Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1916, Qupperneq 38

40
Aldrei er spurt um meömæli frá góSum og reyndum
vinnuveitöndum og því engin ástæSa fyrir fólk aö sækj-
ast sérstaklega eftir vistum hjá þeim. Sannleikurinn er
sá, að aldrei er spurt eftir því, hvort vinnuþegi hafi
verksvit, eöa ekki, hvaS heldur öSru. Þetta viröist vera
óheppilegt fyrir alia hlutaöeigendur. Vinnuþegi hefir ekki
þá hvöt á hælum sér, sem skyldi, til aö vanda verk sin
og fá orö á sig. Vinnuveitandi veröur að láta sér nægja
þann ruslaralýð, sem býöst. Vegna þess hvataleysis læra
margir — réttara fjöldinn — aldrei neitt verk til fulln-
ustu, fyr en þeir eru orönir sjálfum sér ráöandi; en þá
er þaö oft nokkuð seint.
Ekki er ósennilegt, aö menn mundu verða spakari í
vistum og gera sér meira far um að afla sér álits, ef
von væri um opinbera viðurkenningu, samhliða verðlaun-
um, sem næmu nokkurri fjárhæð. Einkum þó, ef það
fylgdi með, aö þeir, sem hafa unnið sér álit og opinbera
viðurkenningu, væru meira metnir í eftirspurninni, en
garmarnir. Eða ef sú breyting kæmist á, að býlum fjölgi,
sem í rauninni er eitt af aðalframtíðarlífsmörkum hins
íslenzka landbúnaðar, þá eigi þeir, sem hafa sýnt festu
og dugnað, forgangsrétt fyrir öðrum að landi til ræktunar.
Allar hvatir, sem miða að því, að gera fólkið hæfara
til að inna af hendi meira og betra lífsverk, verður að
telja góðar. Meðal slíkra hvata má telja tillögu þá, sem
birtist í ársriti Hins íslenska fræðafélags, I. árg., bls 76,
undir nafninu: „Verðlaunasjóður handa duglegum og
dyggum vinnuhjúum í sveit.“ Tillaga þessi þykir svo
mikilsvert nýmæli í þá átt, er áður hefir verið bent til,
að vel þykir hlýða að birta hana í Ársriti Sambandsins,