Þjóðviljinn - 02.03.1990, Blaðsíða 22

Þjóðviljinn - 02.03.1990, Blaðsíða 22
1 Z 3 iT V- (o 7 9? e <2 )0 99 Jl )2 )3 /</ /6' 1& /f V )/ 10 7V~ 7 99 w~ l‘? 3 2o 9? Zl 7 22 n V 23 2/ S' ¥ 23 99 <2 Zl* 7 8 99 u 23 n V 7 9? 27 N ) /? 27- M V 3 10 21 2& </ 99 5' z6) /¥ 99 17 2^ Z7 Zl íT 99 43 )2 )7 l¥ /? V S7 )/ 30 99 17 1- 2o T' *r r 99 2/ 7 22 /? 99 17- 8 )t> 99 l\ 99 'Xb 2</ 7 3 7 99 22 7 2) 99 /? 7 23 99 3/ 3 7 99 28 2o /7 R? 21 J3 3 99 3 2°) X n 99 ¥~ w 23 )7- 7 9? lá’ 2°) /¥ n 99 u 99 28 3 7 20 99 k % rs S2 )7 n 5' 8 23 28 10 7- f )</ )7 32 32 ? 99 7 5T s 9- Zt? 7 99 25 21 13 22 3 3/ 20 ¥ 23 (V) 28 AÁBDÐEÉFGHIÍJKLMNOÓPRST KROSSGÁTA Nr. 85 Setjið rétta stafi í reitina hér fyrir neðan. Þeir mynda þá örnefni á Norðurlandi. Sendið þetta nafn sem lausn á krossgátunni til Þjóðvilj- ans, Síðumúla 37, Reykjavík, merkt: „Krossgáta nr. 85“. Skilafrestur er þrjár vikur. Verðlaunin verða send til vinningshafa. 23 )3 2é> 7 3 J? 22 n — , —i Lausnarorð á krossgátu nr. 82 var Bergljót. Dregið var úr réttum lausnum, og upp kom nafn Ingibjargar Sigurlaugsdóttur, Túngötu 20, ísafirði. Hún fær senda skáldsöguna „í flæðarmálinu" eftir Njörð P. Njarðvík, sem bókaútgáfan Iðunn gaf út 1988. Verölaunin fyrir krossgátu nr. 85 verða skáldsagan Á vegum úti eftir bandaríska rithöfundinn Jack Kerouac í þýðingu Ólafs Gunnarssonar rithöfundar. Mál og menning gaf bókina út 1988. FJÖLSKYLDAN SIGTRYGGUR JÓNSSON MATUR ÓLAFUR GÍSLASON Skreið að hætti Napölíbúa Bærinn Amalfi á vesturströnd Ítalíu skammt fyrir sunnan Nap- oli hefur verið mér sérlega kær allt frá því að ég dvaldi þar í 2-3 mánuði á námsárum mínum fyrir rúmum 20 árum. Ein ástæðan er sú að bærinn og umhverfi hans er með því fegursta sem ég hef upp- lifað á flandri mínu um heiminn. Önnur ástæðan er að þar hef ég mætt meiri gestrisni og tryggari vináttu en annars staðar. Þriðja ástæðan er kannski sú, að óvíða hef ég séð jafn listilega matreitt úr hvers konar sjávarfangi. I Amalfi er ein akfær gata sem liggur upp frá ströndinni í gegn- um bæinn sem stendur við mynni Mylludalsins. Við götuna eru verslanir bæjarins, þar með tald- ar 4-5 fiskbúðir. Fjórar þeirra selja ferskan fisk úr afla nætur- innar á undan. Þar kennir margra torkennilegra og skrautlegra fiska, og er verðið yfirleitt frekar hátt. Ein verslunin er sérhæfð í sölu á lifandi skelfiski, sem er sá besti sem ég hef fengið. En sú fimmta státar af norskri skreið: „Stoccafisso norvegese" stendur þar fagurlega málað á flísalagðan vegginn, og skreiðarkippur hanga þar utan dyra ásamt með þurrkuðum dálki úr skreið, sem þykir kóngafæða á þessum slóð- um. Þegar ég var þarna á ferð fyrir 2 árum eða svo kostaði kílóið af þurrkaðri skreið sem svarar um 1500 kr. íslenskum, en væri hún útvötnuð kostaði hún 4-500 kr. Mér Iék forvitni á að vita hvernig þessi réttur væri mat- reiddur, og vinur minn á staðn- um, sem jafnframt er listakokk- ur, gerði sér lítið fyrir og matr- eiddi skreiðina fyrir mig. Fyrst er hún lögð í bleyti í sólar- hring, þannig að fiskurinn verði myir. Skreiðin er síðan roðflett, hlutuð niður og losuð frá beininu. Vel verkuð skreið er skjannahvít í fiskinn þegar búið er að útvatna hana. Með einu kílói af útvatnaðri skreið eru notuð 500 gr af lauk, 500 gr af flysjuðum tómötum (niðursoðnum), ein græn og ein rauð paprika, 4-5 hvítlauksrif, ól- ívuolía, timjan, rósmarín og lár- viðarlauf. Góð botnfylli af olíu er sett á pönnuna og saxaður laukur, hvít- laukur og tómatur sett út í ásamt með niðursneyddri papriku. Þetta er látið malla í 10 mín, þá er fiskurinn settur útí eftir að búið er að strá yfir hann smávegis salti og pipar. Þá er kryddað með kryddjurtunum eftir smekk. Kartöflurnar eru flysjaðar og settar út í niðursneiddar og allt látið malla, fyrst við snarpan og síðan við hægan eld í 30-40 mín- útur. Mér var einnig sagt að hægt væri að snerpa á bragðinu undir lokin með því að stappa 3-4 söltuð ansjósuflök út í olíu og setja koníaksskvettu út í. Þessu má blanda út í sósuna áður en rétturinn er tekinn af pönnunni. Þannig borða íbúar Miðjarðar- hafslanda skreiðina okkar og greiða fúsir 1500 kr. fyrir kílóið þegar nautalundirnar kosta kannski 700 kr. Hvernig væri að gera tilraun? Að bíða eftir Irfinu Eitt af því, sem við ræðum oft um, en gerum ef til vill minna í, er það að við þurfum að gera meira fyrir okkur sjálf. Sérstaklega hef- ur þessi umræða verið í gangi nú í seinni tíð, eftir að sjónvarpið og aðrir afþreyingarmiðlar hafa tekið við af alls konar annarri starfsemi, sem við áður eyddum frístundum í. Mjög margir hafa látið verða af því að sinna sjálfum sér meira, en þeir eru einnig margir, sem ekki gera neitt í því, heldur bíða stöðugt eftir því að einhver ytri skilyrði breytist þannig að þeir geti farið að lifa lífinu. Við bíðum eftir því að fjárhagurinn batni, að húsnæðið verði betra, að börnin vaxi úr grasi o.s.frv. Okkur finnst eins og það taki því ekki að byrja strax eða að við munum bara skapa okkur vonbrigði með því að verða að hætta þegar ytri aðstæð- ur krefjast þess. Við kunnum ekki að njóta líðandi stundar. Þess í stað setjumst við fyrir fram- an sjónvarpið eða myndbands- tækið og látum tímann líða. Finnst jafnvel eins og við munum missa af einhverju, ef við slepp- um úr einu sjónvarpskvöldi. Svo sofum við af okkur hálfa helgina til þess að vinna upp svefn vik- unnar eða til þess að helgin líði hraðar. Hvað gerir fjölskyldan saman? Hér áður fyrr vorum við sjálf ábyrg fyrir því frá barnæsku að við hefðum það skemmtilegt og tilbreyting kæmi inn í lífið. Jafnvel þó ekki væru til miklir peningar og vinria væri óþrjót- andi við að ná endum saman, gátu bæði börn og fullorðnir gert eitthvað til þess að hafa gaman, au urðu bara að sjá til þess sjálf. dag er afþreying og skemmtun meira eða minna orðin í þeim dúr að við erum þiggjendur. Auk þess erum við þiggjendur eftir aldurshópum. Það er orðið lítið, sem fjölskyldan gerir saman. Þó svo að það sé að aukast að fjöl- skyldan fari saman í hesta- mennsku, golf, veiðiferðir, spili saman o.s.frv., svara enn lang- flestir skjólstæðinga minna spurningunni um hvað fjöl- skyldan geri saman, annað hvort með því að hún geri ekkert sam- an, eða með því að fariö sé saman í sumarfrísferðalag og þar með upp talið. Fyrir daga útvarps og sjón- varps og slíkra afþreyingamiðla, vann fjölskyldan saman að ýms- um hugðarefnum eða nauðsyn- legum heimilisstörfum, það voru lesnar sögur saman eða hlustað á frásagnir, spilað á spil eða siegið upp gamanmálum í formi rímna- kveðskapar eða jafnvel dans- leiks. Síðar kom ýmiss konar fé- lagsstarfsemi til sögunnar og fjöl- skylduleikir. Ég minnist þess að strax eftir að sjónvarp byrjaði hér á landi var farið að tala um að það stæli tíma frá fjölskyldunni og því væri ágætt að hafa sjónvarpslaust fimmtudagskvöld. Þá þurftu reyndar allir fundir að vera á fimmtudögum, þar sem strax var farið að miða lífið við sjónvarpið. Þá komu einnig upp hugmyndir um fjölskyldukvöld á fimmtudögum og margar fjöl- skyldur notuðu þau kvöld til sam- veru og spilamennsku. í dag eru engin sjónvarpslaus kvöld, og ef dagskráin er ekki áhugavekjandi er frekar farið út í videoleigu til að ná í sjónvarpsefni, heldur en að fjölskyldan geri eitthvað sam- an. Við kunnum ekki lengur að hafa ofan af fyrir okkur sjálfum. Jafnvel um jól og aðrar stórhátíð- ir viljum við láta mata okkur á afþreying'u, frekar en þurfa að horfast í augu við að sinna okkur sjálf. Við ræðum um þessa hluti, en hvað gerum við í málinu? Hvetjum við börnin okkar til þess að skapa sína eigin leiki, búa til leikrit, teikna, mála o.s.frv.? Megum við vera að því að fylgjast með þeim og sjá það sem þau hafa verið að gera, eða eru þau best þegar þau eru að dunda sér við? Læra þau af okkur að það eru einungis börnin sem eiga að hafa ofan af fyrir sér sjálf. Full- orðna fólkið á að láta mata sig. Ég held að það sé orðið alltof algengt að við kunnum ekki lengur að sinna okkur sjálfum og kennum börnum okkar það einn- ig. Ég held að við séum stöðugt að blekkja okkur með því að ytri aðstæður þurfi að breytast til þess að við getum gert allt sem okkur langar. Svo vöknum við upp við það öðru hvoru að tíminn bara líður og líður og ekkert af öllu því sem við ætluðum að gera hefur komist í framkvæmd. Við erum alltaf að bíða eftir hinum og þess- um hlutum, sem eiga að gerast fyrst. í stað þess að lifa lífinu og njóta þess á meðan það stendur yfir, stöndum við eins og til hliðar við lífið, horfum á það líða fram- hjá, tilbúin til þess að hoppa inní það, þegar réttar aðstæður koma. Þær bara koma ekki vegna þess að við gleymum að það erum við sjálf sem sköpum þær. Þess vegna erum við alltof mörg að bíða eftir lífinu. 22 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 2. mars 1990

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.