Þjóðviljinn - 04.05.1986, Blaðsíða 9

Fjöllistamennirnir
GuðmundurÁrmannog
Gunnar Kr. Jónasson. Mynd:
GA.
Það marrar í hverju þrepi þegar
gengið er upp stigann í Hafnar-
stræti 86 á Akureyri. Húsið er
líka komið til ára sinna, byggt
árið 1903 úr tilhöggnum viði inn-
fluttum frá Noregi. Fjármunum
hefur ekki verið sólundað í við-
hald hin síðari ár frekar en í mörg
önnur eldri hús á Akureyri, þótt
vissulega séu þar undantekningar
á.
Á annari hæð í þessu húsi er
teiknistofan STÍLL. Hún er í eigu
þeirra Guðmundar Ármanns og
Gunnars Jónassonar. Guðmund-
ur er löngu landskunnur mynd-
listarmaður og stundar þá iðju
með vinnu sinni á teiknistofunni.
Gunnar hefur að vísu aldrei hald-
ið málverkasýningu, en fæst við
listsköpun í hjáverkum, eins og
hann sjálfur segir. Gunnar er lið-
tækur ljósmyndari sem lesendur
Þjóðviljans hafa notið góðs af um
nokkurt skeið. Hann tekur líka
myndir fyrir málgagn þjóðfrelsis
og sósíalisma á Norðurlandi,
blaðið Norðurland, sem Alþýðu-
bandalagið á Norðurlandi eystra
gefur út.
Forvitnin rak undirritaðan á vit
þessara pilta einn morguninn.
Þegar við höfðum fengið okkur te
í krúsir og komið okkur fyrir í
djúpum hægindum, spurði ég
Guðmund Ármann fyrst að því
hvað hefði orðið til þess að lista-
maðurinn hefði leiðst út í rekstur
teiknistofu.
Guðmundur
þáttur Ármanns
- Það var eiginlega fyrir algjöra
tilviljun að ég byrjaði á þessu,
svaraði Guðmundur. Hér áður
fyrr vann ég sem verkmaður í
Slippstöðinni, en varð að hætta
þar vegna málningaeitrunar sem
ég varð mér úti um. Ég var í hálf-
gerðri biðstöðu og velti fyrir mér
ýmsum hlutum, þegar Friðgeir
Axfjörð kallar eitt sinn í mig hér
úti á götu og spyr hvort mig vanti
ekki vinnu. Friðgeir vann þá sem
teiknari hér í bænum, gerði skilti
og ýmislegt fleira í þeim dúr.
Jú, ég sló til og þannig byrjaði
þetta. Eg komst fljótt að því að
mikið var að gera í skiltagerðinni
og fór því til kunningja míns í
Slippnum sem heitir Kristján
Steingrímur og segi honum bless-
uðum að hætta þessu fokki og
koma heldur með mér í skiltin,
það sé nóg að gera. Kristján
gleypir við þessu og við byrjum
að vinna saman, ásamt því að
vera báðir á fullu í myndlistinni.
En við fengum illa eða ekkert
borgað svo að við ákváðum bara
að stofna okkar eigið fyrirtæki.
Við kölluðum það Teiknistofu
K.G. Sú stofa var aldrei hugsuð
sem fyrirtæki í venjulegum skiln-
ingi orðsins, heldur nokkurskon-
ar hjálpartæki til að hafa í sig og
á, og geta þá sinnt myndlistinni
meira. Við höfðum nóg að gera.
En svo fer Kristján suður í
Myndlistarskólann og ég vinn í
þessu einn um tíma. Það er það
að Ragnar Lár flytur til Akur-
eyrar og setur á stofn teiknistofu.
Hann átti ljósmyndavél fyrir
teiknistofur og fékk ég afnot af
henni. í stuttu máli sagt, varð
þessi samvinna okkar Ragnars til
þess að við stofnuðum teiknistof-
una STÍL árið 1980 og festum
kaup á þessu húsnæði sem við
erum núna í.
Fyrir u.þ.b. þremur árum hætti
Ragnar en Gunnar Jónsson
keypti hlut hans. Eftir að Gunnar
Rœttvið
fjöllistamennina
Guðmund Ármann
og Gunnar Kr.
Jónasson
kom inn í dæmið hafa verkefnin
aukist ennþá meir... hann er svo
skratti naskur bissnesmaður
drengurinn!
- Já, þú þarft endilega að koma
því að, grípur Gunnar fram í og
hlær. Helst að hafa það feitletr-
að!
Gunnars þáttur
Jónassonar
Gunnar hefur nú vakið athygli
á sér og vill greinilega komast að.
• Hann er því spurður að því hvort
honum finnist ekki dálítill munur
á því að vinna með teiknipenna í
staðinn fyrir logsuðutæki. Dreng-
urinn er nefnilega plötusmiður að
mennt og vann við þá iðju í
Slippstöðinni í níu ár.
- Jú, ekki get ég neitað því. En
ég kann þessu starfi ákaflega vel.
Þarna fer saman bæði vinna og
áhugavert tómstundagaman. Ég
hef líka mjög góðan leiðbeinanda
hérna, bæði í myndlistinni og
skiltagerðinni. Annars ætlaði ég
til Bretlands hér á árum áður til
að læra ljósmyndun. En Margar-
et Tatcher hefur líklega haft ein-
hvern pata af því, í það minnsta
hækkaði hún skólagjöldin svo
mikið að ég hafði ekki efni á að
fara í nám til hennar.
- En hvað er það svo sem þið
framleiðið?
- Ja, það er kannski svolítið
erfitt að svara því í stuttu máli,
segir Gunnar og klórar sér í höfð-
inu. En tökum dæmi. Ef þú ætlar
að stofna fyrirtæki getum við
sinnt þér um allt í sambandi við
merkjahönnun, skiltagerð, um-
búðir, borðfána (þegar þú hefur
grætt í tíu ár!)... bréfhausa, lím-
miða, minjagripi... í rauninni allt
sem ein teiknistofa getur gert, og
meira til. Við prentum líka á boli
og vinnugalla. Við getum þess
vegna útbúið fyrir þig eyrna-
lokka.
- Eru þó engin takmörk fyrir
því sem þið takið ykkur fyrir
hendur?
- Nei, í rauninni ekki.
- Hafiði kannski hugleitt að
fara út í tattóeringar?
- Nei, hló Gunnar og barðist
við að halda teinu upp í sér. Ann-
ars kom tattóeringin til tals eftir
að þátturinn um þessa merku list-
grein var sýndur í sjónvarpinu nú
á dögunum. En ég hugsa að við
förum ekki inn á þann markað,
ekki í bráð að minnsta kosti.
Grœna grasið
Þegar þeir félagar voru spurðir
að því hverjir helstu viðskiptavin-
irnir væru sögðu þeir það mestan
part norðlensk fyrirtæki og ein-
staklinga.
- Þó er ennþá dálítið um það að
Norðlendingar leiti til teiknistofa
fyrir sunnan, sagði Gunnar,
jafnvel þó að við getum boðið
upp á nákvæmlega sömu þjón-
ustu sem í mörgum tilfellum er
ódýrari.
- Já, það er staðrey nd að mörg-
um finnst enn sem grasið fyrir
sunnan sé grænna en hér fyrir
norðan heiðar, sagði Guðmund-
ur Ármann. Sláandi dæmi um
það er Amaró, sem flytur inn
vörur frá útlöndum og selur í
miklu magni til Reykjavíkur. Síð-
an eru það Akureyringar sem
panta þessar vörur að sunnan,
jafnvel þótt þær standi í búðar-
hillum fyrir framan nefið á þeim
hér á Akureyri.
Auðvitað er þetta eitt af því
sem er á góðri leið með að merg-
sjúga þennan bæ. Minnimáttar-
kenndin og ósjálfstæði gagnvart
höfuðborgarsvæðinu er alveg
ótrúleg á mörgum sviðum. Lítum
til dæmis á menningarlífið eða
atvinnulífið. Það er enginn mað-
ur með mönnum nema hann sæki
slíka hluti suður. Hér opna stór
fyrirtæki, útibú banka og annað í
þeim dúr og skreyta veggi sína
með myndlist að sunnan. Af
hverju, mér er spurn? Það er
verðugt umhugsunarefni.
f þessum svifum kom inn mað-
ur í grænum samfestingi með gult
olísmerki í barminum. Hann var
að huga að stóru skilti sem þeir
Guðmundur og Gunnar voru að
gera fyrir olíuverslunina. Þeir
þurftu að sinna manninum svo að
ég kvaddi og þakkaði fyrir te og
tal.
-GA
Sunnudagur 4. maí 1986 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 9