Þjóðviljinn - 29.06.1990, Blaðsíða 22

2 3 v- 6“ (o 7 8 9 22 10 j/ s 1Z 22
/3 /<? /iT T 7 8 16 17 22 8 3 )8 /9 22 18
ii 7 J? JS 22 /7 20 Zl 8 J9 /Z V> 21 IS 7
e XZ 23 /s (p 22 2Ý /9 Ý 22 II Zl /9 IS
9 JS 2S ls> i? 22 18 J9 )Z 8 j? JS 22 5* 7
7 5 # ZD 9 /? )5 9 ZS 2/ 20 )S y Ý
2S Z Z! 2 21 u S 22 JT S 1? 22 2? /9
IZ 2S 22 /9 Ib' IZ J7 22 /o 22 ? T~ 1*7 22
/7 ZJ Z+ /9 JS 22 20 I b s z 3 2? 2 16 7
22 10 é> 2 28 1S s 13 /? 8 /9 16 22 8
X 1 r *-Ð 10 J7 22 IZ & 28- )? 22 30 19 17
T~ isr 18 /7 22 16 20 VF~ 52 IZ JS 2 Zi
n iz /5 22 Lp 8 JS r 2! l*i e JZ I? 22

AÁBDÐEÉFGHIÍJKLMNOÓPRSTUÚVXYÝÞÆÖ
Ungmennaféíag Íslands75ára 1907-1982
Krossgáta nr. 102 j Setjið rétta stafi í reitina hér fyrir neðan. Þeir mynda þá örnefni á Vesturlandi. Sendið þetta nafn sem lausn á krossgátunni til Þjóðvilj- ans, Síðumúla37, Reykjavík, merkt: „Krossgáta nr. 102“. Skilafrestur
1
er þrjár vikur. Verðlaunin verða send til vinningshafa. %&)**!&&&■ ,um _ __ — i
5 13 23 /3 J2 20 8 JH- J§ /2 Verðlaun fyrir krossgátu nr. 10 verður bókin Ræktun Ivðs o 2 n
lands. Ungmennafélag íslands 75 ára, 1907-1982. eftir Gunnar Kristjánsson. UMFÍ gaf út 1983.

Þórdís
Bachmann
Elísabet Berta
Bjarnadóttír
Fleira er matur
en feitt kjöt
Á mínum duggarabandsárum
voru rafmagnið og heita vatnið
ennþá allt að því gefins á Islandi
og verðtrygging ósamið nýyrði.
í þá tíð var aðeins ein útvarps-
rás, sem alls ekki var kölluð rás
eitt né neitt heldur hét því virðu-
lega naíhi Ríkisútvarpið. Jón
Múli Ámason stjómaði þar stund-
um morgunþáttum af alkunnri
snilld og rólegheitum og eitt síð-
degið var mikið um það rætt í
kaffitímum víðsvegar hvað kall-
inn væri orðinn stórtækur á rokk-
sviðinu - haíði hann ekki skellt á
plötu með Cream svona beint
ofan í Hamraborgina!
En svo kom Yom Kippur
striðið sem varð til þess að olíu-
bannið var sett á og rafmagnið á
íslandi hætti að vera ókeypis. Á
milli Jóns Múla og Yom Kippur
hafði ég verið að forframa mig
hjá frændum okkar Dönum (sem
koma mikið við sögu í þessum
pistli) og lært þar að slökkva ljós í
herbergjum sem ekki var verið í
þá stundina því ekki var nóg með
að greiða þyrfti fyrir danska raf-
magnið, heldur Danir með hag-
sýnara fólki.
í dag er verðtrygging löngu
orðin staðreynd og Islendingar
hafa þar að auki gengist undir þá
áþján að búa við „matarskatt” um
langa hríð. Svo ég vitni aftur í
frændur okkar Dani þá er ég viss
um að meðal þeirrar meðvituðu
og matglöðu þjóðar hefði brotist
út borgarastyrjöld áður en þeir
hefðu látið aðra eins ósvinnu og
„matarskatt’’ yfir sig ganga. Sem
yfirkokkur örfjölskyldu (við erum
tvö og færri mega það vist ekki
vera til að fá að kalla sig fjöl-
skyldu) reyni ég oftast að beita
dönsku búhyggjunni ásamt með
reykvísku smekkvisinni við mat-
arinnkaupin, en nú vill svo ó-
heppilega til að öðru okkar þykja
góð bjúgu. Til þess að tryggja
heimilisfriðinn er því nauðsynlegt
að hafa bjúgu á borðum ársfjórð-
ungslega eða svo.
Ég á ekkert sökótt við bjúgu
sem slík en hef ávallt verið þeirr-
ar skoðunar að bjúgu og pylsur
ættu einungis rétt á sér í matróf-
inu svo hægt væri að seðja sárasta
hungrið á ódýran hátt þegar kom-
ið er ffam yfir 27. dag mánaðar og
ekkert eftir í buddunni nema
klink.
En í þessum skrifúðum orðum
er ógemingur að flokka bjúgu
með „ódýmm” mat, (ódýr matur
er liðin tíð og orðin em öfugmæli
í sjálfum sér í landi þar sem hópar
vinnandi fólks hafa ekki efni á að
leggja sér neitt nema hrisgijón til
munns sjö daga vikunnar) því
kílóið af þessari afúrð sem fitan
vellur úr við hvem afskorinn bita
er nú 556 krónur - má ég þá held-
ur biðja um lambakjöt á lág-
marksverði.
Nú er ég fús til að ræða málin
og fallast á að þetta með bjúgun
sé hreinlega smekksatriði og því
einstaklingsbundið. En kveikjan
að þessum skrifum er kart-
öfiumúsin sem höfð var með
bjúgunum. Kartöflumús og bjúgu
em álíka nátengd í mínum huga
og harðfiskur og smjör og sem
önnum kafin húsmóðir og fyrir-
vinna reyni ég að eiga hefðbund-
inn pakkamat í búrinu sem grípa
má til við tækifæri sem þessi.
Pakkinn sem ég sótti í þetta sinn
var ættaður úr Danaveldi og hét
því yfirlætislausa nafni: Dönsk
kartöflumús frá fýrirtækinu Euro-
gran í Kalundborg.
Það er skemmst frá því að
segja að fyrirbærið bragðaðist svo
óheyrilega illa að um leið og ég er
búin að krækja í nauðsynlegar
upplýsingar af umbúðunum fara
þær og innihaldið beint í sorpið.
Þessi óæta danska kartöflumús er
sögð gerð úr hreinum dönskum
bintje-kartöflum og síðan em
taldar upp þijár tegundir E-efha
sem gegna því hlutverki að binda,
rotveija og þráaveija.
Góðir neytendur, það skiptir
engu máli hvað svona vara kostar,
hún er samt allt of dýr og þetta er
hvorki smekksatriði né einstak-
lingsbundið. Gerið sjálfum ykkur
þann greiða að kaupa svona vöm
aldrei offar en einu sinni, því
þannig og aðeins þannig verður
hún tekin úr hillum kjörbúðanna
og af innflutningsskrá!
Sumarfrí og samlíf
Kynlíf og hvítir
hestar
Kæm lesendur, fyrir skömmu
bámst mér í hendur helgarútgáfur
nokkura norrænna dagblaða.
Kennir þar margra grasa, hvað
varðar samlífsmál. Þetta er
greinilega málafiokkur sem blöð-
in seijast vemlega mikið á, miðað
við uppslátt og fyrirferð grein-
anna. Jyllandsposten, mest lesna
sunnudagsblað Danmerkur, birtir
17. júní niðurstöður úr svömm frá
1242 Dönum um hvemig kynlífi
þeirra sé háttað. Hins vegar er str-
anglega bannað að vitna í könn-
unina nema að fengnu leyfi blaðs-
ins og könnunarfyrirtækisins
Sensor, svo þið fáið ekki að heyra
meira um hana að sinni.
Rækta
sambandið?
Berlingske Tidende birtir
sama dag fiennistór viðtöl við
prest annars vegar og félagsráð-
gjafa hinsvegar, um samlíf í sum-
arfríi. Þessi danski kollegí gerir
að uppistöðu í grein sinni, hve
upplagt tækifæri það sé fyrir fólk
að rækta hjónaband sitt í fríinu. I
því sambandi varð mér hugsað til
íslenskra hjónabanda, en hér tek-
ur fólk oft á tíðum Iítið sumarfrí,
eða er örþreytt þegar það loks er
komið í fríið. Ef til vill gæti það
orðið þreyttum hjónaböndum á-
nauð fremur en hvatning að finn-
ast þau þurfa að einbeita sér að
því að bæta og breyta því sem ef
til vill hefur farið lengi úrskeiðis í
sambandinu.
Ég minntist þá greinar sem ég
las fyrir 7 árum eftir norskan fjöl-
skyldufræðing og dettur í hug að
innihald hennar eigi stundum
fremur við um íslenskan raun-
vemleika, þar sem fólk vinnur
svo mikið og á oft svo nauman
tíma saman, að því endist vart
nóttin til að komast í samband við
sjálft sig hvað þá aðra fjölskyldu-
meðlimi.
Minni vænfingar9
meiri gieði
Þessi norski sérfræðingur
lagði á það ríka áhcrslu að fólk
tæki sér ekki vatn yfir höfuðið í
fríum, hvað varðar að hafa vænt-
ingar um að þá rnundi nú allt lag-
ast. Þá cigi að vinna upp allt sem
ekki hefur gefist tími til, þá eigi
að verða svo gaman, þá muni
maður nú aldeilis gera svo mikið
hvort fyrir annað, að ekki sé talað
um hve við verðum bömunum
skemmtilegir foreldrar og svo
fram eftir götunum. Reynsla
þessa sérfræðings var sú að mörg
hjónabönd spryngju einmitt eftir
allar þessar væntingar, því þar
sem verulegur vandi hefúr verið
fyrir, magnast hann oft upp í mik-
illi nálægð.
Vantar eldinga-
varann, vinnuna
í sumarfríinu, hvort sem um
er að ræða í fjögurra manna fólks-
bíl á hringveginum, fjallabílum á
Kili, sundlaugarbarmi á Spáni,
eða sumarbústað stéttarfélagsins
með stórfjölskylduna grillandi á
tröppunum, þá er eldingavarinn
vinnan allt í einu ekki fyrir hendi
lengur. Konan hefur ef til vill alið
þá von í brjósti að nú yrði maður-
inn rómantíkin uppmáluð og tíndi
handa henni sóleyjar og fjallagrös
í hvert mál, að ógleymdum aukn-
um tilþrifum hans í ioðurhlut-
verkinu. Maðurinn hefur ef til vill
vonast til einhvers svipaðs, að um
leið og hann væri búinn að láta
líða úr sér fyrsta daginn, gæti
hann tekið til óspilltra málanna,
orðið enn betri elskhugi og faðir.
Einstæða foreldrið, gæti borið í
bijósti dormandi von um að nú
gerðist undrið í friinu, nú yrði það
heppnara með ævintýri en i síð-
asta fríi og finndi alveg þroskaða
og varanlega ást.
llppsöfnuö
þreyta
Raunveruleikinn er hins vegar
ofl sá, að fjölskyldan hefur hvolfl
pyngjunni rækilega við, til að
komast í fríið, ef til vill allt á visa
eða víxlum og hver einasti fjöl-
skyldumeðlimur hlaðinn upp-
safnaðri þreytu, sem hverfur eldci
þótt Elliðaámar eða flugstöðin
séu að baki. Krakkamir vilja
kaupa eitthvað í hverri búð, og
ævintýrin stundum rýrari en í
fyrra, engir hvítir hestar á hálend-
inu. Þá verður mér aftur hugsað
til greinarinnar fyrir 7-8 ámm.
Þar var ráðlagt að búast ekki við
meim í fríinu en maður gæti búist
við á venjulegum vetrardegi.
Kona nokkur sagði við mig endur
fyrir löngu er hún hélt utan í mán-
aðar sumarleyfi með mann og
böm: - Hann er nú svo hund-
þreyttur maðurinn, að ég býst
ekki við að landið rísi fyrr en
hann sér ísland aí’tur. -
22 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 29. júní 1990