Þjóðviljinn - 27.04.1980, Blaðsíða 19

Sunnudagur 27. aprll 1980 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 19
Þú gerir okkur
skömm tií,
Pétur
Hvernig
'fffnw
Þjóöarskútan 1
að farast, og þú
meö hendur
í vösum
sumarlyndi
visna-
mál *
I
Umsjön:
Adolf J.
Petersen
Við höfum áöur
þetta þekkt
t sIBustu Vlsnamálum var
þvl lofað aö láta heyrast meira
úr bréfi frá Brandi I Arborg
(Can). Hann segir: „Ég sit
hér meö Visnamál, velti
vöngum, treð fingri i trantinn
og leita að forpr jóni við siðari
hluta visu, en allt árangurs-
laust”.
Siðari hluti að visu kom i
Visnamálum i marsmánuði,
það er við hann sem Brandur
er að prjóna framleistinn og
gerir það svona:
Forprjón ekkert finn ég enn,
i fáti totta putann,
komi nú alUr kvæðamenn
og kveði fyrrihlutann.
Við annan seinnihluta að
visu prjónar Brandur:
Eitt rif guö úr Adam sleit,
úr varð fyrsta kvinna.
Alvarlegum augum leit
afrek verka sinna.
Hún Snotra er móðir
aðSnató,
en Snató er undan Plató.
Hann er skelfilegt svin,
en þó skammast hann sin
nið’r i skott, ef við
köllum hann Nató.
Siðan þetta gerðist hefur
litið orðiö vart við að limrur
væru gerðar. En einn af les-
endum Vfsnamála, sem kallar
sig ZX sendi eitt sinn nokkrar
limrur sem hafa beðið, nú er
best að draga þær upp úr
skúff unni. Hver visa eða limra
er sjálfstæð og ekki i tengslum
við aðra. Z.X. segir:
titlendan ef eygir hund, (
áttu þig að hneigja um stund,
bjóöa honum klapp og kws,
kindur þinar, tik og hross,
álavikur, fiskivötn og
fögru grund.
0 —
Svo sendir Brandur visupart
sem hann segir að sér sé
óbotnandi. Sjálfsagt er að
hjálpa Brandi með viðauka og
þá í limrustll. Brandur segir:
A bás sinum beljan stóö yxna
en bolinn var þjáður af hixta.
Iilur þykir andskotinn,
eitt er þó gott við karlfuglinn,
upp til hans ég at þvfUt
að aldrei þoldi hann
nokkurn skit
af útiendingum inn i
bæinn sinn.
Viðbót:
Gefðu honum bara brennivin
svo beljan fái I skeiðin sin
og komi úr henni káifur.
Brytjaöu svo bolann I spað
og borðaöu hann sjáifur.
A.
Um ást i meinum yrkir
Brandur þannig:
Sveif i þotu til suðurlanda
hann Stjáni
sveipaður heimsins gæða •
láni. |
i veislum öllum vel sig bar,
virðulegur tiisýndar,
en syndgaöi með sinjoritu
á Spáni.
— 0 —
A bak við hró i lágri laut,
þau leikinn þreyttu
strangan,
hani á eftir hænu þaut
hvildardaginn langan,
Heimasætan hastaði
á hanann þar i æði,
korni siöan kastaði
úr kollu fyrir bæði.
Hænan ekkert hikaöi
en hungur þjáði garpinn,
sneyptur fram sig fikaði
og fór að tina i sarpinn.
Við höfum áður þetta þekkt
það er lifsins gangur.
En vinir það er voðalegt
að verða ærið svangur.
Hér lýkur úrtakinu úr
bréfinu frá Brandi, i sambandi
við visuhendingar hans var
minnst á limrur, þaö er hreint
ekki Ur vegi að geta þeirra
frekar. Limrur eru breskar að
uppruna, þær voru tækifæris-
visur á sinni tið, talsvert
viöhafðar á Suðureyjum og
viðar. Limrur bárust til
íslands og voru orönar
þekktar I byrjun átjándu
aldar. Fyrsta limran sem hér
er verulega þekkt er eftir séra
Grim Bessason þegar bisk-
upinn bað hann aö yrkja sálm
útaf sögu I Nýjatestamennt-
inu. Grlmur byrjaði sálminn:
Undarlegur var andskotinn,
er hann fór i svinstötrin.
öllum saman stakk hann
ofan fyrir bakkann,
helvitis hundurinn.
Limran varð aldrei nein
dægurvisa hér á landi. Þor-
steinn heitinn Valdimarsson
sendi frá sér dálitla bók með
limrum sem Heimskringla
gaf út 1965, þar má finna þessa
samviskulimru:
Það má finna I erlinum og
önnunum
að öiið er súrt á könnunum,
litið hey i laupunum,
lýgi og svik i kaupunum.
En stjórnarvöldin stanga
þó úr tönnunum.
Hvort islenskum hag-
yröingum geðjast formið á
limru eður ei, þá er vist aö i
einni limru er hægt að segja
æði margt, ekki siöur en i is-
lenskri ferskeytlu.
Islendingar hafa lika notað
fleiri form en ferskeytluna til
aö tjá hug sinn. Um Sölva
Helgason kvað Bólu-Hjálmar:
Heimspekingur hér kom einn
á húsgangsklæðum,
með gleraugu hann gekk
á skiðum,
gæfuleysið féll að slðum.
Æri-Tobbi kvað um Þór-
arin á Hvltárvöllum:
Hér getur enginn komist I
kör fyrir kæsisdöllum.
Þambara vambara
þeysingsköllum,
Þórarinn bóndi á
Hvitárvöllum.
A Sölvamannagötum kvað
Páll Vídalin:
Hiilir undir helga menn
og hundinn lika.
Hvar er að finna herra
slika?
Hvergi veit ég þeirra iika.
Guömundur Bergþórsson
kvað um mann sem ekki vildi
taka undir kveðju hans á
förnum vegi:
Fyrst þú vilt ei veita ans,
versti fjandans maki,
Andskotinn og árar hans
ofan fyrir þér taki.