Frjáls verslun - 01.01.1970, Síða 56

56
FRJALS VERZLUN
BIFREIÐ ATRY GGINGAR:
„ÞAÐ HEFUR HEYRZT, AÐ IÐGJALD
FÆRI UPP í 50 ÞÚSUND KRÓNUR"
annars vegar eru glannarnir, hins vegar þeir tillitslausu
Víð bjöðum yður
alla ohkar
Ijitfengu rétti
HAFN ARSTRÆTI 19 - SÍMI 13835
• Það hefur flogið fyrir og orð-
ið nokkuð þrálátur orðrómur síð-
ustu vikurnar, að búast mætti við
verulegri hækkun iðgjalda af bif-
reiðatryggingum. Eins og menn
minnast, varð töluvert fjaðrafok
út af tryggingariðgjöldunum árið
1966, er þau bólgnuðu og hjöðn-
uðu á víxl — og Hagtrygging hf.
varð til með brauki og bramli.
Hvað sem olli, varð niðurstaðan
sú, að iðgjöldin stóðu nær því eða
alveg í stað eftir allt saman, og
héldust óbréytt þar til í fyrra, en
þá hækkuðu þau um 30%. Það er
því í raun eina hækkunin á ið-
gjöldum af bifreiðatryggingum frá
1965, en á sama tíma hefur kostn-
aðarstofninn hækkað um eða yfir
100 %., Þetta bendir til og sannar
harða samkeppni í bifreiðatrygg-
ingum hér á landi, þótt vissulega
kunni að hafa dregið úr áföllum
jaínhliða.
• FRJÁLS VERZLUN hafði
samband við tvo aðila að bifreiða-
tryggingum og reyndi að kanna,
hvort von væri á iðgjaldahækkun
í vor. Aðilarnir voru sammála um,
að hækkun í fyrra hefði einungis
miðast við áorðnar kostnaðar-
hækkanir þá, síðan hefðu orðið
enn frekari hækkanir á fiestum
kostnaðarliðum. En þessa aðila
greindi hins vegar mjög á um
hugsanlega iðgjaldahækkun. Ann-
ar taldi ekki ólíklegt, að iðgjöldin
hækkuðu verulega, hinn nær frá-
leitt, að þau hækkuðu nokkuð,
sem næmi, og líklegast ekkert.
• í viðtölunum við þessa aðila
kom að öðru leyti sit hvað merki-
legt fram um bifreiðatrygginga-
mál hérlendis. M. a. kvað annar
aðilinn það reynzlu síns félags, að
persónutjón væru um þriðjungur
allra tjóna, sem bifreiðatrygging-
arnar bættu. Því væri mjög rík
ástæða til að láta lágmarkstrygg-
ingarupphæð fylgja verðlagsþró-
uninni, og það væri á mörkunum,
að núverandi lágmarksupphæð, 2
millj., væri fuilnægjandi. Á hinn
bóginn kom fram, að ástæða væri
til að endurmeta viðbrögð við
tvenns konar tjónum, annars veg-
ar þeim, sém gl'anriar valda, hins
vegar þeim, sem krafizt er bóta
fyrir algerlega án tillits til þjóð-
hagslegra sjónarmiða. ,,Það er of
vægt tekið á klaufum og glönnum,
þeir halda ökuleyfi nær endalaust,
þrátt fyrir sifelld afglöp. Nú hafa
tryggingarfélögin það þó i hendi
sér, að hækka iðgjöldin, þegar
slíkir menn eiga í hlut. Og það
hefur heyrst, að iðgjald færi upp í
50 þúsund krónur á ári. En það
nær auðvitað engri átt, að svo var-
hugaverðir ökumenn haldi öku-
leyfi.“ — „Stór hluti tryggingar-
bóta fer til að greiða nýja hluti,
vegna smáskemmda, t. d. á stuð-
urum, þótt þeir séu fyrst og fremst
til að taka af smáhögg. Með þessu
er mikium verðmætum og gjald-
eyri kastað á glæ. Slíkar smá-
skemmdir, sem eru mjög algeng-
ar, ætti að bæta aðeins á sann-
virði, en ekki margföldu verði.
Þetta skiptir félögin litlu máli, að
vísu, því þessi kostnaður reiknast
inn í iðgjöldin eins og annar, en
bifreiðaeigendui- og þjóðarbúið
tapa stórlega á þessu.“