Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1968, Qupperneq 98

98
SVEINBJÖRN EGILSSON OG CARL CHRISTIAN RAFN
Gísla Brynjólfssonar og Sveinbjarnar Egilssonar, er báðir höfðu unnið að útgáfu
Sturlungu á vegum Hins íslenzka bókmenntafélags, en Sveinbjörn jafnframt veturinn
1818-19 skrifað upp í Árnasafni handritið 61 fol., er síðar var lagt til grundvallar
í fyrstu tveimur bindum Ólafs sögu Tryggvasonar í Fornmannasögum.
Gísli Brynjólfsson varð stúdent frá Bessastaðaskóla 1812, fór utan 1815 og lauk
embættisprófi í guðfræði síðla árs 1819. Hann dvaldist áfram ytra við rannsóknir
og hlaut 1823 doktorsnafnbót í heimspeki fyrir ritgerð um rúnir. Hann var hér heima
sumarið 1823, en kom alfari til landsins 1824 og gerðist prestur á Hólmum í Reyð-
arfirði.
Af bréfi, sem Sveinbjörn Egilsson skrifar Gísla Brynj ólfssyni, Þorgeiri Guðmunds-
syni og Rafni 24. júlí 1824,1 sést, að Þorgeir hefur að því er virðist orðið til að kynna
Sveinbirni hið fyrirhugaða félag og mælast til þátttöku hans. Bréfið hefst á þessa
leið: „Mér til mikillar gleði varð ég þess vísari af bréfi Þorgeirs Guðmundssonar til
mín í fyrra, að þrír lærðir menn og áhugasamir iðkendur fræðanna hefðu bundizt
samtökum um að draga fram í dagsljósið fornnorræna fjársjóði, sem enn liggj a að
mestu í afkimum bókasafnanna. Tilmælum hans um, að ég gengi í þennan virðingar-
verða félagsskap, svaraði ég afdráttarlaust á þá leið, að hagur minn og aðstæður
gerðu mér ekki kleift að snara út tilskildu fé, en ég gat þess jafnframt, að sökum
áhuga míns á þesu fyrirtæki væri ég reiðubúinn að styðja félagið í viðleitni þess, að
því leyti sem þekking mín og staða frekast leyfðu. Það, sem ég skrifaði þá honum
einum, frá því skýri ég nú sjálfu félaginu og svara þannig minnisgreinum þess frá 3.
apríl sl. Sel ég yður það í sjálfsvald, hvort þér viljið hafa mig að samstarfsmanni, ef
þér þurfið hans við vegna hinnar víðtæku áætlunar. Ég hlýt og að líta frá þessu
sjónarmiði á nafn mitt undir boðsbréfum þeim, er beint var til væntanlegra áskrif-
enda.“
Sveinbjörn reifar síðan einstök atriði áætlunarinnar, fagnar því, að vanda á sem
mest til textans, og mælir nokkur varnaðar- og hvatningarorð í þá átt. Hann lýkur bréfi
sínu með þessum orðum: „Ég bíð óþreyjufullur þessarar útgáfu ýmislegra íslenzkra
sagna. Það eitt að fá útgefinn íslenzka textann svo réttan sem kostur er er afar mik-
ill ávinningur. Því fleiri sögur sem vér fáum í réttum textaútgáfum, því tryggara
verður að segja til um forna málvenju og rithátt.“
Tveimur dögum síðar, 26. júlí 1824, skrifar Sveinbjörn jafnframt Rafni einum
bréf,2 þakkar honum fyrst fyrir 2. bindi af Nordiske Kæmpehistorier - og 1. bindið,
er Þorgeir Guðmundsson hafði sent honum, og er ljóst, að þeir ytra hafa með þessu
1 Bréfið er ni. 'i. til í uppskrift Dagmarar Rafn í Lbs. 485 4to. Sjá ennfremur 1. neðanmálsgrein á
106. bls.
2 Ny kgl. saml. 1599 fol. C. C. Rafns Papirer I, 1. En mjög mörg bréfa Sveinbjarnar til Rafns eru
þar saman komin. Benedikt Gröndal birtir alls 15 bréf föður síns til Rafns í útgáfu þeirri, er áð-
ur getur, Breve fra og til Carl Christian Rafn. Þau bréf Sveinbjarnar til Rafns, er ég vitna til í
grein þessari, eru í útgáfu Gröndals, nema annars verði getið. Sveinbjöm skrifaði Rafni jafnan á
dönsku, og hef ég því snúið bréfunum á íslenzku.