Þjóðviljinn - 23.11.1986, Síða 10

Tíma-
þjófurinn
var rifinn
úr hjartanu
Bókin ereinsog
grískurharm-
leikur, fjallarum
mikla ógœfu sem
ósigrandi mann-
eskja fœr ekkert
ráðið við, segir
Steinunn Sigurð-
ardóffir um skáld-
sögusína, Tíma-
þjófinn
Það er erfitt að vera rithöf-
undur í smáu þjóðfélagi,
markaðurinn þröngur og lítil
vonarneisti að einhveraf
þeim örfáu útlendingum sem
kunna tunguna gefi sér tóm til
að koma ritverkum yfir á mál
milljónaþjóða. Þettasmáa
þjóðfélag hefureinnig þann
ókost að hér þekkja allir alla
og gerist höfundur svo djarfur
að skrifa sögu í fyrstu persónu
hefur stór hluti þjóðarinnar
settsamasemmerki milli höf-
undarog persónu.
„Ég get varla lýst því með orð-
um hvað þetta er óþægilegt,"
segir Steinunn Sigurðardóttir,
rithöfundur, en hún er nýkomin
út með sína fyrstu skáldsögu,
Tímaþjófurinn. Tímaþjófurinn
er fyrstupersónusaga og konan í
sögunni á svipuðu reki og
Steinunn. Þetta er saga mikilla
innri átaka, sagan um hina stóru
ást sem Ieiðir konuna í glötun.
Höfundurinn er
ekki skáldsagna-
persóna
„Þegar ég skrifa bókina þá
hvarflaði þetta aldrei að mér. Svo
þegar skruddan er komin út og ég
er m.a. spurð að því, hvort við
eigum ekki margt sameiginlegt
eftir að búið er að draga fram
ýmsa eiginleika konunnar, eins-
ogt.d. að hún sélauslátog drykk-
felld, þá fer maður að velta því
fyrir sér hvort ekki sé rétt að fara í
meiðyrðamál.
Þetta er einn versti ókosturinn
við að vera rithöfundur á íslandi.
Þetta er reyndar í fyrsta skipti
sem ég lendi í þessu, enda er bók-
in gjörólík öllu sem ég hef skrif-
að. Þetta er t.d. í fyrsta skipti sem
ég skrifa bók í fyrstu persónu.
Sumir rithöfundar hér á landi
hafa farið hryllilega út úr þessu,
t.d. Guðbergur Bergsson, eftir
að Tómas Jónsson kom út. Menn
hötuðu hann fyrir dónaskapinn
einsog hann væri Tómas. Fólk vill
alltaf vera að gera skáldsagnaper-
sónur úr höfundinum.
Þetta skiptir kannski ekki svo
miklu máli því að þeir sem þekkja
mann, vita á manni kost og löst
og sjá svo augljósa hluti einsog
það, að þessi manneskja er afar
fjarskyldur ættingi. Það skiptir
ekki svo miklu máli hvað hinir,
sem ekki þekkja mann, halda.
Fjölmiðlar reyna að draga
þetta fram vegna þess að fjöl-
miðlafólk heldur að almenníngur
vilji heyra þetta. Ég efast um að
það sé rétt.
Mér finnst það svo lúmskt
fyndið ef fólk út í bæ er að spinna
upp spennandi sögur um mig.
Þeir sem þekkja mig vita hinsveg-
ar að ég er ekki alveg eins spenn-
andi persóna og Alda blessunin.“
Fólki er ekki
viðbjargandi
Persónur þínar leita að
lífsfyllingu á mismunandi hátt. í
Steinunn Sigurðardóttir: Ég er biksvartur höfundur. Mynd E.ÓI.
Líkamlegu sambandi í Norður-
bœnum er það í tœkjum og tólum
nútímans en Alda leitar á náðir
háklassískra bókmennta og tón-
listar. í Bleikum slaufum fer góð-
verk með allt til fjandans og í
Tímaþjófinum verður ástin til
þess að brjóta niður þessa sterku
konu. Er hvergi griðland að
finna?
„Ég verð að viðurkenna það að
mér sýnist fólki ekki vera við-
bjargandi. En vissulega er til
griðland. Alda finnur sitt grið-
land í eitt hundrað dögum. Þá
upplifir hún mikla hamingju, al-
gjöra sælu. Hún segir: Það er
fullkomnað. Óskirnar aukaat-
riði. Ekki einusinni þær þurfa að
rætast.
Ef við höldum áfram saman-
burðinum á henni og mér, þá er
10 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 23. nóvember 1986
nnniBnBn^HB