til
aB fanga þennan litla glitfagra
og verBmæta fisk. A þar vel viB
visa SigurBar BreiBfjörB:
TIBum breiöum brims á geim,
byr þá reiBa söng um,
fri&um skei&um héidu heim
hlö&num veiðiföngum.
LoBnuveiBin er ung aB árum,
þ.e.a.s. á sjó, en samkvæmt
eldri heimildum hafa sjómenn
veitt loBnu i landi, ef rósamáliB i
næstu visu er rétt skiliB.
Farmanns þrá til svanna
söng,
sýndi ráö til leggja
a& vei&a loðnu á litla stöng
lék þá e&li beggja.
X.
Til aB kveöa kjarkinn I
sjómenn, sem þurfti nú ekki aB
jafnaöi, kvaö Páll J. Ardal:
Kær&u þig ekki um hættur hót
horfi fylgdu réttu.
Stýröu þungum straumi mót,
stefndu a& marki settu.
Skilja má þó þessa vísu á ann-
an veg og einnig þessa eftir
Jónas Tryggvason:
Sigidi ég hátt i sólarátt,
söng minn dátt ég þreytti,
hug minn átti hafið blátt,
hitt ég fátt um skeytti.
Þegar glöggt auga sjómanns-
ins greinir hætturnar og styrk
hönd heldur um stjórnvölinn,
er hægt aö komast hjá áföllum.
Þórarinn frá Dýrastööum kvaö:
Springur af reiöi bylgjan
breiöa,
brotsjó skei&in snei&ir hjá,
hættan sei&ir föllin frey&a,
farmenn lei&i grei&u ná.
ABur en vélknúin skip komu
til sögunnar, var næstum hvert
einastaskip, eöa smærri bátar,
seglbúin. Um þau var ort, bæöi
lausavísur og lengri visnaþætt-
ir. Um seglbúiB skip orti SigurB-
ur BreiöfjörB i Svoldarrimum:
Upp til hiína vinda voö
vaknar dröfn og alda,
sérhver núna syndir gnoö
su&ur á hafið kalda.
Kom i voðir kyljan mjiik,
kasta&i mastra skrúði.
Skúmið þvo&i á skei&um búk.
skutur á vöggum dii&i.
Sigluklárum sundvönum
sjórinn skall á brúnum,
veifaöi kári vindhönum
vakurt efst á húnum.
Jörö nam róta jór voöa
jafnt á hólum sila,
stefnin brjóta stórbo&a,
strengir á hjólum ýla.
Orminn langa lengi i kring
lágt nam tauta alda,
siglustangir sveigöu i hring
sina skautafalda.
Sigling var ekki aöeins lær-
dómur, þaö eraö menn kunnu á
rá ogreiöa, segl og bönd ásamt
stjórnun. Sigling var einnig
iþrótt, sem hún reyndar er enn i
dag. Þeirri iþrótt unnu menn
öllu meira en annarri sem
stunduö var. Þaö þótti þeim
gleöi — leikur þegar skeiöin
svam undir fullum seglum og
bar þá yfir bárufalda hafsins.
ÞaB er gleöibragur yfir þessari
visu Sveinbjörns Björnssonar:
Vindar seiöa siglurá,
sundur grei&ist voöin,
yfir breiöa lýsulá
liöugt skeiöar gno&in.
En Sveinbjörn kvaö lika um
gufuskip. Þar er hrifning hans
ekki eins mikil yfir far-
kostinum.
Stáli völduö stynur súö
straums vi& köldu sköllin,
véla-göldrum grimmum knúö
gegnum ölduföllin.
I rimum af Bernódusi, ortum
af MagnUsi Jónssyni 1763—1840,
lýsir Magnús siglingu f misjöfn-
um veörum:
Aflog ljót mcö heiftug hót
höföu dætur Ægis,
þeirra tusk og reiöi-rusk
reyndi jóin lægis.
— o —
Dundi röng og stundi stöng,
stýrin marra og rumdu,
murra hjól, en urrar ól,
öldujóar þrumdu.
— o —
Sigla drengir dag sem nátt
djúpt um engi þöngla,
rárnar lengi hljóba hátt,
hjól og strengir söngla.
— o —
Bylgjan spýtti bo&unum
byrjar titt i hro&unum,
veöriö stritt i vo&unum
var, sem flýtti gno&unum.
— o
Sú&a lýsti af sólunum.
sila vist á bólunum,
einatt tisti i ólunum,
a& sem þrýstu hjólunum.
Þannig var þaö á skútunum,
sem sigldu um sæ;enþær eru nú
ekki lengur viö lýöi hér viö land,
utan ein skúta, sem er gjörn á
aöstranda á einhverju ólukkans
skeri og sitja þar föst þar til ein-
hver strandkapteinn reynir aö
ýta henni á flot, oftast til aö
stranda henni á enn ööru skeri.
Þetta er stjórnarskútan, sem nú
er á strandstaö. Um þaö hefur
Z.X. ort:
Steytti á skeri stjórnariaust
fley,
stefni og kjölur brotiB,
þaö var oröiö götótt grey,
sem getur ekki flotiö.
Gervismiöur framsókn frá
fleyiö reyndi slétta,
en brotalamir byröing á
brást honum aO þétta.
Verkastiröur vildi Geir
vinda reipi úr sandi.
Ráöafár hann reyndi meir,
en rambar gnoö i strandi.
Orku sinni út hann sleit,
ergöi lund sú vinna.
Alvarlegum augum leit
afrek verka sinna.
A& þjó&arskútan fari á flot
finnst sem efa megi.
Hvenær veröi á þessu þrot
þvi ég spái eigi.
ZX.
Þetta hefur Z.X. um strandiö
aö segja, en hvaB hafa aBrir
hagyröingar um þetta strand-
góss og vogrek aö segja?
Væntum þeirra svara.