Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1986, Blaðsíða 74

erlendum sauðfjárræktarlöndum. Þar er í vaxandi mæli farið
að hólfa beitilönd niður með rafgirðingum og beita hólfin
til skiptis. Beit er hafin þegar spretta telst næg til að þola
álagið og þegar landið telst hæfilega bitið er féð flutt í annað
hólf. Hólfin eru höfð nægilega mörg til þess að féð geti alltaf
verið á gróðri sem er í endursprettu þegar kemur fram á
sumarið. Við íslenskar aðstæður yrði nauðsynlegt að flétta
ræktað land, úthaga, áborinn úthaga og grænfóður saman
í eitt heildar beitarkerfi, sem ýmsir bændur eru raunar þegar
farnir að gera. Markmiðið er að fullnýta vaxtargetu lamb-
anna með því að tryggja þeim aðgang að miklum og góðum
gróðri allan beitartímann. í grein sem Ragnar Eiríksson (39)
skrifaði um hraðbeit koma fram ýmsir kostir sem slík beit
hefur fram yfir þá samfelldu beit sem hér tíðkast. Margt
af því sem þar er talið gæti átt við um vel gróin heimalönd
við íslenskar aðstæður.
XII. LOKAORÐ
í grein þessari hefur verið fjallað um ýmsa þá þætti sem
helst hafa áhrif á afurðir sauðfjár á sumarbeit. Búfé má líkja
við verksmiðju sem vinnur úr því hráefni sem innbyrt er.
Afurðirnar eru þá í beinu hlutfalli við magn og gæði þess
gróðurs sem búféð hefur aðgang að. Unnt er að hafa veruleg
áhrif á þessa þætti með skipulagi beitarinnar og stilla þeim
betur saman við fóðurþarfir. Mestu máli virðist skipta að
hafa stjórn á beitarþunga og þroskaferli gróðurs. Mikið er
í húfi að vaxtargeta lambanna nýtist til fulls, því meginhlud
tekna í sauðfjárræktinni skapast af beitinni. Óhætt virðist
hins vegar að fullyrða að á því sé æði víða misbrestur, sem
kostar íslenska bændur ótalda fjármuni.
Samkvæmt könnun sem gerð var árið 1978 gekk um helm-
ingur sauðfjár landsmanna á afréttum en hitt í heimalöndum
(35). Lauslegar athuganir benda til þess að þetta hlutfall
sé enn nokkuð svipað þrátt fyrir mikla fækkun fjár frá 1978
76