Þjóðviljinn - 18.05.1990, Síða 23

QÆGURMAL
HEIMIR MÁR
PÉTURSSON
Kanínumaðurinn í Kertalandi
Föstudagur 18. maí 1990 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 23
í stórum dráttum er ekki mikill
munur á „Candleland" og plötum
Echo & The Bunnymen. Dulúðin
sem einkenndi tónlist Kanínu-
mannanna er til staðar á
„Candleland". Þessi dulúð liggur
ef til vill í persónunni McCulloch,
sem trúir á alls kyns dularfull
fyrirbæri, sem er aðdáandi David
Bowies fyrir allar furðupersón-
urnar sem hann skapaði og skýrði
tréð í garðinum heima hjá sér
Ziggy Stardust.
Dauðinn hefur verið tíður gest-
ur hjá McCulloch frá því hann
yfirgaf Echo & The Bunnymen.
Þegar hljómsveitin hélt sína síð-
ustu tónleika í Japan frétti hann
af andláti föður síns en á milli
þeirra var samkvæmt heimildum,
sterk og mikil vinátta. Faðirinn
sem sjálfur var söngvari dýrkaði
soninn og fylgdist náið með af-
rekum hans og hann deildi einnig
með honum fjörugu ímyndunar-
afli og ánægjunni af góðum
ævintýrum. Síðan fórst vinur
hans og félagi Pete De Freitas og
skömmu síðar var McCulloch á
fótboltaleik á Flillsborough
leikvanginum þegar 95 manns frá
Liverpool tróðust undir og dóu.
Það er þó ekki að heyra á
„Candleland" að reynslan af
dauðanum gangi þar aftur. En
það er greinilegt að McCulloch er
þroskaðri maður en áður. Það er
meiri yfirvegun í tónlistinni en
áður og þegar vel er hlustað má
greina tregatón innan um alla
dulúðina. „Candleland" er tákn
fyrir útgöngu McCullochs úr
Echo & The Bunnymen og platan
er gerð við þrúgandi aðstæður.
Þess vegna verður mjög spenn-
andi að heyra næstu plötu
McCullochs, ef hún verður að
veruleika. Þar gætu átt eftir að
koma fram nýjar hliðar á þessum
merkilega tónlistarmanni.
-hmp
sig frá öðrum hljómsveitum
vegna sérstæðs söngs McCullochs
og gítarleiks sem að vísu er
sláandi líkur gítarhljómi Cure.
Þegar McCulloch hætti síðan í
hljómsveitinni í september 1988
og fréttir bárust af því að hann
stefndi á sólóplötu, fór maður að
velta því fyrir sér hversu stór hluti
hann væri af hljómsveitinni. Það
hefði verið forvitnilegt að bera
sólóplötu hans saman við ein-
hverja afurð frá þeim sem eftir
voru í hljómsveitinni en þeir
stefndu að því að halda nafni
hljómsveitarinnar uppi. Örlögin
gripu hins vegar þar inn í þegar
trommuleikari hljómsveitarinn-
ar, Pete De Freitas, fórst í mótor-
hjólaslysi á síðasta ári.
Á síðasta ári gafi lan McCull-
och fyrrum aðalsprauta Echo &
The Bunnymen út sína fyrstu
sólóplötu. Það hefur lengi staöið
til af minni hálfu að skrifa nokkur
orð um þessa plötu sem lan
McCulloch kallar „Candleland",
eða Kertaland. Þessi ásetningur
hefur hins vegar dregist vegna
þess að það er erfitt að finna réttu
orðin yfir tónlist McCullochs.
Echo & The Bunnymen var
merkileg hljómsveit og ein sú
besta sem var á ferðinni á síðasta
áratug. Hún kom fram á sjónar-
sviðið á svipuðum tíma og U2,
Cure og New Order og um tíma
var þessum fjórum Liverpool-
drengjum spáð miklum frama og
vegna upprunans var velgengni
þeirra líkt við The Beatles. Það
fór þó aldrei þannig að Kanínu-
mennirnir næðu eins langt og hin-
ir fjórir frábæru og U2, Cure og
New Order hafa allar selt meira
af plötum en þeir. Engu að síður
voru vinsældir hljómsveitarinnar
miklar.
„Porcupine“ var sú plata Echo
& The Bunnymen sem var og er í
mestu uppáhaldi hjá mér. Ástæð-
an fyrir þessu er kannski sú að
árið 1983, þegar platan kom út,
heiðruðu Echo & The Bunnymen
íslendinga með nærveru sinni á
tónleikum í Laugardalshöll.
Þetta var með allra bestu tón-
leikum sem undirritaður hefur
orðið vitni að og hljómurinn var
sá besti sem ég hef nokkru sinni
heyrt í Höllinni. Umslagið á
„Porcupine“ er líka merkilegt
fyrir þá sök að á því er mynd af
lan McCulloch
Kanínumönnunum við Gullfoss í
klakaböndum.
Echo & The Bunnymen skáru
Kim Larsen er ligeglad eins og
danska þjóðarsálin. Mynd: Jim
Smart.
Kim Larsen hinn danski á sér
marga aðdáendur hér á landi
sem munu sjálfsagt taka því
fagnandi að hann heimsækir
klakann í annað skipti í dag og
byrjar heimsóknin með tón-
leikum á Gauki á Stöng á morg-
un. Einhvern veginn hef ég á til-
finningunni að Kim Larsen hljómi
líka betur á smáum stað eins og
Gauknum en í tilgerðarlegu gím-
aldi eins og Hótel íslandi, þar
sem hann spilaði þegar hann
kom hingað í fyrra.
En Kim Larsen mun spila á
fleiri stöðum en á Gauknum.
Eftir tónleikana þar heidur Lar-
sen til Stykkishólms og ærir
hólmarana að öllum líkindum
upp úr skónum. Síðan kemur að
skagamönnum og þann 23. maí
koma Larsen og hljómsveit hans
Bellami fram í íþróttahöll FH í
Hafnarfirði og verða það fyrstu
tónleikarnir sem haldnir hafa
verið þar. Daninn gleymir heldur
ekki höfuðborg Norðurlands því
þangað heldur hann þann 25. maí
og baunar á Norðlendinga og þar
með lýkur heimsókn Larsens til
íslands að þessu sinni.
Þetta tónleikaplan segir að
mínum dómi meira um Kim Lar-
sen en mörg orð. Hann er maður
ligeglad eins og þjóðarsálin
danska og hefur mest gaman að
því að hjóla á milli kráa í Kaup-
mannahöfn með gítarinn og spila
yfir könnu af öli fyrir þá sem
nenna að hlusta og Danir nenna
svo sannarlega að hlusta á Lar-
sen. Enginn tónlistarmaður er
eins vinsæll í Danaveldi og hann.
Enda verður hann með tónleika
fyrir 50.000 manns í Kaupmanna-
höfn strax að lokinni íslandsför.
Það er erfitt að spá nokkru um
lagavalið á prógrammi Larsens í
þessari heimsókn hans. En hann
mun væntanlega spila nokkur af
þeim lögum sem fylla nýjustu
breiðskífu hans „Kielgasten“,
sem að stórum hluta eru lög úr
samnefndum söngleik sem var á
fjölum einhvers leikhússins í Kö-
ben í fyrra. Sögleikurinn fékk
ekki góða dóma í idönsku press-
unni og var ekki sérlega vel sótt-
ur. Lögin á „Kielgasten“ eru þó
ekta Larsen-músíkk og ættu ekki
að svíkja neinn sem hrifist hefur
af karli áður. I
Eins og fyrri plötur Larsens er
höfuðeinkenni „Kielgasten"
þessi sérdanski léttleiki, sem
gamla nýlenduveldið skildi allt of
lítið eftir af í efnahagsumræðu-
tættri sál mörlandans. Kannski
Larsen nái að skilja þennan létt-
leika eftir í áheyrendum sínum í
heimsókn sinni að þessu sinni?
-hmp
Hvíslaðir tónar frá Kanada
Systkinin Margo og Michael Timmins eða Cowboy Junkies.
Cowboy Junkies er með allra
hljóðlátustu hljómsveitum sem ég
hef heyrt í. Það er þó varla við
hæfi að kalla Cowboy Junkies
hljómsveit því nafnið er aðeins
titill sem systkinin Margo og Mic-
hael Timmins hafa valið sér fyrir
samstarf þeirra í tónlistinni, þó
enn eitt systkinið Peter Timmins
og Alan Antons teljist einnig vera
meðlimir í hljómsveitinni.
Þetta fólk kemur frá Kanada
eins og annar hljóðlátur tónlistar-
maður, Daniel Lanois. Nýjasta
platan þeirra, „The Caution
Horses“, er eins og hvísl á yfir-
gefnum bar, þar sem söngkonan
og nokkrir hljóðfæraleikarar
leika þreytt fyrir sjálf sig nokkur
vöggulög fyrir svefninn. Michael
Timmins semur nær allt efni
plötunnar en á henni er einnig að
finna lögin „Powderfinger“ eftir
gamla raularann Neil Yong og
„You Will Be Loved Again“ eftir
heimstónlistarkonuna Mary
Margaret 0‘Hara. Eins og allt
annað efni plötunnar er lag Neil
Yongs ákaflega rólegt, sennilega
það rólegasta af öllu á plötunni,
en ákaflega vel flutt og sungið af
Margo Timmins. Hún syngur
annars öll lögin á plötunni og ger-
ir það mjög vel.
Það má reyndar segja svipaða
sögu af lagi Mary Margaretar
O'Hara sem er síðasta lagið á
plötunni. En það er ekki víst að
allir hafi náð að halda sér vakandi
út í gegnum alla plötuna. Raunar
er aðeins eitt lag á „Caution
Horses" sem ekki er í þungavikt-
arflokki vögguljóða og það er
lagið „Rock And Bird“, mjög
gott lag með listilega vel spiluð-
um bassa og gítar.
Þau systkinin eru miklir aðdá-
endur Elvis Presleys og viður-
kenna engan annan sem hinn
ókrýnda konung rokksins. Það er
ákaflega skrýtið að hugsa til þess
að fólk sem semur tónlist sem er
nánast hvísl eða eins og þytur í
laufi, skuli eyða mörgum stund-
um í að hlusta á Elvis. I viðtali við
NME voru þau spurð út í þennan
áhrifavald og svöruðu því meðal
annars þannig að Kanada væri
mun rólegra land en Bandaríkin,
víðátturnar væru meiri og fólkið
minna villt. Það má vel vera, en
meira að segja „Love Me Tend-
er“ hljómar eins og argasta
þungarokk við hliðina á tónlist
Cowboy Junkies. Þetta er ekki
sagt í niðrandi merkingu á nokk-
urn hátt, aðeins til að reyna að
skýra hvers konar rólegheit eru
þarna á ferðinni.
„Caution Horses“ fer vel með
silfurgráum sumarnóttum og er
örugglega heilsubætandi í erli
dagsins.
-hmp
Han besöger
os igen