Frjáls verslun - 01.09.1959, Blaðsíða 33

sem stóðu þar á ýmist hvítum eða svörtum reit-
um, öllu fremur en til mín. — Hvítt og svart,
tuldraði hann, annaðhvort við sjálfan sig eða hann
ávarpaði þannig þcssar umkomulausu fígúrur, sem
stóðu þarna í köldu ljósflóðinu, bundnar þráskák
og höfðu glatað sínum tilgangi. — Aðeins hvítt og
svart. . . .
— Hvítt og svart, hafði ég cftir honum, reyndi
að leggja spurn í röddina til að koma í veg fyrir
yfirvofandi þögn.
— Já, svaraði hann. — Orin. Allir þessir rauð-
brúnu deplar, skiljið þér. Maður finnur það ekki,
l>cgar nálinni er stungið. Vcit ekki af því. Má vera
að því fylgi sársanuki, sem snöggvast þegar odd-
urinn fer inn úr hörundinu í fyrsta skiptið. En þá
er maður svo ungur; gerir sér hvorki grein fyrir
því né öðru eða man slíkt að minnsta kosti ekki
stundinni lengur. Hver veit líka nema það sé gert
að manni sofandi, svona fyrst í stað. . . . Hann
hækkaði röddina lítið eitt, ég fann að hann leit til
mín og undrunarkenndum spurnarhreim brá fyrir
í röddinni rétt eins og þarna væri um að ræða
merkilega ráðgátu, sem honum hefði aldrei hug-
kvæmzt þetta svar við áður; að hann vildi jafnvel
leggja það undir minn dóm hvort það væri ekki
sennileg lausn, en svaraði sér síðan sjálfur er ég
tók ckki neina afstöðu. — Jú, sennilcga laumast
þcir að manni sofandi í fyrstu skiptin; hörundið
dofnar þegar við fyrstu skammtana og eftir það
finnur maður ekki neinn sársauka af stungunni.
Mig rekur óljóst minni til, að einhvern tíma hafi
mér jafnvel þótt það notalegt þegar kaldur nálar-
oddurinn snart hörundið, en það er langt síðan
og nú verð ég hvorki þess né annars var.
Það hvarflaði að mér í svip, að þessi kynlegi
gestur væri maður á valdi einhverrar eiturlyfs-
nautnar; að erindi hans hingað um þetta leyti
sólarhrings væri að reyna að fá kunningja minn,
lyfjafræðinginn, til að veita sér úrlausn, enda gat
það skýrt bæði komu hans og hátterni. En eitur-
lyfjancytendur höfðu víst yfirleitt sjálfir fyrir því
að stinga sig dælunálinni og völdu henni önnur og
leyndari athafnasvið en andlitið. Og hverjir voru
það, sem laumuðust að mönnum sofandi? — Afsak-
ið, en hverjir eru það sem . . . varð mér að hugsa
upphátt, en lauk ekki spurningunni, er ég sá hve
honum brá.
— Þei, hvíslaði hann og svipaðist urn. Leit um
öxl, inn í rökkrið þar scm skuggarnir stóðu í hljóðri
fylkingu; hlustaði cins og hann byggist við að ein-
hver kynni að vera þar á ferli og það fór hrollur
um liann.
— Ef maður vissi það, hvíslaði hann. — Ef mað-
ur gæti einhvern tíma komið auga á þá, þegar þeir
laumast að manni, þótt ekki væri nema einhvern
einn úr hópi þeirra, þá vissi maður þó við hverja
er að eiga. En maður sér þá aldrei, að minnsta
kosti aldrei svo, að þeir séu staðnir að verki cnda
þótt maður verði nálægðar þeirra hvarvetna var.
Þeir læðast aftan að manni, stinga dælunálinni
leiftursnöggt og af ótrúlegri fimi, ýmist aftan við
cyrað, að heyrnartauginni, eða í hnakkagrófina að
mænunni. Maður verður þeirra meira að segja ekki
var, hversu ótrúlegt sem það kann að virðast, þeg-
ar þeir stinga nálaroddinum á kaf við hvarmana,
inn í augnatóttirnar; þeir sitja um mann eins og
vargur um bráð, bíða þess að maður lygni aftur
augunum eitt andartak og neyta þá óðara færis —
já, verði manni aðeins að depla augunum brot úr
andrá, ganga þeir á lagið.
Hann talaði svo lágt, að ég varð að hafa mig
allan við til að missa ekki af samhenginu, og öðru
hvoru lcit hann urn öxl og þagnaði við, eða hann
skimaði í kringum sig og lagði við hlustir. Og í
hvert skipti, sem hann hvarflaði augum út í rökkr-
ið, varð mér ósjálfrátt lit.ið þangað líka, þangað
scm skuggarnir höfðu skipað sér í fylkingu og biðu
hljóðir átekta handan við landamæri vöku og veru-
leika. Og í hvert'skipti spurði ég sjálfan mig, hvort
þ.að hcfði ekki verið misheyrn mín að brakaði í
stólfjöðrunum undan þunga hans, þcgar hann tók
sér sæti; ég var orðinn því svo vanur að licyra
þctta lága brakhljóð liverju sinni scm ég eða ein-
hver annar settist í þennan stól, að það gat liæg-
lega átt sér stað að ég mætti þar ekki lengur treysta
eyrurn mínum. En livað urn það, — hver svo sem
þessi kynlegi gestur var, og hverra erinda scm
hann var koininn, þá þurfti ég nú ekki lengur að
hafa spurningar á hraðbergi til að koma í veg fyrir
þagnir, svo umhugað virtist lionum að trúa mér
fyrir sínum sjúklegu hugarórum.
— En áhrifin leyna sér ckki, mælti hann enn
og hækkaði róminn lítið eitt. — Svart, hvítt og
ekkert nema svart eða hvítt; lygi eða sannleikur,
rétt eða rangt og ekkert þar á milli. Og ekki nóg
með það heldur og líka: þetta er svart, þetta
hvítt. . . . Það er sterkt, réttskynjunarlyfið, það
er sterkt . . . auk þess hlýtur að vera öllu meira
magn af því cn mannlegu blóði í æðum flestra,
scm komnir cru á fullorðinsaldur, því að það er
FlíJÁLS VEHZLUN
33