Frjáls verslun - 01.06.1950, Blaðsíða 15

Á landamœrum Mexikó og Banda-
ríkjanrut. — Áin Rio Grande aS-
skilur löndin.
Paso, og má vel vera að það sé ein af ástæðunum fvr-
ir því, að ég reyndi aldrei að þreyta þar sund.
Ég hafði reynt öll hugsanleg ráð til þess að fá Ir-yfi
til að ferðast til Mexíkó. Mér virtist í fyrstu liggia
hendi næst að fara í mexíkanska konsúlatið í Austin
og láta þá embættismenn mexíkanska lýðveldisins, er
þar sátu við völd, árita vegabréf mitt með öllum þeim
formleik, sem því fylgir. En þar virtist ég koma í því
sem næst tómt sauðahúsið. Mér var vísað frá einum
manni til annars og enginn virtist vita neitt eði l:afa
nokkurt leyfi til þess að árita vegabréf mitt, og ekki
er mér grunlaust um, að ferðalag mitt til Mexíko hafi
þótt eitthvað dularfullt, því óspart var stungið saman
nefjum á skrifstofunni og ég heyrði menn pískra:
,,Muy estranjero •— un Islandes a Mexico“. — Miög
einkennilegt —- íslendingur til Mexíkó. Að lokuni var
mér vísað inn í helgidóm sjálfs aðalkonsúlsins -- allra
bezta náunga, sem virtist allur af vilja gerður til að
hjálpa mér að komast til gömlu Mexíkó, en hann sagð-
ist því miður ekki hafa heimild til þess að veila mér
slíkt leyfi. Ég bað hann blessaðan um að segja mér,
livar ég gæti fengið jietta torsótta leyfi, en hann h'isti
hara höfuðið og sagði, að það mundi verða il 1 fáan-
legt fyrir mig. Ástæðan fyrir því var sú, að ég hafði í
höndum svokallaðan námsmannavísum, sem veilti mér
ekki heimild til þess að ferðast frá Bandaríkjunum
og til baka nema með sérstöku levfi innflytjendayfir-
valdanna í Washington eða Philadelphia. Konsúllinn
ráðlagði mér því að skrifa til annarshvors staðarins og
reyna að fá þetta leyfi. Ekki nóg með það, heldur yrði
ég einnig að senda innflytjendayfirvöldunum í Mexico
City kjarnyrt bréf, þar sem ég færi fram á, að :mér
yrði gefin heimild til þess að ferðast til landsins. Á-
stæðuna fyrir þessu kvað liann vera þá, að ekkert
stjórnmálasamband væri á milli íslands og Mexíkó.
Ég fór nú að ráðum vinar míns, konsúlsins, og skrif-
aði bæði til Washington og Mexico City. Eftir máriuð
fékk ég svar frá fyrrnefnda staðnum þess efnis, að ég
gæti fengið leyfi til þess að ferðasl til Mexíkó svo
framarlega sem ég hefði heimild mexíkanskra yfir-
valda til þess. Svarið frá Mexico City barst hinsvegar
ekki fyrr en éftir þrjá langa mánuði. Mexíkanarnir
vildu hleyjia mér inn í landið með því skilyrði þó, að
Bandaríkjamenn leyfðu mér að fara aftur inn fvrir
landamæri sín eftir að ég hafði lokið kurteisisheim-
sókn minni lil Mexíkó. Þeir vildu sem sagt ekki t°fla
í neina tvísýnu, ef ske kynni, að mér reyndist erfitt að
komast aftur norður yfir Rio Grande. Þessi svör, sem
inér höfðu borizt frá höfuðborgunum tveim, voru
hvorki jákvæð né neikvæð, svo ég var jafnnær efir
sem áður. Ákvað ég nú að skrifa sendiherranum okkar
í Washington og biðja hann um að greiða götu mína
í sambandi við útvegun fararleyfis til Mexíkó. Ekki
leið á löngu þar til ég hafði bréf í höndunum frá sendi-
herranum, þar sem hann skýrði mér frá því, að hann
hefði rætt málið við mexíkanska sendiráðið í Washing-
ton, en árangurinn hefði þó orðið lítill sem enginn.
Taldi sendiherrann mig frekar af því að ferðaet suður
til Mexíkó á þessum viðsjárverðu tímum, þar sem ég
mætti búast við að lenda í ýmiskonar erfiðleikum og
klandri með að komast aftur til Baiidaríkjanna.
Aldrei var ég ákveðnari en einmitt nú að favo til
fyrirheitna landsins surinan landamæranna, því það var
hlaupinn einhver þrái í mig við allt þetta stapp og
málalengingar, sem var samfara útvegun þessa lang-
þráða fararleyfis.
GOTT ER AÐ EIGA VIN.
Allt er þá þrennt er, segir máltækið, og nú kom
tækifærið, sem ég hafði heðið eftir. Mexíkanskur kunn-
ingi minn og skólabróðir fór að vinna í hjáverkum
við mexíkanska konsúlatið í Austin; og til að gera
FRJÁLS VERZLUN
91