Dagblaðið Vísir - DV - 08.06.1996, Blaðsíða 20

20
ýtlönd
LAUGARDAGUR 8. JÚNÍ1996 33 "V
Fullur áræði sem ungur drengur og harður af sár við byltur:
Zjúganov af góðhjörtuðu,
fábrotnu úrvalsfólki kominn
Zjúganov, sem býöur sig fram
undir merki þjóðernis- og foður-
landsvina fremur en kommúnista,
gerir mikið úr fábrotnum uppruna
sínum og stríðsþrengingum þorps-
ins síns í kosningaræðunum. En
þegar hann var að komast til æðstu
metorða innan flokksins árið 1990
voru endalok kommúnismans
skammt undan. Árið 1993 var hann
gerður að leiðtoga nýs kommúnista-
flokks sem er lítið fyrir að rifja upp
söguna eða útmála framtíðina.
Margir óttast að það þýði að flokk-
urinn hafi ekki glatað alræðistil-
hneigingum sínum.
Gennadí Zjúganov veifar til velunnara sinna í fjöldagöngu í Moskvu í síöasta
mánuöi þegar sigursins yfir nasistum í heimsstyrjöldinni siöari var minnst.
Símamynd Reuter
koman í Mímrinó enn á garðskikan-
um sem fólk hefur að húsabaki og
örfáum húsdýrum. íbúamir binda
hins vegar miklar vonir við kosn-
ingamar eftir viku og hlaða lofi á
Zjúganov og foreldra hans sem
bjuggu í snyrtilegu húsi og kenndu
öll þrjú í gamla þorpsskólanum
áður en þau fluttust til næsta bæjar.
„Þau voru góðhjörtuð og fábrotin;
úrvalsfólk,“ segir Galíja Saladúk-
hína, sem stendur á þrepum gamla
hússins hans Zjúganovs með sjö ára
gamalii dóttur sinni, henni Lúdu.
„í næsta þorpi er sagt að ef hann
komist til valda muni allt hverfa úr
búöunum en við höfðum það hundr-
„Hann var mjög áræðinn lítill
drengur. Einu sinni sem oftar var
hann úti að leika sér og kom til mín
og sagði hranalega: „Gefðu mér
brauð, frænka. Ég er svangur!“ Slíkt
áræði er sjaldséð hjá börnum á þess-
um aldri,“ segir Olga Ívanína þar
sem hún haUar sér upp að vatns-
brunni i þorpinu Mímrínó sem er
350 kílómetra frá Moskvu. Olga er
að tala um frægasta son þorpsins,
sjálfan Gennadí Zjúganov, hinn 51
árs gamla leiðtoga kommúnista í
Rússlandi og helsta keppinaut Borís-
ar -Jeltsíns um embætti Rússlands-
forseta í kosningunum sunnudaginn
16. júní. Synir Olgu ólust upp með
kennarasyninum Zjúganov.
Á veturna var Gennadí litli vanur
að æða um götur þorpsins á sleðan-
um sínum með hinum bömunum en
Olga Ívanína segir aö ólíkt leikfélög-
um sínum hafi hann ekki farið að
grenja þótt hann fengi smábyltu.
„Hann varð kannski eldrauður í
framan en hann grét ekki,“ segir
hún. „En hann var góður strákur.
Ég veit ekki af hverju verið er að
gagnrýna hann.“
Hár ætla allir að kjósa
Zjúganov
Þótt Mímrínó sé ekki í alfaraleið,
langferðabíllinn kemur þangað að-
eins þrisvar sinnum í viku, hafa
þorpsbúar ekki farið varhluta af því
andkommúníska æði sem flestir
fjölmiðlar hafa verið að breiða út á
undanförnum vikum.
Ekki verður þó annað séð en aö
þorpsbúar séu ónæmir fyrir tilraun-
um hinnar kraftmiklu kosningama-
skínu Jeltsíns til að gera þá afhuga
gamla stærðfræðikennaranum sín-
um sem á góða möguleika á því að
verða riæsti Kremlarbóndi, ef
marka má skoðanakannanir.
„Hér ætla allir að kjósa hann,“
segir Júrí Lavrúkhín, bóndi á Rauð-
um október, býli sem he'itir í höfúð-
ið á byltingu bolsévíka árið 1917.
Lífsskilyrði þorpsbúa bötnuðu lít-
ið á rúmlega sjötíu ára valdaskeiði
kommúnista en þau hafa heldur
ekkert skánað á þeim fimm árum
sem liðin eru frá því lýðræðissinn-
aðir umbótamenn settust á valda-
stólana í Moskvu.
Hesturinn traustasta
farartækið
Moldartroðningarnir sem koma
hér í staö gatna eru alþaktir biluð-
um landbúnaðartækjum og allt um
kring eru yfirgefin hús og hlöður.
Kýr, endur og hænsni ráfa um kaf-
grasið og hestar og vagnar eru eina
samgöngutækið sem hægt er að
treysta á vegna þess að fé skortir oft
og tíðum til að kaupa bensín.
Þrátt fyrir áratugatal um framfar-
ir og bætt lífsskilyrði veltur lífsaf-
buar í Mimrmo, fæöingarþorpi Gennadís Zjúganovs, frambjóöanda kommúnista t forsetakosningunum í Rússlandi,
sitja fyrir utan fábrotin hús sín. Þaö er engu líkara en tíminn hafi staöiö í staö í Mímrfnó, eins og i svo mörgum öör-
um rússneskum þorpum, og skiptir þá ekki máli hvort kommúnistar eöa umbótasinnar fara meö völdin.
Símamynd Reuter
Fréttaljós
á laugardegi
að sinnum betra í gamla daga,“ seg-
ir bókavörðurinn, Valentína
Antípóva, sem var að setja upp kjör-
klefa í skólanum.
„Allt þetta tal um kúgun undir
stjórn kommúnista er til að reyna
hýru auga til fortíðarinnar, eins og
svo margir Rússar af eldri kynslóð-
inni sem lifðu hrylling heimsstyrj-
aldarinnar síðari og eru nú stór
hluti rússneskra kjósenda.
„Auðvitað var það erfitt. Víglínan
var hér og svo kom hungursneyð að
stríðinu loknu,“ segir hann glað-
hlakkalega. „Við bjuggum við
þröngan kost en þá var aginn
meiri,“ segir hann og stendur upp
til að elta önd sem hefur villst frá
hópnum.
I rússneska þorpinu Mímrínó eru ekki
heldur.
til miklir peningar og í hillum verslunarinnar er sosum ekki mikiö vöruúrval
Símamynd Reuter
Glæpur að aka dráttarvél
drukkinn
Aþreifanleg ummerki kommún-
ismans eru fáséð í nágrenni Mím-
rínó, þó svo að á einni öhrjálegri
hlöðu megi finna ryðgað skilti með
áletrun í þeim upphafna tón sem
gamlir kommúnistaleiðtogar höfðu
svo mikið dálæti á: „Það er glæpur
aö aka bifreiðum eða dráttarvélum
drukkinn."
En sálfræðilegu ummerkin eru
alls staðar.
Valentína Afónína, skörp, snyrti-
lega klædd og glaðlynd kona sem af-
greiðir í hálftómri þorpsbúðinni og
er afskaplega ánægö með sinn hlut,
styður Zjúganov ekki heils hugar.
Hún vill þó ekki gefa upp hverjum
hún ætlar að greiða atkvæði sitt en
þegar tengdamóðir hennar fer að
segja hvað henni býr í brjósti þagg-
ar hún niður í henni. „Það er ekki
okkar að tjá okkur um það, við
fæddumst ekki hér,“ segir Valent-
ína.
-í hrörlegu timburhúsi Veru Lilj-
akóvu er helgimynd í einu horninu
en yfir dyrunum hangir mynd af
Lenín og veggirnir eru þaktir blöð-
um frá stjórnartíma kommúnista.
Vera segist kjósa eins og henni sé
sagt og hún vill ekki taka þátt i met-
ingnum um það hvort ástandið sé
betra nú eri áður.
„Ástandið hefur alltaf verið gott,“
segir hún hikandi. „Það skiptir mig
sosum heldur engu máli. Ég er búin
að missa heilsuna og bíð bara eftir
að deyja."
Reuter
að klína skítnum á hann (Zjúganov)
en óbreyttir kommúriistar stóðu
ekki í slíku,“ segir hún.
Þorpsdrengur sem skilur
okkur
„Hann er þorpsdrengur, hann
skilur okkur,“ segir Aleksei Aldók-
hín sem er að bjástra við að koma
hliðgrindinni, sem kýr hans hafði
hlaupið niður af kátínu yfír að vera
komin aftur heim, á réttan kjöl -
mikið þolinmæðisverk.
ívan Borónjenkó situr á trjá-
drumbi í vegkantinum og rennir