Dagblaðið - 08.02.1980, Blaðsíða 3

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 1980.
3
Öryggismál á íslenzkum vinnustöðum:
Aukaatríði sem
ekki má tala um
— sjúkraflutn-
ingar og
björgunarstörf
útheimta
sérmenntun
Eftir hf'ggja ára tilraunir mínar til
að fá hljómgrunn hjá ýmsum
iðnaðarfyrirtækjum á Stór-Reykja-
víkursvæðinu til kennslu í skyndi-
hjálp og fræðslu i öryggismálum yfir-
leitt hefur útkoman verið nánast grát-
leg.
Það er einkennandi fyrir alla aðila
þessu máli viðkomandi að tveim,
undanskildum, að þjónustan sem
ég bauð upp á var talin hin mesti
óþarfi, hún mundi kosta peninga. í
þriðja lagi mundi hún sennilega vekja
umhugsun og útheimta að fyrirtækið
yrði að fara að leggja meiri rækt við
öryggismál upp frá þvi. Kjörorðið er
sem sagt: Þetta hefur slampast svona
síðastliðin 30 ár. Af hverju ætti
maður þá að fara að leggja i kostnað
til breytinga svona upp úr þurru?
Þeir sem tala svona eru blindir fyrir
því sem gelur skeð vegna slóðaskapar
í öryggismálum. Þegar það er skeð
gæti farið svo að kostnaðurinn sem
þeir voru aðhorfaí fari töluverl út
l'yrir þann ramma sem fyrirbyggjandi
aðgerðir hefðu kostað. En svona rök
hlusla þvi miður allt of fáir á þangað
lil allt er komið i óefni, en þá rifa þeir
i hár sér og bera sig illa.
Það eru tvö fyrirlæki hérlendis sem
skara framúr hvað öryggismál á
vinnustöðum snertir, ÍSAI -Straums-
vik og Járnblendifélagið á Grundar-
langa. Fyrirtæki þessi tóku öryggis-
málin með inn í rekstrarfyrirkomu-
lagið frá byrjun og hafa haldið uppi
nokkuð reglulegum námskeiðum i
skyndihjálp og sjúkraflutningum
jafnframt þvi sem þau halda uppi
stöðugum áróðri um slysavarnir og
fyrirbyggjandi umgengni á vinnu-
stað. Það er víst, að mörg hinna
gömlu, rótgrónu fyrirtækja mættu
að ósekju laka þessi ungu fyrirtæki
sér til fyrirmyndar hvað þetta snertir.
Það er beinlinis skelfilegt að hugsa
til þess að stórfyrirtæki i áhættu-
flokki nr. I, eins og t.d. Eimskipa-
félag íslands, skuli ekki sinna
öryggismálum á nokkurn máta,
ekki sízt þar sem það skarar langt
fram úr öðrum fyrirtækjum i slysa-
tiðni. En þar má bara enginn vera að
þvi að sinna svoleiðis hégóma því það
gæti truflað hinn brjálæðislega
vinnuhraða sem þar tíðkast.
Þessi fullyrðing er ekkert úr lausu
lofti gripin þvi ég hef eytt töluverðum
tima í að kanna þessi mál og því til
stuðnings vil ég geta þess að ég bauð
Eimskipafélaginu upp á tólf klst.
námskeið í skyndihjálp (slyttra nám-
skeið er ekki viðurkennt), en það
þótti allt of langur timi og ég var beð-
inn að stytta það og breyta þvi i fyrir-
lestraform, og loksins eftir margra
vikna vangaveltur var kannski mögu-
leiki á að ég fengi tuttugu og fimm
minútur til að flytja efnið sem upp-
haflega hefði verið tólf klst. verklegl
námskeið. En þegar til kom var
heldur ekki hægt að sjá af þessurn
tuttugu og fimm mínútum. Það var
eins og þeir héldu að þeir væru að
gera þetta fyrir mig en ekki í þágu
fyrirtækisins.
Ég gæti rakið fleiri dæmi í svip-
uðum stil, en það var ekki ætlun mín
að klaga magalendingar minar fyrir
alþjóð heldur gera grein fyrir hvar
við stöndum gagnvart öryggismálum
á vinnustöðum. Það eru sem betur
fer til undantekningar frá þvi sem al-
mennt gerist á okkar vinnustöðum,
ein slik er Landssmiðjan.
Ég leyfi mér að efast um að nokk-
urt íslenzkt fyrirtæki leggi eins mikla
rækt við öryggismál og þar tiðkast.
En það kemur eingöngu til af því að
forstjóri fyrirtækisins er sérhæfður i
öryggismálum á vinnustöðum,
virkjar þá kunnáttu til hlitar, ekki
aðeins innan fyrirlækisins heldur
einnig út á við og hefur hann látið
Raddir
lesenda
Do/omite
skíðaskór
Stærðir: 40—46
Verðkr. 26.595.-
SKIÐI
í MIKLU
ÚRVALI
Reimaðir
barnaskíðaskór
Stærðir: 31—35
Verðkr. 16.225
Moon Boots
Stærðir: 39—45
Verðkr. 14.225.-
Finnskir
skíðagallar,
herra
Verð frá
kr. 52.865.
Elan gönguskíði með stá/köntum.
Verð kr. 53.780.-
Laugavegi 13
Sími 13508
OPIÐ LAUGARDAGA
margt af sér leiða þessum málum til
stuðnings.
Þar sem ég hef nú rakið i stórum
dráttum ástandið i öryggismálum
vinnustaða þar sem mönnum er
frjálst að blæða út og deyja drottni
sinum vegna vankunnáttu vinnu-
félaganna, er ekki úr vegi að lita
aðeins á það sem við tekur þegar
slysið er skeð.
Jú, alveg rétt, þá kemur sjúkrabíll-
inn, en spurningin er hvort sá slasaði
er nokkuð betur settur fyrir það? Við
íslendingar höfum lengi verið frægir
að endemum og þess vegna er kann-
ski ekkert undarlegt þó við flytjum
sjúklinga ennþá í sendiferðabílum og
gömlum járnkörfum, bilum sem
mannaðir eru áhöfn sem fengin er að
láni frá slökkviliði borgarinnar,
mönnum sem koma sjúkraflutningar
raun og veru ekkert við og eru þar af
leiðandi alls ekki i stakk búnir til að
sinna jafnábyrgðarmiklu starfi og
þessu sém skyldi, því sjúkraflutn-
ingar og björgunarstörf útheimta sér-
menntun. En þella er víst álika tómt
mál að tala um eins og allt annað sem
viðkemur öryggis- og heilbrigðismál-
um þjóðarinnar, það væri kannski
reynandi að setja lögbann á slys og
óhöpp? Ég yrði ekkerl hissa þó sú til-
laga kæmi í dagsljósið.
Að endingu, góðir landar, lálið
ykkur ekki detta i hug að fara að
„álpast” til að slasa ykkur, það gæti
orðið til þess að þið yrðuð fyrir slysi.
Unnar M. Andrésson
8989-0292.
„Við flytjum sjúklinga okkar ennþá I sendiferðabllum og járnkörfum,” skrifar
Unnar M. Andrésson. Hér er Unnar í þýzkum sjúkraflutningabil sem er gjör-
ólíkur hinum islenzku sjúkrahilutn sem Unnar kallar „sendiferðabila”.
Hvernig fannst þér
myndafiokkurinn Út
í óvissuna?
Bryndis Hannah húsmóöir: Mér fannst
gaman að honum. Mér fannst mikið lil
þess koma að hann var tekinn hér á
landi auk þess sem hann var spennandi.
Jónína Gunnlaugsdóttir Ijóðsmæðra
nemi: Nokkuð góður. Mest gantan va
að sjá landslagið.
Helga Stefánsdóttir, húsmóðir og
fleira: Ljómandi góður. íslenzka lands-
lagið varalltaf jafn fallegt.
Guðmundur Björnsson læknir: bg
hafði gaman af honum.
Óli Guðmundsson sjóari: Hann vat
glæpsamlegur. Og saurgun á landinu.
Kllen Karlsdóttir slarfsstúlka: Hann
var ágætlega spennandi en saml lannst
mér vanta á að hann væri nógu góður.