Þjóðviljinn - 23.06.1984, Blaðsíða 20

Þaö hefur örugglega farið fram
hjá mörgum, að Stúdentaleik-
húsið er aö æfa nýtt íslenskt verk
sem frumsýnt verður á
Jónsmessu, nánar tiltekið 24.
júní. Er verkið liður í prógrammi
Listahátíðar og skrifað af ungum
efnilegum kvenrithöfundum,
þeim Eddu Björgvinsdóttur og
Hlín Agnarsdóttur. Þjóðviljinn hitt
þær... sveittaruppi í Félagsstofn-
un stúdenta á dögunum, en þar
hafa þær setið að skriftum svo
lengi sem elstu menn muna.
Hvernh> hófst þetta samstarf?
Hlín: Eg hef alltaf verið mjög
„svag“ fyrir Eddu og Shakespe-
are sem rithöfundum, en þar sem
Shakespeare er dáinn fékk ég
Eddu til liðs við mig.
Edda: Hún dró mig nauðuga
inn í þetta, en það verður að segj-
ast eins og er að eftir samvinnuna
er hún orðin einn af þremur upp-
áhaldsrithöfundunum mínum.
Hafið þið unnið lengi að þessu
verki?
Hlín: Ég lagði frumdrögin að
því árið 1978, á 10 ára afmæli
byltingarinnar.
J/r,
Leiklistarskáldin fínu, Edda og Hlín. -
Ljósm.: Atli.
Edda: Ég kom inn í þetta að-
eins seinna eða á 16 ára afmæli
byltingarinnar.
Hvaða byltingar?
Þessu treysta þær stöllur sér
greinilega ekki til að svara. Hlín
drúpir höfðu og grætur með
ekkasogum. Edda horfir út um
gluggann og læst ekki hafa heyrt
spurninguna.
Um hvað fjallar verkið?
Edda: Þetta er harmsaga Guð-
mundar Þórs, tilvonandi rithöf-
undar sem þó eygir framtíðarvon
í syni sínum, Garpi Snæ, sem er
ákaflega geðþekkur og efnilegur
unglingur.
Hvernig stendur á því að þið,
kvenrithöfundar, eruð að skrifa
um karlmenn?
Hlín: Þegar upp er staðið, get-
um við ekki verið án þeirra.
Edda: Það var alveg sama sag-
an Jtegar við settumst niður.
Eg hef heyrt að mikillar
karlfyrirlitningar gæti í verkinu.
Edda: Það er nú bara svo að
það er ekki einn karlmaður í
verkinu sem við höfum áhuga á,
þú getur kallað það
karlfyrirlitningu ef þú vilt.
Hafið þið einhverja fyrirmynd
að Guðmundi?
Já. Það er alveg ákveðinn mað-
ur hér í bæ. Við erum búnar að
bjóða honum á frumsýningu.
En nafnið „Láttu ekki deigan
síga, Guðmundur“, það er
óneitanlcga dálítið asnalegt.
Edda: Eiginlega ætluðum við
að láta það heita Gæi og Píur en
fengum það ekki og þetta hljóm-
aði eitthvað svo líkt.
Eruð þið með eitthvað fleira í
smiðum?
Hlín: Smíðum? Ógeðslega not-
arðu karlmannlegt myndmál.
Við önsum þessu ekki. Spurðu
aftur.
Eruð þið með eitthvað á hekl-
unálinni?
Hlín: Ég fékk tilboð frá um-
hverfisleikhúsi í Randers á Jót-
landi um að skrifa klassískt um-
hverfisverk, en ég er ekki að
hugsa um að taka því.
Þórhildur Þorleifsdóttir leikstjóri „í
aksjón".
Edda: Pottaleppa.
Já, já. En hvað tekur við hjá
ykkur núna?
Hlín: Það er alveg á hreinu hjá
mér. Ég var hjá spákonu í gær og
hún sá í bollanum mínum vel
efnaðan mann og mikið af ferða-
lögum erlendis, mikið ástarævin-
týri seinna á árinu. Satt best að
segja held ég að hér sé um að
ræða kínverskan píanóleikara.
Edda: Já, það verða miklar
sviptingar hjá Meyjunni á árinu
og þar sem ég er rísandi froskur
„Leikhúsverk" sögðu
höfundarnir þegar þær
voruspurðaraðþví
hverskonar verk „Láttu
ekki deigan síga,
Guðmundur" væri. Okkur
fannst það ekkert
sérstaklega nákvæmt svar
og snérum okkur því til
leikstjórans, Þórhildar
Þorleifsdóttur, og
spurðum hana að bví.
- Nú þetta er fyrst og fremst
gamanverk með ýmsu ívafi, bæði
mússfk og söngvum. Eg hef
þá á ég allt eins von á því að finna
framandi prins rétt fyri( qramót.
Ég tek það fram að þa<J er'örugg-
lega ekki kínverskúr píanó-
leikari.
Jæja, já. En að lokum, hvers-
konar verk er „Láttu ekki deigan
síga Guðmundur“?
Hlín: Hvað er eiginlega að þér,
þetta er leikhúsverk.
Edda: Leikhúsverk, fullt af
mannkærleika, fullt af græsku-
lausu gamni og miklu umhverfis-
fjöri. ss
gjarnan orðað það í þessum hóp
að tæpt sé á málum sem eru alvar-
leg og skipta miklu máli, en hér er
tekið á þeim af léttúð. Öll alvar-
leg mál hafa jú sínar spaugilegu
hliðar og höfundarnir hafa tekið
sér það leyfi að draga þær út.
En eru ekki mörg þessara mála
viðkvæm?
- Þau þurfa ekkert að vera við-
kvæm. Nema þú viijir taka sjálfur
þig svo hátíðlega að þú getir ekki
hlegið að sjálfum þér. Þá er vísast
að þér svelgist á.
Hver er Guðmundur?
- Sagan hefst árið 1967 og nær
fram til dagsins í dag. Guðmund-
ur er nokkuð ístöðulaus maður,
fljótur að krækja sér í ný áhuga-
Petta hefsl með
geysilegri vinnu
Umsjón: Guðjón Friðriksson