Dagblaðið Vísir - DV - 03.01.1998, Síða 22

LAUGARDAGUR 3. JANÚAR 1998 DV
Skurðurinn í Holiandi.
hefðu verið búin að rífast um hríð
hefði hann skellt henni á gólfið og
sest ofan á hana. Hún hefði verið
grannvaxin kona, en hann karl-
mannlega vaxinn og því hefði hún
Bíllinn og græna tunnan.
var þá bent á að það væri einkenni-
leg tilviljun að hann hefði sést bera
græna tunnu út í bíl sinn daginn
sem kona hans hefði horfið, en lík
hennar hefði svo fundist í grænni
tunnu i Hollandi, en þangað hefði
hann einnig sagst hafa farið þann
sama dag.
Er yfirheyrslurnar höfðu staðið
með hléum í tvo sólarhringa játaði
Ulrick loks að hafa myrt konu sína
og komið líkinu undan til Hollands.
Hann hélt því hins vegar fram að
morðið hefði ekki verið skipulagt,
heldur hefði hann framið það i upp-
námi eftir að hafa rifist við konu
sína.
Lýsingin
Lýsing Ulrichs á því hvernig
hann svipti Birgit lífinu þótti sér-
stök. Hann sagði að þegar þau hjón
22 sérstæð sakamál
~-------------------
Líkið í tunnunni
ekki ráðið við hann. Og þegar hann
hefði risið á fætur hefði hann verið
búinn að kæfa Birgit undir sér.
Sá kafli frásagnarinnar sem lýsti
því sem næst gerðist kom best fram
þegar Ulrich var leiddur fyrir rétt.
Þá hélt hann fast við að morðið
hefði ekki verið framið að yfirlögðu
ráði, en átti erfitt með að svara ýms-
um spurningum sem fyrir hann
voru lagðar af saksóknara og voru
meðal annars byggðar á rannsókn
tæknimanna á grænu tunnunni.
Þannig var hann spurður að því
hvemig á því stæði að göt hefðu
verið boruð á tununa ofanverða svo
hægt væri að festa lokið á hana með
reipi. Og hvaða skýring væri á þvi
að hann hefði haft hjá sér steina til
þess að setja í tunnuna með líkinu
svo hún flyti ekki upp? Svör hans
þóttu ótrúverðug, svo ekki sé meira
sagt. Hann sagðist hafa haft „bor-
vél“ við hendina og steinanir hefðu
verið „við húsið“.
Lýsing Ulrichs á því hvernig
hann fór með líkið af konu sinni
þótti óskemmtileg, og á sinn hátt
lýsa því hvem hug hann hefði boriö
til hennar eftir að hún sótti um
skilnaðinn og gerði honum ljóst að
hún myndi krefjast meðlags-
greiðslu. Birgit var 175 sm há, en
tunnan aðeins 80 sm há og 60 sm í
þvermál. Hann hafði því lagt höfuð-
ið aö fótunum og þannig troðið lík-
inu niður í tunnuna.
Dómurinn
Lýsingin á því hvernig gengið
hafði verið til verks þótti bera með
sér að sakbomingur
hefði verið búinn að
skipuleggja morðið og
ferðalagið til
Hollands. Því væri
um ásetningsmorð að
ræða. Sú fullyrðing
Ulrichs að hann hefði
verið mjög óhmingju-
samur yfir því að
þurfa að skilja við
konu sína þótti ekki
sennileg, og fáir lögðu
mikinn trúnað á að
hann hefði verið mið-
ur sín yfir því að sjá á
eftir Danielu. Þá varð það málstað
hans ekki heldur til framdráttar
þótt hann felldi tár í réttinum.
Ulrich Eick fékk lífstíðardóm.
„Ertu búinn að stofna eigið fyrir-
tæki?“ spuröi nágranninn brosandi
þegar hann sá Ulrich Eick rogast
með stóra, græna plasttunnu út að
bílnum sínum. Ulrich, sem var fer-
tugur og atvinnulaus húsasmiður,
svaraði ekki. Hann flýtti sér að
koma tunnunni fyrir í aftursæti
bilsins, settist inn og ók af stað á
miklum hraða.
Ljóst er að Ulrich hefði ekki náð
langt ef hann hefði sagt sannleikann
um það sem hann var að gera. Sjálf-
ur þóttist hann viss um að til þess
kæmi ekki. Hann slakaði því á við
stýrið og bjó sig undir að aka til
Hollands.
Forsagan
Ulrich Eick var frá Berlín þar
sem hann hafði kynnst nýfráskil-
inni konu, Birgit. Hún hafði orðið
yfir sig ástfangin af honum og þau
gengu í hjónaband. Henni fannst
ekki að þau myndu gera sitt til þess
að dvöl ungu hjónanna í Vymeer
yrði sem ánægjulegust. Þannig
lögðu tengdaforeldrar Ulrichs þeim
til fé og sáu til þess að þau gætu
keypt hús. Og við komuna til Vy-
meer fékk hann strax starf við húsa-
smíði, eða réttara sagt endurgerð
gamalla húsa.
Flestir töldu að framtíð ungu
hjónanna yrði björt, en það leið
ekki á löngu þar til hið sanna eðli
Ulrichs kom í ljós. Hann reyndist
húðlatur og eftir nokkum tíma lýsti
hann yfir því að húsasmíðinni
fylgdi svo mikið álag eða streita að
hann treysti sér ekki til að stunda
hana. Hann sagði upp og eftir
nokkum tíma sótti hann um at-
vinnuleysisstyrk og fékk hann. Eft-
ir það eyddi hann dögum sínum fyr-
ir framan sjónvarpið og lét fara vel
um sig. Kona hans vann aftur á
móti utan heimilisins.
lag. Þá yrði litið eftir af atvinnuleys-
isbótunum, og hann yrði að fara að
vinna fyrir sér á ný.
Heimsóknin
Birgit stóð við fyrirheit sitt og
sótti um skilnað. Jafnframt fór hún
fram á allverulega meðlagsgreiðslu.
Þetta fór ekki fram hjá Ulrich sem
fór nú að íhuga leið úr vandanum.
Og brátt kom honum til hugar það
sem nefna mætti hina „endanlegu
lausn“. Og hann fór að undirbúa
framkvæmdina.
Dag einn í nóvember í fyrra,
nokkm eftir að Birgit fluttist til for-
eldra sinna, sagði hún þeim að hún
hygðist fara heim til Ulrichs, því
hún vildi athuga hvort hann gæfi
ekki köttunum. Þá hafði hún að
sjálfsögðu ekki hugmynd um þá
„lausn“ sem hann taldi sig hafa
fundið.
Ulrich var heima þegar hún kom,
enda hafði hún sagt honum að
hennar væri von. Hann hafði búið
sig vel undir heimsóknina, meðal
annars með því að draga fyrir alla
glugga.
Nokkra eftir að Birgit gekk inn í
húsið heyrði fólk í næsta húsi að
þau hjón fóru að rífast, en rifrildið
varð ekki langt. Skyndilega varð
þögn, og það næsta sem nokkur var
til frásagnar um var að Ulrich sást
rogast með græna tunnu út í bíl
sinn og aka burt á miklum hraða.
Hvarfið
Enginn sá tO Ulrichs allan þenn-
an dag, en þegar leið að kvöldi og
Birgit hafði ekki komið heim til for-
eldra sinna höfðu þeir samband við
lögregluna og sögðu að þeir óttuðust
um hana. Sögðu þeir hvert hún
Ulrich með lögreglumönnum.
hefði farið, og var nú haldið heim til
Ulrichs. Hann var þá kominn heim,
en neitaði að vita nokkuð um konu
sína. Hún hefði komið í heimsókn
og farið og hann hefði ekki hug-
mynd um hvað orðið hefði um hana.
Eftirgrennslan lögreglunnar
leiddi í ljós að Ulrich hafði sést bera
tunnu út i bil sinn daginn sem
Birgit hvarf. Var hann beðinn að
gera grein fyrir því hvað verið hefði
í tunnunni og hvert hann hefði ver-
ið að fara. Skýringin var sú að hann
hefði verið að fara í skyndiferð til
Hollands, en þegar hann var beðinn
að gera grein fyrir erindi sínu þang-
að komu á hann vöflur og er hann
var tekinn til yfirheyrslu varð hann
tvisaga. Þótti ljóst að hann hefði
óhreint mjöl í pokahorninu, en
beinar sannanir gegn honum voru
engar.
Tunnan finnst
Nú liðu nokkrir dagar. Þá frétti
lögreglan í Vymeer að græn tunna
með líki af konu hefði fundist í
skurði í Hollandi, ekki langt frá
þýsku landamærunum. Gerði Vy-
meer-lögreglan þegar ráðstafanir til
að ganga úr skugga um hvort líkið
gæti verið að af Birgit Eick. Svo
reyndist vera. Leið nú aðeins
skammur tími þar til Ulrich var
færður til yfirheyrslu. Sem fyrr
neitaði hann með öllu að vita nokk-
uð um örlög konu sinnar. Honum
Birgit og Ulrich á brúökaupsdaginn. Daniela er á milli þeirra.
hann karlmannlegur i útliti en blíð-
ur í framkomu. Það nægði henni og
þótt hún væri nýsloppin úr viðjum
slæms hjónabands fannst henni
ekki ástæða til að kynnast honum
betur áður en hún giftist honum.
Birgit var þrjátíu og fjögurra ára
og læknaritari. Þegar þau Ulrich
voru orðin hjón fóra þau að íhuga
hvar þau ættu að búa og að lokum
komust þau að þeirri niðurstöðu að
bæði væra búin að fá nóg af stór-
borgarlífinu. Þau myndu setjast að i
heimabæ hennar, Vymeer, við
landamæri Þýskalands og Hollands.
Þar bjuggu foreldrar hennar og þar
myndi fara vel um tíu ára dóttur
hennar, Danielu, sem hún átti frá
fyrra hjónabandi.
Vandræði
Vel tekið
Foreldrar Birgit tóku með gleði
fréttinni um að hún hygðist setjast
að í heimabænum eftir langa fiar-
vera. Nú gæfist þeim tækifæri til að
umgangast dóttur sína og kynnast
dótturdótturinni. Og þau leyndu því
Birgit var vinnusöm kona og gat
ekki sætt sig við að maður hennar
legðist í leti. Hún gerði honum því
ljóst að hún myndi ekki sætta sig
viö það ástand sem komið var upp á
heimilinu. Honum fannst hún ekki
sýna skilning á afstöðu sinni og því
fóra hjónin nú að rífast æ oftar. Að
lokum tilkynnti Birgit manni sínum
að gerði hann ekki breytingu á hög-
um sínum og færi aftur að vinna
væri hjónaband þeirra á enda. Hún
myndi sækja um skilnað og krefjast
meðlags með Danielu.
Ulrich varð hugsi við þessa yfir-
lýsingu. Enn meira hugsi varð hann
daginn sem Birgit tilkynnti honum
að hún færi af heimilinu og myndi
framvegis búa hjá foreldrum sínum.
Og hún stóð við orð sín, tók föggur
sínar og Danielu og flutti til foreldr-
anna. Ljóst var því að skilnaður var
fram undan, en Ulrich þótti það
uggvænlegt að mega eiga von á því
að þurfa framvegis að greiða með-

Hús hjónanna í Vymeer.