Dagblaðið Vísir - DV - 06.01.1996, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 1996
15
Þrettándinn er í dag og þá verð-
ur ekki hjá því komist að klifra út
á svalir og taka niður jólaseríuna
og príla upp í tréð í garðinum og
plokka úr því jólaljósin. Það er
sérkennilegt að norpa við það
tímunum saman í desember að
hengja þetta tildur út til þess eins
að plokka það af nokkrum dögum
síöar. En við það verður að búa.
Nágrannarnir eru fljótir að reka
augun í þann sem ekki tekur nið-
ur jólaseríuna. Sá er talinn latur
og utan við sig. Slíkt má ekki
henda í virðulegu hverfi, sérstak-
lega eftir að næsta gata við var í
sumar valin fegursta gata bæjar-
ins.
Flækja í kassa
Nágrannar mínir eru allir sem
einn hinir mætustu. Þeir gera mér
þó stundum grikk með dugnaði
sínum. Það bregst ekki að um leið
og desember gengur í garð sé ég til
þeirra hangandi utan á húsunum
við skreytingar. Þakskegg, svalir
og tré uppljómast um leið og að-
ventan gengur í garð. Þetta er út
af fyrir sig ágætt nema hvað ég
nenni ekki út sjálfur. Ég veit af
vísu af kassa í kjallaranum með
flæktu seríudóti en fyllist hryll-
ingi við þá tilhugsun eina að
reyna að greiða úr draslinu og
koma ljósi á.
Þegar logað hafði á öllum hús-
um í grenndinni í hálfan mánuð
var frúin nokkuð farin að ókyrrast
og ýtti mjög á bónda sinn til jóla-
afreka. Ég hafði mig því upp viku
fyrir jól og sótti kassann ógurlega.
Það stóð heima. Allt var í flækju.
Ég dró lufsurnar um allt stofugólf-
ið og reyndi að greiða úr. Seríu-
tréð í garðinum stækkar stöðugt
og kallar á æ fleiri seríur. Mér
tókst að losa seríurnar í sundur en
lítið var um ljósadýrð. Þegar ég
stakk útiseríunum í samband,
með viðeigandi spennubreyti,
kviknuðu ljós á stangli. Margt er
mér betur gefið en þolinmæði til
þess að stunda rannsóknir á líflitl-
um jólaseríum. Ég tilkynnti
frúnni því að seríurnar væru
ónýtar og henti þeim.
Jólaljós strax
Með þessari aðgerð hélt ég að ég
fengi dagsfrest en þar skjátlaðist
mér. Konan vildi jólaljós á sínar
svalir og sitt tré. Klukkan var far-
in að ganga tíu að kvöldi. Ég taldi
í fáfræði minni að lítið væri hægt
að gera en mín vissi betur. „Það er
opið tO tíu í kvöld. Drífum okkur
og kaupum nýjar.“ Svo mörg voru
þau orð. Ég skil stundum ekki fyrr
en . skellur i tönnum og fór því
orðalaust í vetrarúlpuna. Saman
ókum við hjónin fram hjá upplýst-
um görðum nágrannanna. Konan
dásamaði þessa myndarlegu menn
en eiginmaðurinn einbeitti sér að
akstrinum. Okkar garður beið í
myrkrinu. „Viltu þá ekki hafa
þetta eins og hjá manninnum í Ár-
túnsholtinu?" spurði ég þegar við
nálguðumst raftækjabúðina.
„Hann er víst með þúsundir jóla-
ljósa á húsinu, bílskúrnum, verk-
færaskúrnum og reiðhjólinu. Gott
ef hann er ekki með upplýsta jóla-
sveina í trjánum og logandi hrein-
dýr í garðinum." Ég dró andann
djúpt eftir þessa ræðu. „Það vant-
ar nú ekki öfgarnar í þig,“ sagði
konan. „Það er engin hætta á því
að þú nennir að skríða eftir mæn-
inum til þess að hengja á hann
jólaljós. Það þarf bara íjós á sval-
irnar og tréð.“ Við ókum áfram.
Lipur afgreiðslumaður
I búðinni kom til okkar lipurleg-
ur afgreiðslumaður. Konan tíund-
aði vanda okkar en maðurinn
sneri sér að mér og ræddi um ser-
íurnar við húsbóndann á heimil-
inu eins og sá væri sérfræðingur í
þessum rafvörum. „Við þurfum
seríur á tréð,“ sagði ég. „Þú þarft
ekki að fara lengra," sagði af-
greiðslumaðurinn lipri. „Hér
erum við með áttatíu ljósa útiserí-
ur með spennubreyti, samkvæmt
Evrópustaðli og prófaðar og sam-
þykktar af sænskum og þýskum
yfirvöldum. Pottþétt vara.“ „Láttu
mig hafa tvær,“ sagði ég og var í
framan eins og sænskir og þýskir
seríustaðlar væru gamlir kunn-
ingjar mínir. Ég þorði ekki að
segja afgreiðslumanninum að
pabbi væri rafvirkjameistari. Ég
óttaðist að hann færi þá að tala
um volt og vött, spennu og spennu-
breyta og þess háttar. Ég hef nefni-
lega ekki nægan þroska í slíkar
umræður. Toppurinn í minni raf-
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
virkjun er að skrúfa úr ónýta
ljósaperu og setja nýja í staðinn.
Ég verð alltaf jafn hissa þegar ljós-
ið kemur aftur.
Konan blandaði sér nú i sér-
fræðilega umræðu okkar. „Þessir
spennubreytar eru bara fyrir eina
seríu. Áttu ekki spennubreyti sem
tekur þær báðar? Það er ómögu-
legt að vera með þessa spennu-
breyta úti um allt.“ „Ekkert mál,“
sagði afgreiðslumaðurinn og
teygði sig upp í hillu. „Hérna er
spennubreytir fyrir þær báðar,“
sagði hann og rétti mér breytinn.
Ég lét eins og það væri eðlilegt
þótt konan hefði hafið þessa
spennubreytaumræðu. „Það er
best að fá eina inniseríu líka,“
sagði ég og fann mig um stund í
hlutverki rafvirkjasonarins. Ég
neita því ekki að mér jókst sjálfs-
traust vegna afgreiðslumannsins.
Áfall og
spennufall
„Þetta er ágæt verslun og þjón-
ustan til fyrirmyndar," sagði ég á
heimleiðinni. Konan gaf ekkert út
á það. Hún þekkir allt sitt heima-
fólk svo ég áræddi ekki að ræða
frekar um spennubreyta, volt og
vött. „Ég set þetta upp á morgun,"
sagði ég og vegna þess að jólin
voru skammt undan stóð ég við
loforðið. Seríurnar voru nýjar og
ekki í flækju. Mér gekk því þokka-
lega að koma þeim á tréð. Spennu-
breytinn setti ég í samband í bU-
skúrnum og báðar seríurnar í.
Tréð í garðinum stóð þarna upp-
ljómað og fegurra tré gat ekki að
líta í götunni. Innra með mér var
ég stoltur.
Ég gekk út á götuna og horfði á
tréð mitt og leit yfir til grannanna.
Það verður þá ekki mér að kenna
ef við missum af titlinum „feg-
ursta gata bæjarins" næsta ár,
hugsaði ég með mér. Það fór um
mig, rafvirkjasoninn, vægur
straumur, eiginlega jólaspenna.
Ég gekk inn til konunnar og bað
hana að ganga með mér til stofu
og líta á dásemdina út um glugg-
ann. „Sjáðu,“ sagði ég og dró frá
gardínuna. „Hvað?“ sagði þessi
elska og sá ekki neitt. Það sem
verra var, ég sá ekki neitt heldur.
Það logaði alls ekki á trénu. Nýju
seríurnar voru verri en þær
gömlu. Það logaði þó á stöku peru
á þeim. Ég er ýmsu vanur en við-
urkenni þó að þetta var mér tals-
vert áfall. Mér leiðist að setja
útiseríur á tré í kulda og trekki í
desember og enn verra er ef rífa
þarf herlegheitin strax niður.
Bjargað í horn
„Viltu ekki tala við afgreiðslu-
manninn, vin þinn?“ spurði kon-
an. „Ætli það sé nóg spenna á
þessu hjá ykkur?“ Ég var ekki í
jólaskapi og kunni ekki að meta
athugasemdina. Örþrifaráð mitt
var að kalla til eldri bróður minn.
Hann veit meira um rafmagn, volt
og spennubreyta en ég. Hann leit á
dótið og kvað þegar upp sinn dóm.
„Spennubreytirinn er brunninn
yfir. Hann þolir alls ekki tvær
svona seríur. Hver selur þér þetta,
maður? „Ja, það var nú ansi al-
mennilegur maður,“ stamaði ég.
„Þetta er bjáni,“ sagði bróðir
minn. Ég held að hann hafi frekar
átt við afgreiðslumanninn en mig.
Þrátt fyrir áfallið voru þetta
gleðitíðindi fyrir mig. Væri hægt
að skipta á spennibreytinum
ónýta og öðru skárra þyrfti ég
ekki að taka niður seríurnar. Ég
náði með lagni samningum við
frúna að hún skipti við afgreiðslu-
manninn lipra.
Ég treysti mér ekki í frekari
sérfræðiumræðu við hann. Allt
gekk þetta upp og ljós komust á ný
á tréð. Það skal að vísu viðurkenn-
ast að þeim hefur talsvert fækkað
yfir jól og áramót. Ég hef ekki
reynt viðgerðir.
Flækja á ný
En nú er komið að því óhjá-
kvæmilega. Að loknum þrettánda
heyrir ljósadýrð jólanna sögunni
til. Ég efa það ekki að nágrannar
mínir klifra um mæna og svalir
strax í fyrramálið og ganga frá sin-
um málum. Ég held að ég bíði til
hádegis eða jafnvel þangað til á
morgun. Ég á líka allmarga daga
inni miðað við hve seint seríurnar
komust í gagnið.
Þessar fara því í kassa með nýju
spennubreytunum. Það verður
jafn erfitt að greiða úr þeim að ári
liðnu og vera kann að þær endi á
haugunum þegar líður á næstu að-
ventu. Þá er ekkert annað að gera
en að heimsækja þann lipra á ný.