Dagblaðið - 10.04.1981, Blaðsíða 16

Stjáni biái á hvíta tjaidinu
— Teiknimyndasaga Dagblaðsins öðlast líf í kvikmynd Robert Altman
Nú nýlega var sýnd í Nýja bíói
kvikmyndin „A Perfect
Couple’VTölvutrúlofun eftir Robert
Altman. Vakti myndin afskaplega
litla athygli, enda með slakari mynd-
um Altmans, en það er ekki ætlunin
að ræða þá mynd hér. Þess í stað
ætla ég rétt aðeins að kynna nýjustu
kvikmynd Altmans um Stjána
bláa/Popeye.
Margir hafa eflaust rekið upp stór
augu þegar þeir heyrðu að Robert
Altman ætlaði að kvikmynda söng-
leik um Stjána bláa sem Robert
Evans („Love Story”, Godfather”,
„Chinatown” o. fl.) framleiddi.
Margar ástæður liggja eflaust að
baki vals Altmans á myndefni. Víst er
að áhugi hans hefur beinzt aðalleea
að gamansemi Stjána bláa og hiuni
amerísku einstaklingshyggju sem
Stjáni stendur fyrir („I yam what I
yam’VÉg jer það sem ég jer).
Einnig er vist að Altman tók að
sér „Popey” vegna tækifærisins sem
myndin getur veitt honum til fram-
leiðslu á „merkilegri” kvikmyndum.
Nú á síðustu árum hefur fjárhags-
staða Altman ekki verið sem bezt og
kvikmyndafyrirtæki hans Lion’s
Gate verið nálægt gjaldþroti, en
eins og flestir vita framleiðir Altman
allar sínar myndir sjálfur. Fjárhags-
staða Lion’s- Gate versnaði líka
Gunna stöng í vafa um hverl hún á að fara.
Stjáni blái og Brútus takast að sjálfsögðu á I myndinni.
hann með tilbúið handrit, sem reynd-
ar margir leikstjórar voru orðaðir
við. Altman leit á handritið og sam-
þykkti að gera myndina, svo framar-
lega sem hann hefði full yfirráð yfir
gerð myndarinnar.
Evans og Paramount gengu að
öllum skilyrðum Altmans og brunað
var til Möltu til kvikmyndatöku, sem
gekk ekki alveg vandræðalaust fyrir
sig, til dæmis fór kostnaður fram úr
áætlun og stendur nú í 20 milljón
dollurum. Einnig bar á nokkrum
rifrildum milli Altman og handrita-
höfundarins Jules Feiffer. Stóðu
deilur þeirra um handritið sem
Altman lét iðjulega lönd og leið,
eins og venjulega. Spuni leikara hefur
alltaf skipt meira máli hjá Altman
heldur en eitt hvert fastmótað handrit.
Mikilvæg kvikmynd
Eins og ætíð áður notar Altman
sína gömlu kunningja í flest hlutverk,
t.d. leikur Paul Dooley (,,A Perfect
Couple”), hamborgaraætuna Óskar
og Shelly Duvall („Three Woman”)
leikur kærustu Stjána, Ollu. Til að
leika Stjána fann Altman hins vegar
spunagrínistann Robin Williams, sem
aldrei áður hefur leikið i kvikmynd.
Þetta eru meginpersónur teikni-
myndasögunnar, en efni mynd-
arinnar er í stuttu máli: leit Stjána
Bláa að föður sínum.
Gagnrýnendur vestan hafs hafa
skrifað varkárlega um „Popeye” —
sennilega minnugir peningastöðu
Altmans — en þó lýst talsverðri
ánægju með tónlist Harry Nilssons,
einnig hina sérstöku sviðsmynd.
Það er sem sagt undir almenningi
komið hvort „Popeye” fær viðtökur
sem verður hægt að bera við aðra
Altmanmynd „M.A.S.H.”.
Það er ómögulegt að segja um
gæði „Popeye” eða hversu sterkur
stíll Altmans er í henni. Það er hins
vegar alveg ljóst að Robert Altman
hefur fært talsverðar Iistrænar fórnir
til að geta lifað og til að geta unnið
með Robert Evans. „Popeye” er
mikilvæg mynd fyrir Altman, slái
hún í gegn gefur hún Altman
tækifæri (líkt og M.A.S.H. gerði) til
að gera mikilvægari kvikmyndir.
(Meðal annarra orða, hvenær
ætlar Tónabíói að sýna mynd
Altman Buffalo Bill and the
Indians frá 1976. Kannski aldrei?)
heldur er Twentieth Century-Fox
hætti við dreifingu myndar Altman
„Health”.
Altman hittir Evans
Erfitt er að ímynda sér ólíkari
menn heldur en Altman og Evans,
annar — Evans — stendur fyrir
Hollywood, gleðskap, hneyksli og
Beverly Hills, Altman er hins vegar
algjör andstaða við Evans og leggur
fæð á allt það sem fylgir honum.
Báðir eiga þeir hins vegar við bak-
vandamál að stríða og leiddi það til
kunningsskapar milli þeirra. Evans
hafði lengi gengið með í maganum
að gera kvikmynd um Popeye og var
Kvik
myndir
Tónlist
EYJÓLFUR
MELSTED
Háskólatónleikar í Fólagsstofnun stúdonta, 4.
apríl.
Flytjendur: Camilla Söderberg, blokkflauta,
Holga Ingólfsdóttir, semball og ólöf Sesselja
Óskarsdóttir, bassagígja.
Efnisskrá: Paolo B. Bellinzani: Sonata;
Jacques M. Hotteterre: Preludos í c-moll;
Monsieur Ravet: Les Ondes í c-moll; Charles
Dieupart: Sonata V í g-moll; Josoph B. do Bois-
mortier; Sixiómo Suite í C-dúr; Francesco
Barsanti: Sonata II (g-moll.
Barokkmúsik hefur eignast álit-
legan hóp aðdáenda hér á landi á
undanförnum árum. Frekast hafa
menn talið liana dæmigerða há-
tíðamúsík, en minni athygli veitt
henni sem vandaðri skemmtitónlist
til daglegs brúks. Sem slík höfðar
hún að sjálfsögðu ekki til alls þorra
manna, heldur fremur þeirra sem
mikið hlusta á tónlist hvort sem er.
Það var þessi upphafna skemmti-
tónlist fyrri alda, sem boðið var upp
á á Háskólatónleikum að þessu sinni.
Að kunna vel
til verka
Fljótsagt er frá leik kvennanna
þriggja. Hann var afar góður. — Það
er ekki öllum hent að gera skil
þessum tveimur mismunandi skólum,
hinum franska og ítalska. Oft vill
verða úr einhvers konar samsuða og
ókunnum hættir til að taka barokk
Ólöf Sesselja Óskarsdóttir, Helga Ingólfsdóttir og Camilla Söderberg.
Eftirlíking í já-
kvæðri merkingu
Orðið eftirlíking hefur öðlast
heldur neikvæða merkingu í máli
okkar. Það kann þvi að hafa dregið
úr aðsókn að tónleikum þessum (þvi
venjulega flykkjast Reykvíkingar til
að hlýða á barokk) að þess var getið
í kynningu að leikið væri á eftir-
líkingar hljóðfæra frá barokktíma.
Margir minni háttar listamenn
erlendis hafa þvi miður fetað þá
braut að hafa leik á „upprunaleg
hljóðfæri” sem skálkaskjól fvrir
tekst þeim að kveikja neista þess að
við, með tímanum, eignumst vel
hæfa barokksveit, sem leikur á góðar
eftirlíkingar gamalla meistara-
hljóðfæra. Annað mál er svo að ekki
getur umhverfið, Félagsstofnun
stúdenta, talist beinlínis til hæfis við
þann blíða barokk sem leikinn var á
þessum tónleikum. Ég held til dæmis,
að á Sal Menntaskólans væri öllu
betur viðeigandi umhverfi.
-EM.
BLÍÐUR BAROKK
sem rígbundið staðnað listform,
endanlega afgreitt með viðeigandi
skýringum i eitt skipti fyrir öll.
Staðreyndin er hins vegar sú, að fáar
stíltegundir eftirláta túlkandanum
jafn mikið svigrúm og frjálsræði i
túlkun og einmitt barokk. En þá
þurfa menn líka að kunna vel til
verka eins og þær stöllurnar,
Camilla, Helga og Ólöf Sesselja.
hreinu fúski. Sem betur fer höfum
við íslendingar farið varhluta af þess
háttar starfsemi. Þeir listamenn hér-
lendis sem leitað hafa upprunans
hafa unnið fagmannlega og af alúð. 1
þessum efnum hafa margir liðtækir
áhuga og þeir hafa blessunarlega
kosið að fara hægar í sakirnar
heldur en að stunda eitthvert klám.
Listamenn eins og Camilla, Helga
og Ólöf Sesselja setja mönnum gott
fordæmi I þessum efnum og vonandi