Þjóðviljinn - 20.01.1989, Qupperneq 25

Artch til íslands
Þungarokkshljomsveit Eiriks Haukssonar. Artch, hefur fengiö
goöa dóma i Metal-pressunni. Klakverjar meö þungarokkstakt i hjarta
geta glaöst, vegna þess að hljómsveitin kemur til landsins og heldur
tvenna tónleika 1. og 2. mars a Hotel íslandi.
Artch er þessa dagana aö ganga frá útgáfusamningi i Bandarikjun-
um hjá .Metal blade records*. Aætlaö er aö platan þeirra komi ut i
mars i Bandarikjunum og veröi fylgt eftir meö tonleikum. Þunga-
rokkssveitirnar Túrbo fra Akranesi og Butlegs munu hita upp a Hotel
islandi.
Bubbi og Falk
Christian Falk hinn sænski kemur til landsins i næstu viku. Þá ma
segja aö samstarf hans og Bubba hefjist fyrir alvóru þótt þeir hafi
starfaö saman aöur. Þeir félagar ætla aö byrja aö vinna aö nyju
efni og leggja grunninn aö nýrri plötu.
Astæöa er til aö ætla aö samstarfið veröi nanara en áöur. þvi hingaö
til hafa þeir verið aö vinna meö eldri lög eftir Bubba. Útkoman gæti
því orðið spennandi.
Heilög gleði í Tunglinu
Þann 12. febrúar veröa forvitnilegir tónleikar i Tunglinu. Breska
hljómsveitin The Holy Joy mun þa soga til sin rafmagnið frí Lands-
virkjun og brevta þvi i tóna, sem sagðir eru i eitthvað i æ’ '• 'ónsmiðar Pogues. •uri kantinum.
Hljomsveiti: ,'r út sina þriðju plötu 1. februar.
Fyrsta plat kom út fyrir þremur arum og éttir að nyja
platan ver, ins hra og su plata. Önnur p foly Joy var
hljómleika iyrr her a o gæti tarió að nyja platan <• na tónleikanna ut eitthvað
La Seli og sku rnir
angi Sel tgarnir • .< hressilega ro s'ðasta ari.
: anda Ad. urs. Þen hata nu lokið uppto yrii fjögurra
laga plotu eflaust margir i Cmekkleysa getur út þann 2( uir þessari plótu með eftirvæntin r. Það biða
Hilmar Örn og Rose
I desember gaf One little Indian ut lag meö Ornamental i tilefni
jolanna. Liöiö aö bakvið Ornamental eru Hilmar Orn og Rose, sem
aöur var i Strawberry Switchblade.
Lagiö fekk mjög goöa doma i Sounds og Melody Maker. .Jolalagiö'
kom út á íslandi siöastliöinn föstudag og fæst iGramminu. I februar fer
gengiö síöan i hljoðver og tekur upp stora plöt stefnt er að
aö komi út 16 maí.
DÆGURMÁL
HEIMIR
PÉTURSSON
Föstudagur 20. janúar 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 25
„Fyrsti koss" Sogbtetta er snöggur.
Rara-metalpönk Sogbletta
Um og upp úr 1980 var í
gangi skilgreining á tónlist
sem ég veit ekki hvað var
þekkt víða og kölluð var „rara-
pönk“. Með „rara“ var verið
að höfða til taktsins. Mér
finnst plata Sogbletta, „Fyrsti
kossinn", falla ágætlega inn í
þessa skilgreiningu og vil
bæta inn til frekari skýringa
hugtakinu „metalpönk".
Stíli hljómsveitar hiýtur
auðvitað alltaf að skrifast á
hljómsveitina alla, þó hér $é inn-
byggð sú þversögn að eiiyi iáieð-
limur eðá fleiri geti haft meiri
áhrif en hinir. „Fyrsti kossinn" er
fersk plata á íslenskum plötu-
markaði og gjörsamlega úr takti
við flest sem þar er að gerast, en
rokksögulega séð er hún gömul,
samanber „raratímabilið“.
Trommuleikur Gunnars setur
óneitanlega mikinn svip á plöt-
una og hljómsveitina þegar hún
var og hét á tónleikum. Hann er
öruggur trommuberjari en helst
til of einhæfur. Jafnvel þó menn
vilji í grundvallaratriðum hafa
sama taktinn í öllum lögum sem
þeir gera, verða þeir að gera sér
grein fyrir því að það eru til fleiri
en ein leið að því markmiði. Og
þar sem Gunnar veldur „rara-
taktinum“ svo vel sem hann ger-
ir, mun æfingin og reynslan ör-
uggleg'a óppa honum fleiri víddir.
Fyríta lag piötunnar, „Mín
vegna“\ er skratti gott lag og hér
þarf ójckert að bæta við: miðað
við unga menn, fyrstu plötu og
allt það. Þetta er einfaldlega ær-
andi góður rokkari sem sker sig
úr öðrum lögum plötunnar, og
minnir mig dálítið á Þeysarana.
Texti Magneu J. Matthíasdóttur
er einnig skemmtilega villtur,
eins og hennar er von og vísa.
Hlið eitt virkar líka í heildina bet-
ur en hlið tvö.
Aðrir textar plötunnar eru
ekkert til að hrópa húrra fyrir en
þeir eiga hæfilega við þá tónlist
sem er verið að flytja, og það er
ekki hægt að segja að þeir séu
eins og TEXTINN sem verið hef-
ur á obbanum af íslenskum
plötum.
Sogblettir eru ekki lengur til.
En ef drengirnir hafa nennu og
þol eiga þeir(önigglega eftir að
gera stærri bjpriiví ræturnar sýn-
ast þroskay#i|egar. Að lokum
•yjlyég bæjplþyi.við, að framhlið *
6i^lagsinS ^?^ip§iíaklega ógéOs-.fjsj
lég'og ef húri á að vera „smekk- '“
laus brandari", er það mín
skoðun að svona brandara segi
menn sjálfum sér lokaðir einir
niðri í kjallara með læst á eftir
sér. Þetta er meiningarlaus
smekkleysa.
-hmp
Frásögn af h
mannamóti s
lítið fór fyrir
„Bísar í banastuði" er ein af
perlum íslenskrar rokkflóru
sem á vissan hátt má segja að
hafi verið kastað fyrir svín.
Alla vega hlaut hún á sínum
tíma ekki þann sess sem hún
átti skilinn. Það var því í senn
með eftirvæntingu og kvíða
sem maður beið eftir „Ríða á
vaðið“, eftir að fyrstu fréttir
bárust af þessari nýju plötu
Kamarorghesta. En eftir dá-
góða hlustun og miðað við
þær viðtökursem platan hefur
fengið, er engu líkara en að
enn og aftur hafi perlum verið
kastað fyrir svín.
„Ríða á vaðið“ er allt önnur
plata en „Bísarnir“ (sem betur fer
gefa ekki allir alltaf út sömu
plötuna), þótt ýmis karakter-
einkenni séu þau sömu, sérstak-
lega söngur þeirra Lísu og Krist-
jáns Péturs. Lísa er einstaklega
góð söngkona og ég hefði gjarnan
viljað heyra hana syngja fleiri lög
á „Ríða á vaðið“. Með þessum
ummælum er ég engan veginn að
reyna að kasta rýrða á söng Krist-
jáns Péturs. En ef ég ætti að velja
á milli söngvara veldi ég Lísu.
Hún býr yfir töluverðri breidd og
er slík innlifunarsöngkona að
hlustandinn hrífst umsvifalaust
með.
Hugtakið „hippi“ er orðið út-
jaskað. Ég ætla samt að halda því
fram að einhvers konar hippa-
blær svífi yfir vötnum á þessari
nýju plötu Kamarorghesta, þótt
ekki sé hann eins sterkur og á
„Bísanum“. Hilmar Örn heyrist
mér hafa bætt við framandleika í
útsetningum sem virkar vel, en
hann er greinilega mjög trúr
þeirri „ímynd" sem grafið hefur
um sig í heilabúinu á þeim sem
hafa hlustað á „Bísann“ í sjö ár.
Útsetningarnar eru skrifaðar á
Kamarorghesta og Hilmar Örn
og eru þær óvenju góðar miðað
við það sem maður á að venjast af
íslenskum plötum, og þær búa
yfir innra jafnvægi sem svo oft
skortir. Mottóið er greinilega
„allir eru bestir, allir fá að njóta
sín“.
„Ríða á vaðið" á örugglega
eftir að fylla hóp þeirra platna
sem eru reglulegir gestir á fónin-
um. Það gerir hún vegna þess að
lögin á henni eru góðar rokk-
smíðar sem hafa persónulegan
stíl, hljóðfæraleikararnir eru eng-
ir viðvaningar, útsetningar eru
smekklegar og oft frumlegar og
ekki má gleyma textunum sem
eru í betra lagi. En ég hef annars
aldrei skilið hvað bók-
menntaþjóðin getur framleitt of-
stopa mikið af hryllilega lélegum
textum. Lélegir textar hafa
beinlínis eyðilagt fjöldann allan
af annars ágætum plötum. Á
„Ríða á vaðið“ er meðal annars
fínt „Reykjavíkurljóð“, sem
verður að flokkast undir fél-
agsraunsæislegan kveðskap með
írónísku ívafi, og slær það alger-
lega út hið rómantíska „Reykja-
víkurljóð" borgarstjórans, um
bárujárnshúsið við Bergþórug-
ötuna. Borgarstjórinn kemur þó
við sögu í þessu ágæta ljóði:
„Velkomin, velkomin til borgar
Davíðs/Babýlon í blóði svita og
reyk... er sungið með slíkri
sveiflu að hugurinn hvarflar ósj-
álfrátt í móttökuveislu inni í
Höfða.
Sem sérstakur áhugamaður um
hönnun plötuumslaga verð ég að
geta þess, að konu að nafni Inga
Sólveig hefur tekist vel upp við
með hönnun þessa umslags. - Og
Kamarorghestar, látið ekki líða
önnur sjö ár í næstu plötu.
-hmp
-hmp