Frjáls verslun - 01.03.1946, Blaðsíða 18
ANNA ÁSMUNDSDÓTTIR: _
ULLIN - vanrækt viimsluefni
Fní Anna Ásmundsdóttir, forstöðukona
skrifstofunnar „íslenzk ull“, er ekki alls fyrir
löngu komin heim úr Danmerkurferð, sem
hún tókst á hendur, i þvi skyni að vinna að
úthreiðslu íslenzkra ullarvara þar i landi.
„Frjáls Verzlun“ hefur innt frú Önnu eftir
söluhorfum á ullarvörum, og hugleiðir hún
um þetta efni i eftirfarandi grein.
Það er mjög skiljanlegt, að „Frjáls Verzlun"
vilji gefa lesendum sínum, sem margir eru kaup-
sýslumenn, allar fáanlegar upplýsingar viðvikj-
andi sölumöguleikum á markaðsvörum úr okk-
ar ágœtu ull, einu af fáum iðnaðarhráefnum,
sem þjóðin á.
Það er álit margra, að fémæti það, sem þjóðin
á í ullinni, hafi til þessa frekar verið vanmetið
en hitt.
Og víst er það; ef nútíma véltækni hefði að
fullu verið beitt í ullariðnaðinum, hefðu tekj-
ur af ullariðnvörum verið mun hærri nú en
raun ber vitni um.
Á þvi er enginn vafi, að velunnar ullarvörur
er góð söluvara, hæði á innlendum og erlendum
markaði.
Skrifstofan „íslenzk ull“ hefur í 6 ár starfað
að því, að hvetja fólk til aukinnar framleiðslu
á nærfatnaði, fyrir börn og fullorðna, sokkum
leistum, vettlingum og allskonar ytri flíkum,
s. s. peysum og vestum.
Á þessu tímabili er okkur kunnugt um all-
verulega framleiðslu-aukningu. Má þó fullyrða,
að þótt framleiðslan margfaldist, frá því sem nú
er, myndi t. d. nærfataframleiðsla hvergi nærri
fullnægja á innlendum markaði.
Sölumöguleikar á öllum slikum ullarvörum og
mörgum fleiri, eru að mínu áliti öruggir. Að sjálf-
sögðu þarf varan að vera góð, vel unnin, úr góðri
ull, með réttum stærðarhlutföllum, hrein og
snyrtileg að útliti og sambærileg við svipaðar að-
fluttar vörutegundir.
66
Aðalskilyrði fyrir framleiðslumöguleikum á
sviði ullariðnaðarins er auðvitað, að til sé í land-
inu nægur vélakostur til þess að kemba og spinna
ullina, en því miður eru ullarverksmiðjur lands-
ins alltof fáar og afkastalitlar, og mætti vélakost-
ur margfaldast, svo að vel færi.
Vélprjónastofur eru margar starlandi hér í
bænum og víðsvegar á landinu. Er mér kunnugt
um það, að þar starfar margt áhugasamt og dug-
legt fólk bæði konur og karlar, sem eingöngu
vilja framleiða úr íslenzku ullarbandi, ef þess
væri kostur.
Framleiðsla og sala á heimilisiðnaði úr ull
hefur aukizt töluvert síðustu árin, en á því sviði
eru ótæmandi möguleikar, í skjóli góðrar og
gamallar verkhyggni og listhneigðar hinnar
vinnusömu, íslenzku konu.
Aðeins lítill hluti af árlegu ullarmagni hefur
því, við þessi erfiðu framleiðsluskilyrði, verið
unninn í fullkomna markaðsvöru, en nokkuð
kembt og selt sem lopi.
Eftir fengnum upplýsingum frá Flagstofu ís-
lands og Viðskiptamálaráðuneytinu, hefur út-
flutningur á ullarvörum til Danmerkur, síðan
samgöngur hófust aftur, numið að verðmæti um
4 millj. króna, og eru þar m. a. ca. 25 tonn af
lopa. Nokkuð af útfluttu prjónlesi eru líkindi
til að hafi verið prjónað úr aðfluttu bandi (ekki
íslenzku). Sundurliðun er ekki nákvæm, og er
því ókleyft að ákveða það nánar.
Fullyrða rná, að sala á ullarvörwn allskonar á
innlendum markaði hefur numið milljónum
króna árlega, nokkur siðustu ár. Engar skýrslur
eru fyrir hendi, sem geta gefið nákvæmar tölur
um þetta efni, en starfandi ullarverksmiðjur
landsins hafa aldrei, síðustu árin, getað fullnægt
eftirspurn og hafa selt alla eiginframleiðslu jafn-
óðum.
Mynd sú, sem blaðið flytur hér með, er frá
Magasin du Nord í Kaupmannahöfn. Myndin
FRJÁLS YERZLUN