Dagblaðið - 16.11.1979, Blaðsíða 5

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 1979.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------\
Innborgunarskylda husgagnainnflytjenda:
Falsa reikninga til að
sleppa við geymslugjald?
—öðruvísi er það ekki hægt, segir gjaldkeri í Útvegsbankanum
,,Það hefur aldrei skeð hjá okkur,
að húsgagnainnflytjandi sé ekki
látinn greiða 35% geymslufé inn á
reikning i Seðlabankanum, síðan inn-
borgunarreglurnar voru settar á,”
sagði Ólafur Stefánsson, féhirðir í
útibúi Útvegsbankans við Smiðjuveg
i Kópavogi.
Eins og DB greindi frá í gær, telja
húsgagna- og innréttinga-
framleiðendur að húsgagna-
innflytjendur hafi sloppið við að
greiða 420 milljónir inn á
geymslureikninga í Seðlabankanum
og kenna þar um andvaraleysi
viðskiptaráðuneytis og viðskipta-
bankanna. Innflytjendur eiga að
greiða 35% af verði innfluttra hús-
gagna inn á geymslureikninga í Seðla-
banka og ber viðskiptabönkunum að
sjá um þá innheimtu.
Útvegsbankaútibúið við
Smiðjuveg sér um töluverðan hluta
þessara viðskipta vegna nálægðar við
húsgagnaverzlanir og húsgagna-
innflytjendur. Ólafur sagði að hús-
gagnainnflytjendur sæktu um gjald-
eyrisyfirfærslu og fylltu út umsókn,
þar sem tekið væri fram hver
innflulningurinn væri. Þegar urn hús-
gögn væri að ræða, þá væri
innflytjendunum gert að greiða 35
prósentin inn á gcymslureikningana.
„Við :öðum ekki i tollflokka,”
sagði ólafur, ,,en við sjáum á
faktúrum i hvaða tollaflokki
viðkomandi vara er. Ef innflytjendur
xtla sér að komast hjá því að greiða
gjaldið, t.d. með því að gefa upp
ósamansett húsgögn eða húsgagna-
hluti i stað tilbúinna húsgagna, þá
vcrða þeir að falsa faktúrur eða vöru-
reikninga. Leiki vafi á að rétt sé upp
gefið, getur bankinn látið skoða
vöruna.
Ég man þó ekki eftir slíku tilfelli
hjá okkur í seinni tíð, og get ekki
tvarað fyrir aðra banka eða útibú,
hvort þau láti hjá líða að ganga eftir
þessum greiðslum.”
-JH.

.
Ljós í myrkri?
Tilbúinn að koma hvenær
sem íslandþarfnast mfn
—segir þýzkur prins sem sendinef nd frá íslandi bauð konungstign á landinu bláa
..Hvenær sem íslenzka þjóðin
þarfnast miri cr ég tilbúinn að
koma,” scgir Friedrich Christian,
prins af Schaumburg-Lippe-ættinni,
cinni göfugustu aðalsætt Þýzka-
lands.
Hann fullyrðir, að l'yrir fjöruliu
árum, 1938, hafi sér borizt tilntæli
frá íslenzku rikisstjórninni um að
koma hingað og gerast þjóðhöfðingi
landsins, eftir að við hefðum slitið
sambandi við Dani.
Þegar hann hafði kynnt sér
aðstæður og ráðfært sig við konu
sína.sem einnig var tiginborin mjög,
sótti hann um lausn frá starfi sinu í
þýzka upplýsingamálaráðuneytinu.
Ennfremur fór hann þess á leit við
þýzk yftrvöld, að hann fengi að flytja
cigur sinar, sem voru mjög miklar, til
íslands, og breyta ríkisborgararétti
sinum úr þýzkum i íslenzkan.
Flest leyft voru fengin, að því er
hann segir, þegar stríðið brauzt út og
cyðilagði allar ráðagerðir af þessu
tagi.
Kápa hæklingsins, cr prinsinn ritafli
afl íslandsheimsókninni lokinni. Ber
hann titilinn: Konungur á Íslandi?
Enn þann dag í dag er hann fús til
að yfirgefa rikulega skreyttar hallir
sínar í Baden-Baden og Austurriki til
að gerast verndari okkar litlu þjóðar
langt norður i höfum.
Yfirvöld hérlendis hafa helzt
viljað þagga þetta mál niður. Prins-
inn kom hingað í eigin persónu
árið 1973, með skemmtiferðaskipinu
Evrópu, og hafði áður boðað komu
sína nteð bréfum. En honunt var
tckið cins og hann væri ekki nteð
fullu viti og saga hans væri uppspuni
l'rá rótum.
Hvarf hann brott við svo búið,
vonsvikinn og hryggur.
I’egar hcim kom setti hann saman
dálitinn bækling um þetta mál.
Segir hann þar, að árið 1938 hafi
hann búið i Berlín og þangað hafi
komið átta manna sendinefnd ís-
lenzkra ættjarðarvina undir forustu
tónskáldsins Jóns Leifs. Buðu þeir
honum konungstign á íslandi. Segist
hann álita, að þeir hafi valið hann
vcgna þess að hann var nokkuð
skyldur konungsættum þeini, sem
sátu í Danmörku og Noregi, en þó
ckki of mikið.
Striðið kollvarpaði þessum
áætlunum. En áhugi hans vaknaði að
nýju, þcgar þvi var lokið, og banda-
rískir yfirmenn í hernum tjáðu
honunt, að stjórnin í Washington
mundi ekkcrt hafa vjð það að athuga,
að hann scttist i þjóðhöfðingjasæti á
íslandi.
Kriedrich prins árifl 1936, efla eins og hann leit út um þær mundir sem konung-
dómur á Islandi var httnum efsl i huga.
I}-
Prinsinn getur þess, að 1973 hafi
verið vinstri stjórn við völd á íslandi,
en ekki mundi hann hafa sett það
fyrir sig, því hugmynd hans var að
þjóðhöfðingi ætti að vera hafinn yfir
allt karp og innblásinn af æðri mátt-
arvöldum.
Hann ætlaði að kosta sig sjálfur
og bjóst ekki við launum úr hendi
islenzka rikisins.
En það var einkum tvennt sem
hcillaði hann hingað:
í fyrsta lagi að í augum Þjóðverja
er ísland gimsteinn germanskrar
menningar, lifandi sagnabrunnur.
í öðru lagi að ísland getur orðið
bitbein stórveldanna, „sá sem þar
fær að hafa eldflaugar, má prisa sig
sælan,” skrifar prinsinn, og það gæti
styrkt stöðu landsins að hafa þar
áhrifamikinn þjóðhöfðingja, sem
hvorki hallaðist til hægri né vinstri. .
&
Eitthvað svipað hlýtur að hafa
vakað fyrir íslenzku sendinefndinni
sem heimsótti prinsinn i Berlín 1938.
Þá var ísland fátækt, lúsugt og
litils megnugt. Fæsta grunaði að
heimsstyrjöldin mundi skella á og
gera okkur ríka. Og sjálfsagt hafa
scndiboðamir haft í huga fordæmi
Norðmanna, en þeir gerðu danskan
prins að konungi hjá sér, skirðu hann
Hákon og reyndist hann vel og aðlag-
aðist norskum háttum.
En kom þá áreiðanlega einhver
sendinefnd á fund prinsins, eða er
hann einfaldlega ruglaður?
Samkvæmt áreiðanlegum
heimildum er hann virtur sem list-
unnandi i Evrópu. Yfirvöldin i
Baden-Baden, þar se.n hann hefur
eitt sinna ríkmannlegu heimila, meta
hann mikils og hann er þar tíður
gestur í opinberum veizlum. Og í
Frakklandi er einnig litið upp til
hans. Þannig er honum oft boðið á
frumsýningar Parisaróperunnar.
Alexandra prinsessa heffli orflifl
drnttning hér og á þessari mynd frá
1938 er hún með barni þeirra,
Gabriele. Annars cr prinsinn þrí-
kvæntur.
Fyrir fáum árum kom hingað
bandariskur blaðamaður og vildi
grafast fyrir um þetta mál. En hon-
um var sagt að prinsinn væri ekki
með öllum mjalla. Og margir hált
settir islenzkir embættismenn hafa
verið mjög ófúsir að ræða það, svo
ekkisémeirasagt. Þetta gerðistifor-
sætisráðherratið Hermanns Jónas-
sonar. Hugsanlegt er að einhvcrjir
hafi verið við málið riðnir, scnt ekki
s ilja við það kannast.