Dagblaðið - 13.07.1976, Blaðsíða 3

I)ACHl.AÐH) t>Klt).U'l)A(;UH l;{. .lUI.I 1!)7« ___
SJALDAN LAUNAR
KÁLFURINN OFELDIÐ
— segir Pólmi Sigurðsson, sem hef ur starfað að netagerð í 20 ár
— fœr þó ekki réttindi
Pálmi Sigurðsson, Holtsbúð 37,
Garðabæ,skrifar:
Fyrir nokkrum árum voru
sett lög þess efnis, að menn er
starfað hefðu við netagerð í 10
ár eða meira gætu gengið
undir verklegt próf og öðlast
sveinsréttindi, ef þeir stæðust
prófið.
Ég hef starfað að netagerð
um 20 ára skeið. Þar af var ég 8
ár yfirmaður á togurum, en að
auki 12 ár á ýmsum netaverk-
stæðum. Það mun hafa verið á
miðju árinu 1975 að ég sótti um
að ganga undir verklegt próf í
áðurnefndri iðngrein og fékk
strax jákvætt svar frá Iðnráði.
Er ég hafði beðið svars í heilt
ár, fór ég að kanna málið. Kom
þá í ljós að skipaðir prófnefnd-
armenn neituðu að taka mig í
verklegt próf vegna deilu við
Iðnráð. Mér var tjáð hjá Iðnráði
að þessu yrði kippt í liðinn
strax, en þó eru síðustu fregnir
þær að ekki verður af prófi í
sumar. Mér er það ekkert laun-
ungarmál að eigandi eins
stærsta netaverkstæðis í Vest-
mannaeyjum hefur vart á
heilum sér tekið síðan farið
var að veita mönnum þessi
réttindi, er hafa starfað í ára-
raðir að þessari vinnu. Senni-
lega vegna þess að hann hefur
sjálfur aldrei farið á skóla í
sinni iðngrein. Nú vill svo til að
þessi umræddi maður, sem
flestum öðrum fremur hefur
auglýst netagerð sína i fjöl-
miðlum, hóf fyrir nokkrum
árum viðgerðir og þá um leið
fellingu á botnvörpu. Kom þá
upp sú ieiða staða að sveinar er
hann hafði útskrifað með full-
um réttindum, höfðu aldrei
fengið að setja upp botnvörpu.
Afleiðingin varð sú að meistar-
arnir" höfðu aldrei aflað sér
þekkingar á uppsetningu botn-
vörpu.
Nú voru góð ráð dýr, því nú
tók hinn mæti netagerðarmeist-
ari að leita á náðir netagerðar-
manns er hafði mikla reynslu i
faginu, þ.e. uppsetningu á botn-
vörpum, og bjargaði þannig
málunum eftir sinni bestu getu.
Hann sendi menn til að stjórna
viðgerðum og fellingum á botn-
vörpum, og meðal annars lenti
ég undirritaður í því að sjá um
fellingu á botnvörpu, en með
mér var meistari og 5 sveinar,
allir jafntómir um leyndardóm
botnvörpunnar þótt þeir ættu
allir innrammaða pappíra og
meistarabréf í faginu. Og -enn-
fremur varð áðurnefndur
meistarinn mikli að notast við
mig til verkstjórnar á árunum
’73—’74, 1 mánuð hvort sinn,
þótt réttindamenn væru til
staðar. Gamalt íslenskt máltæki
segir að sjaldan launi kálfurinn
ofeldið, og á það ef til vill ekki
svo illa við um þetta mál.
En hvað er að gerast í þessari
iðngrein? Fer ekki þessi iðn-
grein sína kerfisbundnu leið
sem aðrar!!? Og spurningin er
þá hvort það sé almennt gert í
okkar ágæta námskerfið að út-
skrifa sveina án þess að veita
þeim tilsögn í öllum greinum
náms síns. Á þetta ekki eins við
um netagerð sem aðrar náms-
greinar? Eða telst það vera
samkvæmt reglum kerfisins að
meistarar prófi eigin nema I
verklegu námi, eins og mér er
kunnugt um að hefur verið
gert? Mér finnst það koma úr
hörðustu átt að netagerðar-
meistarar, sem notað hafa ófag-
lærða menn til verkstjórnar,
skuli ekki skirrast við að brjóta
lög til að koma I veg fyrir
vinnuréttindi mér til handa.
Þar sem netagerðarmenn og
embættismannakerfið er nú
væntanlega að fá það á hreint
hvorum hefur vegnað betur að
útvega meistarabréf fyrir skjól-
stæðinga sína, þá mun ég ekki
leitast eftir frekari fyrir-
greiðslu af þeirra hálfu um lög-
legan rétt minn til þessarar iðn-
greinar.
Konungur fugkinna leggst
ekki á varp œðarfugls
Össur Guðmundsson skrifar:
Ég rakst á blaðafrétt þess
efnis að örninn — konungur
fuglanna — hefði lagzt á æða-
varp í Hrísey. Þess var getið að
ábúendur myndu taka til sinna
ráða ef um slíkan skaðvald
spyrðist, hreinlega drepa
fuglinn.
Samkvæmt fuglafriðunarlög-
unum er slíkt að sjálfsögðu
bannað og með slíku yrði fylgzt.
Ég tel mig þekkja til ýmissa
fuglategunda og lifnaðarhátta
þeirra og aldrei hef ég heyrt
því fleygt,hvorki af ungum né
öldnum, að örninn legðist á egg
æðarfugla. Illa væri þá komið
fyrir konungi fuglanna ef slíkt
ætti sér stað. Örninn lifir á
silungi og svipaðri fæðu, etur
hræ. Því var það örninn sem fór
svo illa er eitruð hræ voru sett
fyrir mink og svartbak. Örninn
sótti í þau — afleiðingin dauði.
Einnig er hugsanlegt að ein-
hver örn hafi ekki drepizt — og
því lagzt á æðvarvarp. Hver
þekkir ekki dæmið um konung
dýranna — sá getur lagzt lágt
sem ekki gengur heill til
skógar.
Því vona ég, að notuð verði
önnur meðul en útrýming Iegg-
ist örninn á æðarvarpið.
«m I r X B/f f P •
Verbuðalif i Eyjum:
Athafnalífi fylgir ólga — myndina tók Ragnar Sigurjónsson í
Veslniannaeyjahöfn.
ÓLIFNAÐUR VEGNA
LÉLEGS EFTIRLITS
— segir fyrrum verbúðakona úr Eyjum
G.E.K. skrifar:
Ekki alls fyrir löngu birtist
grein eftir konu nokkra úr
E.vjum um verbúðalíf þar.
Þar lýsti hún verbúðalífinu,
hvar unglingarnir liggja auga-
fullir fyrir hunda og manna
fótum eins og það var orðað.
Eg er henni hjartanlega sam-
mála — konan fór ekki með
neitt fleipur. Sjálf hef ég unnið
i einu fr.vstihúsanna i Eyjum.
Það var sumarið ’75 og ég bjó
þá í verbúðum.
Eins og við mátti búast svar-
aði húsvörður verbúðanna í
Vinnslustöðinni og and-
mælti grein konunnar úr
Eyjum- í tilefni þess verð ég að
segja að húsvörðurinn fylgdist
ekki allt of vel með hlutunum
eins og þeir gerast í verbúðun-
um.
Mér ofbauð alveg þegar ég
var í verbúðunum. Hreint ótrú-
legt var hvernig sumt fólk gat
hagað sér. Slagsmál voru svo að
segja á hverri nóttu, að ég tali
nú ekki um kvenfólkið, ekki
var það neitt betra.
Astæða þessarar slæntu um-
gengni og hvernig fólk bein-
línis leggst í skítinn er að eftir-
litið með verbúðunum er
hvergi nærri nógu gott. Þar
liggur meinsemdin.
✓
Jónas Jónasson útvarpsmaður:
Láttu mig vita ef þú hittir
einhvern sem er það, ég hefði
gaman af að hitta þá persónu.
Spurning
dagsins
Arni Gunnarsson, starfar í
menntamálaráðuneytinu: Það er
nú varla hægt annað í svona góðu
veðri. Ég man ekki eftir neinu
sem angrar mig í augnablikinu.
Þorgerður Björnsdóttir hús-
móðir: Já, ég held það. Annars
finnst mér framfarirnar og
tæknin komin á svo hátt stig að
það setur að mér beyg.
Sigríður Jónsdóttir húsmóðir: Já,
já. Eger yfir mig ánægð með lífið
og tilveruna i heild.
Steinunn Hannesdóttir húsmóðir:
Já, ég er alltaf ánægð með lífið.
Það er hægt með því að taka líf-
inu bara eins og það kemur fyrir.
Ragnar Sigurðsson, starfsmaður
hjá Hitaveitunni: Já, já, sérstak-
lega í svona góðu veðri.
I
J