Frjáls verslun - 01.09.1959, Blaðsíða 32

gerzL svo djarfur að ganga út úr þrönginni og óvið-
ráðanleg forvitni knúið hann til að hætta sér alla
leið út að flæðarmálinu, þar sem logsnævi birtunn-
ar laugaði dökkva sanda myrkursins.
„Deyfilyf", sagði hann.
— Einmitt það, varð mér að orði, og mín eigin
rödd lét mér annarlega í eyrum, einna líkast því er
maður heyrir sjálfan sig mæla í svefnrofunum.
-— Það eru ótrúlega margir, sem þurfa á þeim
að halda, sagði hann og liafði ekki augun af lyf-
seðlinum.
— Vafalaust. . . .
Ég minntist þess allt í einu að við höfðum ekki
skipzt á venjulegum kveðjum, þaðan af síður sagt
til nafns, en þar eð mér fannst það hafa verið hæ-
verskuskylda hans sem gests að eiga þar frum-
kvæðið kunni ég ckki við að fara að veita honum
þá ráðningu að bjóða honum gott kvöld og kynna
mig. Það var ekki að vita nema hann móðgaðist
af því og setti hljóðan, eða hyrfi jafnvel á brott;
hörfaði inn í þröng skugganna þöglu, sem héldu sig
í skjóli rökkursins handan við landamæri veru-
leika og vöku; biðu Jiess ef til vill í hljóðri eftir-
væntingu að sjá hvernig þessum ofurhuga úr þeirra
eigin fylkingu reiddi af í dirfskuför sinni út að Ijós-
hafinu. Ég valdi því meðalveginn og bauð honum
sæti; hann þáði það, settist hægt og seinlega eins
og svifaseinum, þreyttum mönnum er eiginlegt, það
brakaði meira að segja lítið eitt í fjöðrunum und-
an þunga hans öldungis eins og þegar aðrir sett-
ust í þennan stól. Kannski varð ég ekki beinlínis
fyrir vonbrigðum er heimsóknin gerðist svo hvers-
dagsleg sem öll rök stóðu til, varð ekki neitt undr-
andi heldur, en hins vegar var ekki laust við að
ég fyriryrði mig — auðvitað þáði liann sreti, og
auðvitað brakaði lítið eitt í fjöðrunum undan
Jninga hans eins og annarra; auðvitað. . . .
Og þá var það, að hann laut fram og benti mér
á örin eftir nálstungurnar, sem ég þó raunar ekki
gat séð, þar eð ljósbjarminn náði ekki andliti hans
. . . allir þessir rauðbrúnu deplar hérna við augun,
bak við eyrun, aftan á hálsinum. Sjáðu. . . . Ég
heyrði rödd hans enn í eyrum mér, lága, ])reytu-
lega og þó fjálga um leið, og nú beið ég þess að
hann segði meira; segði eitthvað það, sem af mætti
ráða hvert liann væri nð fara eða gæfi að minnsta
kosti tilefni spurningar.
Loks rauf hann þögnina. — Hvítt og svart, tuldr-
aði hann, og mér ])ótti sem hann beindi augum
að taflinu og hann talaði við tréfígúrurnar renndu,
32
FRJÁLS VERZLUN