Dagblaðið Vísir - DV - 29.06.1996, Qupperneq 13

LAUGARDAGUR 29. JUNI 1996
13
Fjölskyldan braust í gegnum regn og storm að bifreiðinni þar sem skotið var á neyðarfundi og ákveðið að yfirgefa tjaldið og leita að skjóli sem hefði að geyma nauðsynleg nútímaþægindi,
sama hvað þau kostuðu í krónum talið. Elsta afkvæmið fletti upp í Ferðahandbókinni og fann út að hótel væri skammt undan og þar væri skjól undan regni og stormi norðlenska sumars-
ins.
Draumur um sólnkt sumarfrí
„Eigum við ekki að skella okkur
í ferðalag norður í land og komast
út úr þessu stressi sem fylgir þétt-
býlinu," spurði húsmóðirin og í
röddinni mátt greina þennan al-
ræmda tón sem sagði fjölskyld-
unni að þetta væri i raun ekki til-
laga eða fyrirspum, heldur tilskip-
un sem ekki yrði haggað. Þeir fjöl-
skyldumeðlimir sem komnir voru
til vits og ára hugsuðu til þess með
hrolli hvaða mynd þetta ferðalag
gæti tekið á sig ef miðað væri við
reynslu fjölskyldunnar af ferðalög-
um innanlands undanfarin ár.
Enginn nennti þó að mögla í ljósi
staðfestu ættmóðurinnar og
ákveðið var að bursta rykið af
tjaldinu, svelhpokunum og öðru
því sem nauðsynlegt er að gera
martröðina að veruleika.
Sól skín í heiði
Sólin skein í heiði þegar fjöl-
skyldan hélt af stað í sínum fjalla-
bíl, kýldum af viðlegubúnaði.
Heimabyggðin skartaði sínu feg-
ursta þegar stefnan var sett norð-
ur á bóginn. Farið var yfir hvað af
nauðsynjum væru með; regngall-
amir voru á sínum stað, sem og
nauðsynlegar matarbirgðir. Eftir
að bornar höfðu verið saman bæk-
ur uppgötvaði húsfreyjan sér til
skelfingar að gleymst hafði að
taka með í förina stuttbuxur á allt
liðið. „Verðum við ekki að snúa
við og ná í stuttbuxumar? Ég held
að sólarolían hafi gleymst líka,“
sagði hún og greinilegt var á svip
hennar að þama hafði orðið út-
undan sá búnaður sem var hvað
mest áríðandi að hafa með í
farteskinu að sumarlagi á norðan-
verðu íslandi. Eftir nokkrar um-
ræður var afráðið að tefja ekki fór
með þvi að snúa til baka heldur
veðja á að einhvers staðar á hinu
sólríká svæði væri að finna versl-
un sem seldi jafn nauðsynlegar
vörur.
Nútímaþægindi að baki
Húsbóndinn hugsaði til þess
með nokkrum trega að að baki
væru öll þau þægilegheit sem
fylgja nútímamanninum og gera
lífið svo frábrugðið því sem var á
landnámsöld og allt fram á þessa.
Heitt vatn, rafmagn, sjónvarp og
sími var allt að baki og fram und-
an óblíð íslensk náttúra með öll-
um sínum tilþrifum. Hann þorði
þó ekki fyrir nokkurn mun að láta
uppskátt um hugrenningar sínar,
vitandi að slíkt myndi veikja
stöðu hans innan fjölskyldunnar.
Húsmóðirin dró upp söngbók og
lagði til að sungin yrðu nokkur
valinkunn ættjarðarlög til að
stytta fólki stundir á langri leiö.
Átta ára drengurinn tók þessari
tillögu ólíklega.
„Glætan að ég fari að syngja
einhver asnaleg lög. Setjum frekar
spóluna með Blur í tækið og hlust-
um á almennilega tónlist," sagði
hann og var ekki til frekari við-
ræðu um að syngja Öxar við ána,
Bjamastaðarbeljumar eða önnur
þeirra sönglaga sem útsett vom í
söngbók ættmóðurinnar. Faðirinn
bauðst til að taka nokkur valin
einsöngslög og minnti á að í ætt-
legg hans væri að fmna þó nokkra
þekkta söngvara, auk þess sem
þjóðskáldin væm mörg hver á
greinum ættartrés hans. Þessu var
þegar í stað mótmælt hástöfúm og
hann beðinn að hafa hljótt um sig
eða þá að ferðin yrði umsvifalaust
blásin af.
Úveðursský á himni
Eftir því sem nær dró fyrir-
heitna fjaldstæðinu þykknaði upp
og óveðursskýjum fjölgaði á himn-
inum. Húsmóðirin, sem stungið
hafði söngbóinni ofan í skjóðu
sína, sló á létta strengi og sagði
þessar skýjaslæður aðeins vera til
bráðabirgða og Vaglaskógur
myndi skarta sínu fegursta í norð-
Laugardagspistill
Reynir Traustason
lenskri sól þegar þangað kæmi.
Þurrkurnar vom á yfirsnúningi
og höfðu vart undan að hreinsa
rigninguna af rúðunni svo bílstjór-
inn næði að greina þjóðveginn
fram undan og halda bifreiðinni
þar með á veginum. Ekið var sem
leið lá um Norðurland og Vagla-
skógur, sem vakti þær væntingar
að hústjald fjölskyldunnar myndi
sóma sér vel þar, nálgaðist óðum.
Fólk hafði séð fyrir sér skógarrjóð-
ur með hæfilegum fuglasöng og
notalegheitum. En sú sýn var
greinilega byggð á draumum sem
yfirleitt em fjarri öllum veruleika
eins og kunnugt er. Það var ekki
hundi út sigandi þegar rjóðrið
-opnaðist fyrir ferðafólkinu. Þrátt
fyrir að landnámið væri ekki
árennilegt var drifið i að tjalda og
koma sér fyrir. Regngallarnir
reyndust hið mesta þarfaþing og
enginn minntist lengur á sólarolí-
una og stuttbuxurnar sem gleymd-
ust. Síðan lagðist fólk til hvílu,
skjálfandi úr kulda, og nóttin
breiddi sæng sína yfir óveöurs-
svæðið.
[ sjávarháska
Húsbóndann dreymdi um nótt-
ina að hann væri á opnum bát í 10
vindstigum á Halamiðum. Tvísýnt
var um að tækist að halda bátnum
á floti í ofsaveðrinu og sem hann
var að leita að talstöð til að senda
út neyðarkall vaknaði hann upp af
martröðinni með prímusinn í
höndunum. Skelfilegt var um að
litast í tjaldinu og allt á floti. Hann
leiddi eitt andartak hugann að því
hvort mögulegt væri að heimilis-
tryggingin bætti vatnsskaða af því
tagi sem þarna blasti við. Honum
gafst ekki tími til að hugleiða mál-
ið frekar því nú var yngsti fjöl-
skyldumeðlimurinn vaknaður og
stundi upp aö sér væri flökurt. í
sömu andrá kastaði hann upp yfir
rennvota svefnpokana og annan
þann búnað sem átti að gera fjöl-
skyldunni kleift að komast af bein-
tengd við íslenska náttúru.
„Ég vil fara heim,“ sagði hann
þegar hann var búinn að ná and-
anum eftir uppköstin. Aðrir fjöl-
skyldumeðlimir tóku í sama
streng. Það var tekin sú ákvörðun
að yfirgefa tjaldið strax og án þess
að gera tilraun til að pakka gums-
inu saman. Fjölskyldan braust í
gegnum regn og storm að bifreið-
inni þar sem skotið var á neyðar-
fundi og ákveðið að yfirgefa tjald-
ið og leita að skjóli sem hefði að
geyma nauðsynleg nútímaþæg-
indi, sama hvað þau kostuðu í
krónum talið. Elsta afkvæmið
fletti upp í Ferðahandbókinni og
fann út að hótel væri skammt und-
an og þar væri skjól undan regni
og stormi norðlenska sumarsins.
Hann rifjaði upp för fjölskyldunn-
ar um Suðurland árið áður þar
sem sandstormur herjaöi á bifreið-
ina á Mýrdalssandi með þem af-
leiðingum að hægt var að senda
bílinn í sprautun án þess að hefð-
bundin undirvinna þyrfti að koma
til áður. Þá rifjaði hann upp vatns-
elg á Vesturlandi og snjókomu að
sumarlagi á Vestfjörðum. Allt
þetta bæri vott um að fjölskyldan
væri með endurteknum ferðalög-
um um allt land haldin óvenju-
legri sjálfspíningarhvöt. Þessi upp-
rifjun hlaut litlar undirtektir og
þótti ekki við hæfi að velta fólki
frekar upp úr þessum meinlegu
álögum.
Tjaldið yfirgefið
Tjaldið var skilið eftir í stormi
og regni og sömuleiðis draumirinn
um sólríkt sumarfrí. Ákveðið var
að hirða viðlegubúnaðinn upp þeg-
ar vindi og regni slotaði. Fram
undan voru hótelherbergi, heitir
pottar og öll möguleg lifsþægindi á
einu dýrasta ferðamannasvæði
heims. Söngbókin var gleymd og
þessir náttúruunnendur, sem
sneru baki við íslenskri náttúru,
voru ákveðnir í að taka upp nýtt
og betra líf, grundvallað á aÚri
þeirri tækni sem möguleg er til að
létta líf og störf.