Frjáls verslun - 01.06.1950, Blaðsíða 27

gæfum bókum og gömlum orð'abókum. Ég á ógrynui
af efni, og því er öllu vandlega raðað niður. Til
dæmis geymi ég lýsingarorðin í þessari skúffu, í þess-
ari eru líkingar og í þeirri næstu eru mótsagnir. Hérna
eru lýsingar á landslagi og beint hér niður undan
eru lýsingar á einkennilegu fólki, í þessari skúffu hef
ég heilt safn af ýmsum atburðum, sem ég nota í smá-
pögur og skáldsögur, þarna megin eru allar mínar
einkennilegu tilvitnanir og til hægri er ofurlítið safn
af sérstæðum kenningum og ævintýrum. Nú hlýtur
yðar að skiljast, að starf mitt getur ekki verið sérlega
erfitt, með allri þessari skipulagningu. Ég skrifa því
sem næst án þess að hugsa, meira og minna ósjálf-
rátt. Þegar ég ætla að skrifa eitthvað, veit ég ná-
kvæmlega, hvar ég á að leita og get fengið það sem
mig vantar á augabragði, Efni, sem ég er búinn að
nota, strika ég yfir með rauðu bleki. Ég er ekki einn
af þessum fávitum, sem bíða eftir innblæstri og snert-
ingu við snilligáfuna eða livað það er kallað. Ég skrifa
reglulega á fyrirfram ákveðnum tíma, — aðferðir
mínar eru þær sömu og notaðar eru við venjulegan
iðnað. Hvað finnst yður um þetta?“
Ennþá gerði ég eina tilraun til að segja eitthvað,
en það fór sem fyrr, að ég gat ekki komið upp nokkru
orði. En hann virtist kæra sig kollóttann.
„Segið mér,“ hélt hann áfram og horfði fast á mig
með þessum augum sem ekki virtust tjá neitt: „Væri
ekki hægt að gera eitthvað úr bókunum mínum á
Ítalíu? Gætuð þér ekki þýlt eitthvað af þeim og út-
vegað mér útgefanda? Ég skyldi láta yður fá 40 af
100 af öllum hagnaði og útgáfuréttinn í. landi vðar.
Ef þér haldið, að þetla sé ekki fráleitl, þá skulum við
gera samninginn strax.“
Til allrar hamingju hringdi síminn í næsta her-
bergi, og rithöfundurinn mikli þaut út án þess svo
mikið sem að biðja mig að afsaka. Hann kom aftur
eftir eina eða tvær mínútur.
„Ég bið yður afsökunar,“ sagði bann. „Lögfræð-
ingurinn minn var að spyrja mig að dálitlu, ég stend
í málaferlum við útgefanda minn í Múnchen og hef
góða von um að vinna málið. En svo við byrjum
aftur þar sem frá var horfið, — viljið þér segja mér
ákveðið, livort þér gangið að þessum samningi urn,
ítölsku þýðinguna?“
Ég stóð upp skelfingu lostinn. Hann baðaði úl
litlum feitum liöndunum. Hann liafði 1 jóta hringi á
hverjum fingri. Voru þetla sömu hendurnar sem höfðu
skrifað svo margt dásamlegt? Éða bafði ég gert mig
að fífli með því að hafa liann fyrir átrúnaðargoð?
Ég slamaði út úr mér einhverri kurteislegri athuga-
semd og færði mig um leið í áttina til dyranna til
að flýja frá þessari mannveru, sem mér fannst bölv-
uð i orðsins fyllstu merkingu.
„Hvað er þetta?“ hrópaði hann, „ætlið þér ekki
að bíða eftir tei hjá mér? Konan mín og börnin koma
aftur á hverri stundu, og þá skulum við öll drekka
te saman, þér ættuð sannarlega að sjá börnin mín,
— tveir indælir drengir, — annar þrettán ára en
hinn er sjö —. Konan mín spilar á píanó og málar
líka, — hún málaði þetta, hvernig lízt yður á það?"
Ég hneig niður í stól algjörlega yfirbugaður. Þessi
óþreytandi málskrafsmaður sýndi engin merki undr-
unar, en tók að opna hurðirnar á bókaskápnum hægt
og rólega.
Hann sagði lágróma: „Hér eru öll ritverk mín.
Hér er fyrsta útgáfan af þeim, svo koma hinar útgáf-
urnar, og þýðingarnar eru neðst. Þetta er svei mér
ekki svo lítið, hvað finnst yður? og lítið á bsndið.
Allt bundið í geitarskinn, — og það er afskaplega
dýrt eins og þér vitið. ÞaS hefur kostaS töluvert að
láta binda þær, en .... ja, maSur verður að klæða
börnin sín þokkalega, finnst yður það ekki?“
Um Ieið og hann sagði þetta, setti að honum slíkan
hlátur út af þessu litla spaugsyrði sínu, að meðaumk-
un mín með honum varð öllu öðru yfirsterkari.
„Ég get ekki beðið,“ hrópaði ég. „Svei mér ef ég
get það. Ég verð að fara, — ég verð að hafa mig
af stað.“
Ég beið ekki eftir að heyra meira, opnaði hurðina
og þaut fram ganginn, út á næsta gang og kom loks að
framdyrunum. Á bak við mig heyrði ég rödd. sem
kallaði ákaft: ,
„Bara andartak, bara augnablik, — te.“
En ég gaf þessu engan gaum. Ég þreif haltinn mi m,
opnaði hurðina og þaut niður án þess að segja svo
mikið sem eitt orð við goðið mitl í kveðjuskyni, en
það hrópaði til mín ofan af loftskörinni.
„Farðu norður og niður til þíns herra, þú og all-
ir aðrir meistarar hans,“ sagði ég þegar ég kom niður
á götuna aftur.
Ég var ákaflega reiður, og mér leið illa. Ég náði
lestinni, og jafnskjótt og ég kom aftur heim, kastaSi
ég í eldinn öllum rilverkum þessa fordæmda manns.
Vera má, að ég hafi gerl rangt eða mér hafi skjátl-
ast, en sannleikurinn er sá, að nú get ég aldrei hugs-
að um Prag án þess að fyllast blygðun og viSbjóði.
Andrés Björnsson ísl.
Æran er svipuð eyju, snarbrattri og ún lendingar-
staða. Ef viS föllum fyrir björg, komumst við aldrei
upp aftur. — BOILEAU.
Kaupmaðurinn: Hvað ætlist þér fyrir með öll þessi
málverk ?
Nýtízku málari: Selja þau.
Kaupmaðurinn: Segið mér hvaða kaup þér vilduð
fá. Ég hef verið að leita að slíkum sölumanni alla ævi.
FRJÁLS VERZLUN
103