Frjáls verslun - 01.09.1959, Blaðsíða 30

Loftur Guðmundsson:
Hvítt og svart
— Sjáðu, mælti hann og hallaði sér fram í sæt-
inu, nær mér, en þó ekki svo að ljósflóðið undan hlíf
skrifborðslampans næði anclliti. hans, hvort sem
því réði tilviljun eða hann forðaðist birtuna.
— Sjáðu, cndurtók hann lágri, hljómvana rödd,
þetta eru ör. Allir þessir rauðbrúnu deplar hérna
við augun, l)ak við eyrun, aftan á hálsinum.
— ÖrP
— Já. Eftir nálstungurnar.
Mér vafðist tnnga um tönn og það varð þögn;
annarlega hljóð, vökul þögn og titrandi af spurn
og óvissu Hkt og spenntur strengur á milli hljóma.
Eg fann augnaráð hans hvíla á mér, þungt og lam-
andi; fékk þó ekki greint augu hans fremnr en
svipinn og andlitsdrættina því að hvergi slævir
húmið eins sjón og á mörkum ljóss og skugga, eins
og livcrgi vcrður óraunverulegra en á milli svcfns
og vökn, þar sem vitund og draumur mætast.
A skrifborðinu, þar sem ljósflóðið var skærast,
lágu nokkrir pappírsrenningar, letraðir illlæsilega
hripuðum orðum og skammstöfunum, dulmáli,
óskiljanlegu öðrum en þeim innvígðu — eins og
knnningja mínum, lyfjafræðingnum, sem símahring-
ing hafði kvatt frá óloknu tafli okkar til starfa um
stund niðri í lyfjabúðinni.
Taflið stóð ]>arna með sömu ummerkjum og
]>egar hann stóð upp frá því; fáeinar renndar,
kjánalcgar tréfígúrur, sumar hvítar aðrar svartar
á ýmist hvítum eða svörtum reitum, umkomulaus-
ar í kaldri birtunni og' höfðu glatað öllum tilgangi
sínum. I’etta verður þráskák, sagði hann þegar
hann stóð upp; það er eiginlega meiningarlaust að
halda henni áfram, en við getum samt látið hana
standa þangað til ég kem aftur.
Eullyrðing hans vakti með mér mótþróa og
nokkra hríð cftir að hurðin féll að stöfum á hæla
honum sat ég og athugaði taflstöðuna; það var ekki
að vita nema honum hefði sézt yfir einhverja færa
leið út úr ógöngunum, að til væri einhver leikur
öðrum hvorum til sigurs eða heiðarlegs jafnteflis.
En ég gafst brátt upp; hann hafði eflaust lög að
mæla — þetta var komið út í þráskák, endalausa
og meiningarlausa, og þarna stóðu þcssar kjána-
legu tréfígúrur á sínum afmörkuðu reitum og áttu
sér engan tilgang framar.
Mig syfjaði og mér til dundurs tók ég að glugga
í dulmálið á pappírsrenningunum, lyfseðlunum; gat
að vísu ekki lesið annað en nafn viðkomandi sjúk-
lings og notkunarreglurnar — svo og' svo margar
matskeiðar eða töflur svo og svo oft á dag. Þegar
svefnhöfginn gerðist áleitnari greip ég til þess ráðs að
geta mér þess til við hvaða kvilla eða sjúkdómi þetta
eða hitt lyf mundi vera, því næst hvernig viðkom-
endur myndu bregðast við sjúkleika sínum, hver
um sig, og óþægindum þeim eða þjáningum sem
honum væru samfara. Sá, sem átti þennan lyfseð-
il — tvenns konar lyf, annað blandað úr fimm efn-
um, ein matskeið þriðju hverja klukk)istund; hitt
30
FRJÁLS VERZLUN