Dagblaðið Vísir - DV - 04.04.1998, Side 11

DV LAUGARDAGUR 4. APRÍL 1998
11
„Pabbi, það verður bekkjar-
skemmtun á fimmtudaginn,
klukkan fimm. Ætlarðu að koma?
Ég á að kynna skemmtiatriðin.“
Átta ára gömul dóttir mín var
stolt þegar hún tilkynnti mér
þetta en um leið í nokkrum vafa
um foður sinn. Hún vissi að það
vildi brenna við að hann kæmi
stundum seint heim úr vinnunni.
Þótt loforð lægi fyrir um mætingu
á skemmtun eða annað vildi
stundum brenna við að faðirinn
kæmi á handahlaupum þegar
nokkuð væri liðið á atburðinn.
Ég lofaði hátíðlega að mæta en
setti eins og venjulega traust mitt
á móður stúlkunnar. Þótt hún hafi
ekki síður mikið að gera en ég
hefur hún staðið sig betur en ég í
þessum efnum. Samt hlakkaði ég
til bekkjarskemmtunarinnar og
sérstaklega vegna þess hlutverks
sem dóttir okkar hafði tekið að
sér. Bekkjarsamkomur sem þess-
ar eru hin besta skemmtun og
þrátt fyrir misjafna frammistöðu í
uppeldishlutverkinu hef ég sótt
þær margar með börnum okkar
hjóna.
Mikill undirbúningin- liggur að
baki hjá kennara og nemendum.
Krakkarnir æfa leikrit, söng, upp-
lestur og fjölda leikja, auk annars
sem í boði er. Foreldrum og systk-
inum er síðan boðið á skemmtun-
ina. Það er ekki síst skemmtilegt
að fylgjast með bekkjarsystkinun-
um, aðalleikurunum. Allir eru
með og áhuginn er einlægur. Jafn-
vel mestu prakkarar í strákahópn-
um hegða sér óaðfinnanlega.
Það fór eins og dóttur mína
grunaði og raunar mig sjálfan
lika. í erli dagsins mundi ég ekki
eftir bekkjarskemmtuninni. Það
vildi mér til happs að minn betri
helmingur hringdi og minnti mig
á skyldur mínar. Hún er farin að
þekkja sinn mann. Þá sagði hún
mér að óvíst væri að hún kæmist
á réttum tíma svo nú reyndi á
mig. Ég stökk þvi af stað og náði í
skólann rétt áður en skemmtunin
hófst. Dóttir mín fagnaði mér vel
og sá að allar efasemdir um
pabbann og mætinguna voru
óþarfar. Ég hélt því fyrir mig
hversu nærri lá að illa færi.
Hnallþóruvandi
Þá er ég gekk í salinn áttaði ég
mig enn og aftur á því að ég stóð
mig ekki sem foreldri í bekknum.
I skólastofunni var kaffiilmur og
borðin svignuðu undan hnallþór-
um og pönnukökum. Þetta mátti
ég vita. Á annarri bekkjar-
skemmtun hafði ég brugðið á það
örþrifaráð að koma með heldur
kléna tertu úr stórmarkaði. Það
árið stóð hún ein eftir ósnert þá er
skemmtuninni lauk. Nú kom ég
tómhentur. Ekki gat ég treyst á
konu mína því hún hafði boðað
seina komu sína í þetta sinn.
Mér þótti sem augu mæðra
bekkjarsystkina dóttur minna
fylgdu mér þá er ég kom köku-
laus inn í stofuna. Góða konu
hitti ég sem sagði mér í óspurð-
um fréttum að amma síns bams
hefði bakað pönnukökur sem
dygðu heilu herfylki. Þá sá ég að
bömin vom hvert og eitt með
ávaxtasafa, gosdrykki og sitt
hvað smálegt í poka. Dóttir mín,
sjálfur kynnir hátíðarinnar, var
ekki meö neitt. Hún var þó svo
góð við pabba sinn að hún nefndi
hvorki kökur né drykki. Senni-
lega hefur ábyrgðarstarfið sem í
vændum var tekið frá henni alla
matarlyst.
Óbreytt staða
Eldri dóttir okkar hjóna hafði
komið með þá yngri á bekkjar-
skemmtunina. Ég gómaði hana og
bað hana að fara þegar í stað í ná-
læga sjoppu og bjarga heiðri mín-
um, barnanna og heimilisins.
„Náðu í eitthvað að drekka og ein-
hvem kökuræfil," sagði ég um
leið og ég hraðritaði ávísun og
rétti táningnum. „Iss, ég kaupi
enga köku. Það er nóg af þeim
héma,“ sagði táningsstúlkan mín
og virtist engar áhyggjur hafa af
æra fóður síns. Hún bætti þvi við,
sem ég vissi allt of vel, að viðtök-
ur við kökunni minni um árið
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
hefðu verið þesslegar að ekki bæri
að endurtaka þann leik.
Hún skokkaði samt í sjoppuna
og kom von bráðar með gosdrykki
í dósum, rör og súkklulaðikex að
eigin vali. Það var ekki þeirrar
náttúru að ég gæti lagt það á borð
með hnallþórunum enda ætlaði
táningurinn augljóslega að borða
þetta sjálfur fremur en pönnsur,
kanilsnúða og tertur þær sem í
boði vora. Staða mín batnaði því
ekki neitt við kaupstaðarferðina.
Sprellað með foreldrana
Ég gat þó lítið gert í stöðunni
enda gafst enginn tími því nú var
komið að skemmtuninni. „Kanntu
allt sem þú átt að gera?“ spurði ég
dóttur mína, kynninn. Ég var
kominn með svolítinn hnút í mag-
ann hennar vegna. „Já, já,“ sagði
stelpan, „við erum búin að æfa
þetta allt saman.“ Hún hljóp síðan
á sinn stað, greip hljóðnemann og
setti hátíðina. Þá kynnti hún
fyrsta atriði bekkjarsystkina
sinna. Þar var ekki ráðist á garð-
inn þar sem hann var lægstur
heldur flutt atriði úr söngleik. Ég
andaði léttar því mín kona stóð
sig eins og hetja fyrir framan
áhorfendur.
Sama var að segja um bekkjar-
systkinin öll. Þau fluttu leikrit,
léku á fiðlu og gítar, sungu, sýndu
fimleika og fóru með ýmis gaman-
mál. Einna best nutu bömin sín
þegar þau gátu fengið foreldra
sína í sprell og leiki. Gaman þótti
þeim að horfa á þá gata í spurn-
ingakeppni eða gera sig að fifli
með öðrum hætti. Ég og tánings-
dóttirin reyndum að láta fara lítið
fyrir okkur þegar valin voru fórn-
arlömb í leikina. Hún slapp en ég
ekki.
Örvhent frú aðstoðuð
Ég var kallaður upp á svið í
sakleysi mínu með finni frú úr
hverfinu. Okkur var afhentur
pappír, skæri og límband og við
beðin að pakka inn bók. Vandinn
var bara sá að við máttum aðeins
nota aðra höndina. Búöarleikir
era ekki mín sterkasta hlið. Því
var ég vanbúinn til starfans. Fyr-
ir jólin hef ég frekar þann hátt á
að biðja verslunarfólk að pakka
inn gjöfunum en standa í því sjálf-
ur. Nú stóð ég þarna eins og álfur
og krakkarnir hlógu að konunni
en einkum mér.
í riddaramennsku minni bauð
ég konunni að nota vinstri. Hún
gæti þá nýtt sína hægri. Það væri
þá einhver von um að okkur tæk-
ist að pakka bókinni inn. „Ég er
örvhent, sagði þessi góða kona
svo varla gat það gengið. Hún tók
þó af skarið þar sem ég stóð og
horfði á umbúðapappírinn í von-
leysi mínu. Hún greip límbands-
rúlluna og náði út lengju sem hún
bað mig að klippa. Konan pakkaði
bókinni síðan að mestu inn en ég
límdi. Krakkamir gerðu grín að
verkkunnáttu minni. Þegar papp-
írnum hafði verið kuðlað utan
um bókina gekk konan til sætis
en ég hneigði mig líkt og lista-
menn gera að lokinni vel heppn-
aðri sýningu.
Sameiginleg niðurstaða
„Ég vona að þú verðir ekki
kallaður upp aftur," sagði tán-
ingsdóttir mín þá er ég settist á
ný, rjóður í vöngum. Það var
greinilegt að henni stóð ekki á
sama um frammistöðuna. „Þurft-
irðu að vera að hneigja þig eins
og eitthvert viðundur?" sagði
stúlkan. Unglingar á þessum aldri
eru dálítið viðkvæmir fyrir for-
eldram sinum. „Gastu ekki bara
farið beint í sætið aftur eins og
konan?“
Ég leit aftur eftir stofunni og sá
þá að eiginkona mín var mætt.
Hún stóð þar og hafði ekki fyrir
því að nálgast okkur feðginin. Af
svipnum á henni að dæma mátti
draga þá ályktun að frammistaða
mín og hneigingin ættu ekki frek-
ar upp á pallborðið hjá hénni en
táningsdóttur okkar.
Fullreynt
Þegar kom að kaffinu eftir
skemmtunina gaf ég ekkert eftir
og sporðrenndi nokkrum pönns-
um. Kökuábyrgð mín var horfin
þar sem eiginkonan var mætt á
staðinn. Ég fann ekki til sektar-
kenndar lengur. Pönnukökurnar
voru enda bakaðar af list. Lista-
mennirnir i bekknum, söngvar-
ar jafnt sem leikarar, tóku
einnig hressilega til matar síns.
Kynnirinn okkar ungi hafði
meira að segja fengið matarlyst-
ina á ný.
„Hvað komstu með?“ hvíslaði
eiginkonan þá er við hittumst við
kaffiborðið. „Ja,“ stamaði ég, „það
var svo vinsælt að það er eigin-
lega búið.“ „Hvað keypti pabbi
þinn?“ sagði konan og beindi
spurningunni til eldri dóttur okk-
ar, táningsins. „Kók og súkkulaði-
kex, það var ágætt,“ sagði hún og
sleikti súkkulaðið úr munnvikun-
um.
Konan sagði ekki neitt en ég
mat það svo að fullreynt væri meö
mig og hnallþórumar. Hún tæki
málið að sér eins og venjulega.