Dagblaðið - 17.10.1977, Qupperneq 28

28
DAGBLAÐIÐ. MANUDAGUR 17. OKTÓBER 1977.
„Rúgbrauð með fluðe ”
RAGNAR TH. SIGURÐSSON ~
RÆÐIR VIÐ
SÖNGVARANNIVAN REBROFF
Skyndilega heyrðist rödd Rebroffs drynja aftur i miðjum sal.
Áhorfendur sneru sér allir við í sætunum.
— Eg held 320-340 tónleika ð ári. Ivan Rebroff drakk feiknin öll af
sódavatni ð meðan viðtalið fór fram.
Jú, Ivan Rebroff kvað eitt lag vera öðrum leiðinlegra. En hann var í vafa, hvort hann ætti aðsegja frá
þvf.
Ivan Rebroff er nafn, sem
fyrir nokkrum Srum heyrðist
að minnsta kosti tvisvar eða
þrisvar í ísienzkum ðskalaga-
þáttum í hverri viku. Rödd
hans þekkja allir og þð að vin-
sældir hans séu nokkuð teknar
að dvína á hann sér samt fjölda
aðdáenda hér á landi ennþá.
Minnugur þess brá ég mér á
tðnleika Rebroffs, þegar hann
var á ferð í Svíþjóð í byrjun
þessa mánaðar. Þrátt fyrir að
salurinn, sem hann skemmti í,
tæki ekki nema á annað þúsund
áheyrenda, var hann ekki
nærri fullur. Þeir sem komu
þurftu þð ekki að sjá eftir aur-
unum sfnum, þvi að virkilega
gaman var að heyra karlinn
syngja.
Er hljómsveitin, sem Ivan
Rebroff hefur með sér, hafði
leikið tvö lög birtist kempan
sjálf á sviðinu. Rebroff er vel
yfir 1.80 á hæð og þrekinn í
meira lagi, sumir myndu kalla
hann feitan. Klæddur var hann
viðum, svörtum buxum og
svartri mussu með rauðum
bryddingum, sem í voru saum-
aðir glitrandi steinar eða gler-
molar. Hann hafði volduga,
svarta kðsakkahúfu a höfði og
svart belti með gylltri arnar-
sylgju um sig miðjan.
Hélt að hann
vœri geltur
Kempan byrjaði á að syngja
eitt lag, en ávarpaði siðan
áhorfendur. Hann kvaðst hafa
hitt konu fyrir nokkru sem
hefði verið mjög undrandi a því
að hann gæti bæði sungið með
kvenmanns- og karlmannsrödd.
„Konan spurði mig hvort ég
væri bara ekki hálfgeltur,“
sagði Ivan Rebroff og hlð
mikið. „Ég bauð henni að koma
heim með mér um kvöldið og
athuga málið.“ Fólkið tðk vel
undir hlátur Rebroffs, sem þá
virtist allur fara hjá sér.
Siðan komu lögin hvert af
öðru. Ivan Rebroff útskýrði
hvert lag fyrir sig en sagði litið
af bröndurum. Meðal þess sem
hann söng var Bjórkjallarinn
frægi og Ef ég væri ríkur úr
Fiðlaranum a þakinu. Ekki gat
ég betur séð en að hann væri
orðinn hálfleiður á þessum lög-
um sem eru búin að ganga í
áraraðir.
Eftir hlé komu hljóðfæra-
leikararnir einir á sviðið. Þeir
voru nú fimm talsins, — einn
fiðlari hafði bætzt í hópinn.
Hinir léku a harmóniku, gitar
og tvær balalaikur. Fiðluleikar-
inn tók listagott sóló, sem féll í
góðan jarðveg hjá áhorfendum.
Að þvi loknu heyrðist rödd
Rebroffs skyndilega drynja
aftur f miðjum sal öllum að
óvörum.
Söngvarinn var nú kominn í
græna mussu og með hvíta
kósakkahúfu. Hljóðfæraleikar-
arnir snöruðu sér þegar niður
af sviðinu og gengu aftur i sal-
inn til Rebroffs. Siðan fóru þeir
vitt og breitt um salinn og
sungu og léku. Rebroff beindi
athygli sinni að fallegustu kon-
unum í salnum sem fóru allar
hjá sér. Það féll í góðan jarðveg
og fögnuðu áheyrendur óspart.
Enn einu sinni hvarf Ivan
Rebroff úr salnum og hafði
fataskipti. A meðan söng og
spilaði harmóníkuleikarinn tvö
lög. Tónleikarnir stóðu nú i um
klukkustund til viðbótar og að
þeim loknum röðuðu hljóðfæra-
leikararnir og Rebroff sér upp
og hneigðu sig djúpt. Ung
stúlka kom með blómvendi
handa þeim og þegar röðin kom
að Rebroff tók hann við vendin-
um og kyssti stúlkuna innilega.
í sömu andránni slokknuðu öll
ljós í salnum áheyrendum til
óblandinnar ánægju.
— Frá íslanui:
hrópaði hann hissa
Ég náði tali af Ivani Rebroff í
búningsherberginu hans að
tónleikunum loknum. Reyndar
þurfti ég að bíða f hálftíma þar
til hann mátti vera að því að
tala við mig. Við vorum kynnt-
ir, eins og lög gera ráð fyrir, en
þegar Rebroff heyrði að ég
væri frá íslandi fórnaði hann
höndum.
„Frá íslandi!“ hrópaði hann
upp yfir sig.
„Þú meinar það ekki? Veiztu,
að það hefur verið draumur
minn í fimmtíu ár að komast til
íslands. Mig hefur alltaf langað
til að sjá þessa stórkostlegu
náttúru, blómin, dýrin, jöklana
og svo auðvitað eldfjöllin. Þetta
heillar mig allt sarnan."
— Var þér kunnugt um að þú
ert vel þekktur á tslandi og
plötur þínar heyrast oft í út-
varpi? spurði ég kappann.
„Já, ég hafði frétt af þvi,“
svaraði hann. „Sjáðu til. Einu
sinni, þegar ég hélt tónleika I
Kaupmannahöfn hitti ég
nokkra tslendinga, og þeir
sögðust einungis hafa komið til
að hlusta á mig, þvf að þeir
könnuðust við mig og lögin min
úr útvarpinu.
„Rúgbrauð með fluðe“
Hjá þessum tslendingum
lærði ég að segja .Rúgbrauð
með fluðe á‘ á íslenzku." —
Eitthvað var fslenzkukennslan
farin að ruglast i kollinum á
Ivani, þvi að það var með naum-
indum að mér tókst að skilja
hvað hann sagði.
„En segðu mér,“ hélt söngv-
arinn áfram, „er ekki andskoti
kalt á íslandi?"
Ég var ekki alveg viss um,
hvernig ég ætti að lýsa veðrinu
og wellaði og hummaði nokkr-
um sinnum. „Nei, ekki fyrir
þig,“ svaraði ég loks. — Þetta
svar líkaði karli vel, því að
hann rak upp hrossahlátur og
sagði að það væri sennilega rétt
hjá mér.
Rebroff kvaðst vera á hljóm-
leikaferðalagi um allan heim,
sem lyki ekki fyrr en 10. desem-
ber. Ferðalagið hófst fyrsta
þessa mánaðar og alls á að
halda 60—80 tónleika á þessu
timabili.
„Við getum haldið svona
marga tónleika þvi að stundum
komum við fram oftar en einu
sinni á dag,“ sagði hann.
320—340 tónleikar
ó óri
— Hversu marga tónleika
haldið þið á ári?
„Ég veit ekki hvort þú trúir
þvi,“ svaraði hann, „en þeir eru
eitthvað 320—340 á ári. Frá
Svfþjóð liggur leiðin nú til
Kaupmannahafnar og þaðan til
Los Angeles og San Francisco.“
— Millilendið þið þá ekki á
tslandi?
„Nei, þvi miður. Við fljúgum
beint yfir norðurpólinn og
síðan niður hinum megin. Hins
vegar er ég alvarlega að velta
þvf fyrir mér að koma þar við
eftir 10. desember."
Nú var tlmi þessa spjalls
farinn að styttast verulega. Ég
spurði Ivan Rebroff að lokum
að þvi hvort hann ætti sér eitt-
hvert uppáhaldslag. „Jú, það
heitir Legend Of The Twelve
Robbers.“
— En það ieiðiniegasta?
„Æ, nú veit ég eiginlega
ekki. Jú, annars; veiztu, að einu
sinni gerði ég rússneskan texta
við lag, sem ég er búinn að
þurfa að syngja tugþúsund
sinnum. Ég veit ekki hvort ég á
að þora að segja þér það, en það
heitir Dr. Sivago.“
Með þeim orðum lukum við
spjallinu og Ivan Rebroff skol-
aði niður síðasta sopanum af
sódavatninu sínu. Hann hafði
svelgt mikið magn af því á
meðan við ræddum saman.
• ÁT/Ragnar Th. Sigurðsson.
Ivan Rebroff og hljómsveit hans í lok tónleikanna. Svo sem sjá má
eru hljómsvéitarmeðlimirnir engin unglömb lengur.