Dagblaðið Vísir - DV - 29.02.2000, Blaðsíða 12

12
ÞRIDJUDAGUR 29. FEBRÚAR 2000
Skoðun !DV
ipurning dagsins
Hvernig finnst þér
evróvisionlagið?
Linda Dagmar Hallfreðsdóttir,
19 ára nemi:
Mér líst ekkert sérstaklega vel á
þaö og er ekki bjartsýn.
Benedikt Einarsson, 18 ára nemi:
Ég er ekki búinn aö heyra þaö. Var
að koma frá útlöndum.
Sigtryggur Helgason, Ijósálfur:
Þaö er þolanlegt, ég er raunsær
og spái því 16. sæti.
Ágúst Sverrir Daníelsson,
17 ára nemi:
Mér fannst þaö fínt en stelpan
heföi mátt syngja betur.
Davíð Ingi Daníelsson, 15 ára nemi:
Mér fannst lagiö ágætt en ég tók
ekki þátt í aö velja þaö.
Ástá Lilja Magnúsdóttir
verslunarstjóri:
Mér fannst þaö evróvisionvænt, ekki
spurning um gott eöa slæmt!
Nesbú á Vatnsleysuströnd.
Síöastliöin 33 ár hefur öllum hænsnaskít frá búinu veriö sturtaö í sjðinn eöa á opiö svæöi neðan við búiö.
Mengun á Ströndinni
„Hundaskítur og
hrossatað, hvað er
nú það?“ sagði
meistari Kjarval
eitt sinn. Það dettur
mér líka í hug er ég
hugsa til umhverf-
isins við Nesbú á
Vatnsleysuströnd,
en þar er annað
stærsta eggjabú á
íslandi. Síðastliðin
33 ár hefur öllum hænsnaskít frá bú-
inu verið sturtað í sjóinn eða á opið
svæði neðan við búiö, sem stendur i
landi jarðarinnar Hlöðversness, sem
er fyrrum ríkisjörð.
Þama hefur þúsundum tonna af
skít verið sturtað þann tíma sem
búið hefur starfað.
Margra metra þykkir skaflar eru
þama og geysistór gryfja með háum
görðum umhverfis. Á sumrin kraum-
ar í skítnum og mikil gerjun, og rýk-
ur úr af hitanum. Síðast í janúar var
verið að losa þama skit. Á síðasta ári
hefur þó verktaki á Suðurnesjum selt
„í dag eru þessar tjarnir
ekki til lengur. Búið að
fylla þœr af hcensnaskít
og móann fyrir ofan, þar
sem varpið var. “
vamarliðinu einhvern skít til upp-
græðslu á varnarsvæðunum.
Þegar ég var að alast upp á Strönd-
inni man ég eftir þessu svæði sem
Vatnagarðar. Þar voru tjamir þar
sem endur syntu með unga sina
ásamt öðrum fuglum ýmissa teg-
unda. Gaman var að stoppa þarna og
virða fyrir sér þetta fagra fuglalíf. í
dag eru þessar tjamir ekki til leng-
ur. Búið að fylla þær af hænsnaskít
og móann fyrir ofan, þar sem varpið
var. Þvílik náttúruspjöll og níöings-
háttur gegn náttúrunni! Að sjálf-
sögðu eiga svona risabú að hafa bún-
að af fullkomnustu gerð til geymslu
á úrganginum og fjarlægja hann síð-
an af svæðinu.
Það er mitt álit að þetta bú þoli
ekki meiri stækkun á þessum stað,
svo nærri íbúabyggð sem er í dag-
legu tali nefnd Brunnastaðahverfi,
þó svo að byggðar yrðu miklar safn-
þrær sem ekki á að gera. Mengun
frá loftræstikerfi búsins er of mikil,
og hún er mikil, ábyrgðin sem þeir
aðilar taka sem leggja blessun sína
á og gefa grænt ljós á svona fram-
kvæmd.
Framsóknarflokkurinn fer með
landbúnaðarmál og umhverfismál.
Ráðuneyti þessara málaflokka hefði
átt að gera úttekt á þessu, því þarna
er um risaverksmiðju að ræða. Ráð-
herrar þessara mála munu fara frá
með skömm er þessu kjörtímabili
lýkur, líkt og heilbrigðisráðherra
sem hefur staðið sig mjög illa með
því að gefa sjúkraskrár fólks sem á
þær sjálft. Það er kominn tími til
fyrir Framsóknarflokkinn að biðja
Guð að hjálpa sér, líkt og séra Sig-
valdi í leikritinu forðum. Hann
verður ekki þungur, atkvæðakass-
inn þeirra í næstu kosningum.
Skarphéðinn
Einarsson
skrifar:
Er þetta lif, eða
Sigríður Jóhanns Oskarsdóttir
skrifar:
í Hafnarflrði á heima gamall mað-
ur, einstæðingur, 83 ára gamcill. í
áraraðir vann hann sem ketil- og
plötusmiður við skipasmíðar, erfið-
isvinnu sem reyndi bæði á orku
huga og handar. Engum blandast
hugur um að þessi vinna var fram-
kvæmd í þágu þjóðfélagsins. Hann
býr í litlu húsi sem hann á og fær
mat í hádeginu 5 daga í viku hverri
sendan frá sjúkrahúsi, en hina tvo
dagana er hann afskiptalaus.Fyrr á
ævinni fann hann til brjóskloss í
baki, en þá voru engin ráð til hjá
læknum, en gamli maðurinn vann
„Virðist nú enginn, og allra
síst ráðamenn, muna œvi-
starf hins einstœða öldungs í
þarfa lands og þjóðar. Manns
sem m.a. skaut stoðum und-
ir möguleika til frœðslu og
tœknivœðingar heilbrigðis-
kerfisins í landinu. “
samt með aðstoð verkjalyfja sér og
sínum til lífsbjargar.
Nú hallar undan fæti og elli kerl-
hvað?
ing segir til sín fyrir alvöru.
Brjósklos í hné er komið á það stig
að hann getur lítið hreyft sig innan-
húss hvað þá farið út fyrir dyr. Þeg-
ar leitað er eftir sjúkrahúsplássi er
svar þjóðfélagsins að hann verði að
bíða um ófyrirsjáanlegan tíma
vegna fækkunar sjúkrarúma, en
þekking og tækni er fyrir hendi.
Virðist nú enginn, og allra síst ráða-
menn, muna ævistarf hins einstæða
öldungs í þarfa lands og þjóðar.
Manns sem m.a. skaut stoðum und-
ir möguleika til fræðslu og tækni-
væðingar heilbrigðiskerfisins í
landinu. - Er þetta annars nokkurt
líf, eða hvaö?
Dagfari
.
Breiddargráðan gleymdist
Nútima íslendingar hafa glutrað nið-
ur hæfileika forfeðranna í glímunni
viö harðbýlt land og grimmlynd veður.
Það gera hlý híbýli og bílar sem menn
telja aö komist hvert sem er og hvenær
sem er. Einkum er þó um að kenna
stöðugum utanlandsferðum landans og
aðallega ferðum á fjarlægar sólar-
strendur. Þar hafa íbúar hins norðlæga
lands komist í kynni við bilífi og þæg-
indi suðrænna manna og halda að þeir
geti hegðað sér alveg eins.
Auk þess treystir landinn á tækn-
ina og aö mönnum sé sagt hvemig
sitja skal og standa. Þannig treysta
menn í blindni á farsíma alls konar,
allt þar til þeir gleymast rétt fyrir
ferðalag eða verða straumlausir. Stað-
setningartæki fjallamanna þykja
ómissandi en því miöur eru allt of fáir með þau
þegar á reynir. Þá sanna dæmin að veðurspár
segja ekki nema hálfa söguna. Hver vetrarhvellur-
inn á fætur öðrum hefur dunið á okkur án þess að
veðurstofustjóri og hans menn áttuðu sig á því. Þá
eru og mörg dæmi þess að miklum óveðrum hafi
verið spáð án þess aö þau kæmu. Allt veldur þetta
því að menn eru orðnir ruglaðir í ríminu.
Þeir hafa gleymt því, í heitu íbúöunum, upphit-
uöu pottunum, sundlaugunum og lesandi sólar-
landabæklingana aö hér gerir fantaveöur, storm
og stórhríöar.
Undanfarin ár hafa landsmenn nefnilega staðið
í þeirri meiningu að hér væri fremur veðurblítt
yfír vetrartímann. Vetur hafa verið mildir og yf-
irleitt snjóléttir. Því hafa flestir van-
ist því að komast leiðar sinnar á
hvaða smátík sem er. Nú þegar Vet-
ur konungur minnir ærlega á sig
standa allir og gapa. Þeir hafa
gleymt þvi, í heitu íbúðunum, upp-
hituðu pottunum, sundlaugunum og
lesandi sólarlandabæklingana að
hér gerir fantaveður, storm og stór-
hríðar.
Á ýmsu höfum við stjórn en ekki
því hvenær Hekla eða önnur eldfjöll
senda okkur túristagos. Auðvitað er
hentugra að Hekla gjósi í ágúst en
febrúar. Gjósi hún í febrúar, eins og
nú, fara menn til þess að horfa á,
hvað sem tautar og raular. Sól-
brenndir íslendingar, nýkomnir frá
Kanarí, skella sér til að skoða. Þeir
muna ekki eftir þvi að Hellisheiðin er alvörufjall-
vegur og veöravíti getur verið í Þrengslum. Stóru
og flnu jepparnir sitja fastir vegna þess að eigend-
ur smábílanna eru búnir að gleyma því á hvaða
breiddargráðu þeir búa.
Þess vegna sátu hundruð bíla í súpunni og bók-
staflega í þrengslum.
Efcgfati
Samúðin öll
með þeim
Vegna athugasemda
Öldu við grein mína
um hagvöxt o.fl., sem
birtist 16. þ.m. í DV,
skal þess getið að með
orðunum, „að lítið
hafi farið fyrir þeim
sem telji sig hafa verið
hlunnfarna í lífsgæða-
kapphlaupi undanfar-
inna ára“ var ætlunin
ekki að vega að einum né neinum
og allra síst einstæðum foreldrum,
öryrkjum og öðrum láglaunahóp-
um. Samúð mín er öll með þeim.
Þessir hópar eru vart ábyrgir fyrir
hinni gegndarlausu aukningu
skulda einstaklinga liðinna ára, og
því síður er viðskiptahallinn á
ábyrgð þeirra. I niðurlagi setningar-
innar er vísað til rigs milli laun-
þegahópa þar sem einn telur sig yfir
annan hafinn og vilji nú rétta hlut
sinn. - Hafi skrif mín sært einhvern
bið ég hinn sama velvirðingar þvi
slíkt var ekki ætlun mín.
Þakkir frá
Svarta svaninum
Rekstraraðli Svarta svansins skrifar:
Við á Svaninum viljum koma á
framfæri að hánn var afskaplega
glaður að sjá greinina sem birtist í
blaðinu í DV 22. feb. 2000. Þar fjallar
lesandi um hversu steikta ýsan hjá
okkur er góð, en heiti maturinn í há-
deginu hefur verið hjá okkur i rúmt
ár og fengið sérdeilis góðar viðtökur.
Margir svangir magar mæta reglu-
lega til að metta sig og erum við stolt
af komu þeirra aftur og aftur, það
segir sitt. Svarti svanurinn skorar á
þá sem ekki hafa smakkað matinn
hjá okkur að gera sér ferð og
smakka. - Svarti svanurinn þakkar
fyrir hlý orð i sinn garð.
Skálað vlð Kaffi Reykjavík.
Svona vantar í gömlu hverfín.
Kristjón
Kolbeins
skrifar:
Veitingastöðum
verulega misskipt
Kjartan Kjartansson hringdi:
Maður heyrir af nýjum og nýjum
veitingastöðum í miðborg Reykjavík-
ur. Þar verður senn allt yfirfullt af
þessari starfsemi og má þá búast við
að einhverjir þessara staða sjái ekki
sólarljósið nema í skamman tíma.
Hins vegar vantar sárlega kaffi- og
veitingahús í íbúðahverfum borgar-
innar, og tek gamla vesturbæinn
sem dæmi þar um. Ekkert kaffihús
frá Aðalstræti allt vestur að Eiðis-
torgi, að undanskildum Kaffivagnin-
um, en hann lokar snemma. Það er
góður grundvöUur fyrir svona kaffi-
stofum eða litlum veitingastöðum í
íbúðahverfunum. Ég skora á fram-
takssama aö skoða málið.
„Slettum“ mikið
Þ.G. skrifar:
íslendingar eru þekktir að því að
„sletta" í máli sínu. Þetta er afar
þreytandi á að hlýða. Þeir þyrftu að
læra íslenskuna betur og framburð-
inn líka. Verst er að þetta málfar er
komið í útvarpsstöðvarnar og
krakkar hafa tekið sjúkdóminn og
munu líklega halda sinum sið þótt
þau fuUorðnist. Mörgum finnst fínt
að „sletta" en það er algjör mis-
skUningur og margir munu sjá eftir
þessu síðar þegar þeir þurfa á því
að halda að tala fyrir framan margt
fólk og verða að athlægi fyrir.
DVi Lesendur
Lesendur geta hringt allan sólarhring-
inn í síma: 550 5035.
Eöa sent tölvupóst á netfangið:
gra@ff.is.
Eöa sent bréf til: Lesendasíða DV,
Þverholti 11, 105 ReyKjavík.
Lesendur eru hvattirtil aö senda mynd
af sér til birtingar meö bréfunum á
sama póstfang.