Dagblaðið Vísir - DV - 14.05.1996, Qupperneq 15

JjV ÞRIÐJUDAGUR 14. MAÍ 1996
Mlveran ■-
Fatnaður og mataræði skipta mestu í lengri gönguferðum:
- segir Helgi Gíslason, myndhöggvari og
„Eftir að ég áttaði mig á því að
biðin eftir ijallajeppanum yrði ef til
vill í lengra lagi ákvað ég að fara að
ganga. í lengri gönguferðum er það
vitaskuld mataræðið sem skiptir
mestu máli og síðan er auðvitað
mikilvægt að hafa með sér nægilega
mikið af fötum. Passa verður þó að
vera ekki að bera eitthvað með sér
sem menn þurfa ekki að nota,“ seg-
ir Helgi Gíslason, myndhöggvari og
göngugarpur," þegar Tilveran
hringdi í hann og bað um holl ráð
fyrir þá sem vilja fara í lengri og
skemmri gönguferðir.
Gamli gúmmígallinn
Helgi segir að geysimikið sé til af
alls konar græjum, fatnaði og mat-
vælum sem sérstaklega sé hugsað
fyrir göngumenn en segist þó ekki
leggja neitt sérstaklega mikið upp
úr slíku.
„Það er svo mismunandi hvað
hentar, bæði hverjum og einum og
eins eru aðstæður mismunandi. Þú
getur lent í öllum veðrum. Stundum
eru t.d. þessir goritexgallar mjög
góðir en svo lendir maður í slíkri
rigningu að þeir halda engu. Þá dug-
ar ekkert minna en gamli, góði
gúmmígallinn. Síðan er það reynsla
mín að best sé að hafa ullarbrókina
og lopapeysuna i farteskinu. Þegar
menn stoppa að kvöldi, tjalda og
slaka á þá er ekkert betra en ullin.
Síðan kemur upp sú staða þar sem
stuttbuxurnar eru bráðnauðsynleg-
ar.“
Hlær að kókistunum
Aðspurður um mataræði segir
Helgi að hann drekki mikið vatn á
göngunni en borði annars frekar lít-
ið fyrr en á kvöldin.
„Mér finnst gott að hafa eitthvert
þurrmeti til þess að maula, rúsínur
og ýmislegt slikt, og síðan hita ég
mér vatn í te. Maður lætur ekki hjá
líða að fá sér vatn úr lækjarspræn-
um og ég hlæ alltaf með sjálfum mér
þegar fólk dregur upp kókflöskuna
á gönguferðum í stað þess að leggj-
ast á bakkann og súpa á tæru lind-
arvatninu. Þetta er svona dæmi um
það sem maður á ekki að vera burð-
ast með. Maður hefur t.d. horft upp
á fjölmarga ganga með pylsupakk-
ann allan Laugaveginn og átta sig á
því þegar göngunni lýkur að þeir
höfðu aldrei lyst á þeim. Þar hefði
mátt spara eitt kíló í bakpokanum.
Ég er nú kominn niður á það að mér
finnst best að taka með mér kótel-
etturnar að heiman,“ segir Helgi.
Prjónabrókin
alltaf með
Helgi segir að gönguskór, ekki
strigaskór, skipti miklu máli og að
nauðsynlegt sé fyrir fólk að vera
búið að venjast þeim áður en það
fari af stað í lengri gönguferðir.
Hann segir að þrátt fyrir að talað sé
um að skór séu vatnsheldir þá haldi
ekkert vatni nema gúmmístígvél
þegar verið sé að ösla í mýri t.d. Til
þess að vatnsverja skóna enn frekar
segist Helgi hita þá örlítið í bakara-
ofninum og láti þá síðan drekka í
sig hnakkafeiti. Hann segir það
kannski ekki gera skóna sérlega fal-
lega en árangursríkt er meðalið.
Varðandi búnaðinn segir Helgi að
það sé mjög góð regla að hafa
prjónabrókina og
húfuna
með í
farteskinu,
jafnvel þótt
farið sé í
styttri
ferðir.
Hann seg-
ist sjálfu"
aðeins
taka
með sér
heitt
vatn á
brúsa
og te,
brauð-
sneið og
hugsan-
lega ávöxt í styttri ferðir og segisf' og það er að vera búinn að lesa eitt-
Helgi Gíslason á gangi við Tröllkróka í Lónsöræfum, einum stórbrotnasta stað landsins. Á efri myndinni
eru hjónin að koma tjaldinu upp. Hún sinir útiverkunum en hann vinnur inni. DV-myndir GVA
svo bara borða vel þegar hann komi
heim. í lengri ferðir segir hann kon-
íakið koma sér vel, bara rétt meðan
verið sé að tjalda og síðan ekki
meira.
„Eitt er það sem ég legg mikið
upp úr
hvað um þá staði sem ég geng um,
ekki síst ef það eru einhverjir merk-
ir sögustaðir. Þá ljósrita ég gjarna
og hef með mér upplýsingar. Manni
liggur ekki alltaf á að komast
sem lengst og mér er mikilvægara
að njóta örlítið lengur þeirra staða
sem ég stoppa á.“ -sv
Einar Sigurðsson er himinlifandi þessa dagana enda spanna
áhugamál hans allt milli himins og jarðar, þar á meðal tónlist
og flug. Það besta er þó að hann er með loforð uppi í erminni.