Helgarpósturinn - 05.10.1995, Blaðsíða 11

HMMTUDAGUR 5. OKTÓBER1995
11
afssonar var sigurviljinn aftur
til staðar, leikgleðin — og
meistaraheppnin.
Til erkiandstæðinganna
Nokkrum dögum eftir Fey-
enoord-leikinn haustið 1993
var Guðjón kominn með KR-
nælu í jakkaboðunginn.
Tilfinningarnar milli KR-inga
og Skagamanna hafa alltaf ver-
ið dálítið blendnar. Einu sinni
var sú tíð þegar þessi félög
skiptu réttlátlega með sér
heiminum. Þetta voru erki-
fjendur, en þó var þar á milli
gagnkvæm virðing, eins og oft
er meðal verðugra andstæð-
inga. Liðin unnu Islandsmeist-
arabikarinn á víxl, önnur lið
fengu einfaldlega ekki að kom-
ast að. En svo tók þessi ein-
falda og góða heimsmynd að
riðlast; tímamótaatburðurinn
var þegar Eyleifur Hafsteins-
son, geysisnjall leikmaður,
flutti ofan af Skaga í bæinn um
miðjan sjöunda áratuginn.
Hann gekk í KR. Svona atburð-
ur hefði nánast verið óhugs-
andi fyrr en þá. Félögin áttu
sína menn með húð og hári.
Það varð uppi fótur og fit á
Skaganum; heimamenn voru
fullir gremju í garð Eyleifs.
Tuttugu árum síðar endur-
tekur sagan sig. Þá voru leik-
mannaskipti reyndar orðin tíð
í íslenskum fótbolta, en það
var enginn venjulegur leikmað-
ur sem skipti um félag. Pétur
Pétursson hafði dvalið í út-
löndum, náð miklum knatt-
spyrnuframa, en svo kom hann
heim, spilaði hluta úr keppnis-
tímabili með Akranesi og
tryggði félaginu bikarmeistara-
titil með góðum mörkum. Svo
gekk hann í KR og átti mikinn
þátt í að drífa upp stemmningu
sem hafði vantað í Vesturbæ-
inn í mörg ár. En Akurnesingar
undu þessu illa og Pétur fékk
að heyra það þegar hann spil-
aði uppi á Skaga.
Og svo Guðjón.
Hann er auðvitað ekki maður
sem nennir að standa í ein-
hverri lognmollu. Kannski var
þetta orðið einum of auðvelt
fyrir hann uppi á Skaga, að
hafa varla að öðru að stefna en
að vinna mótið með ennþá
meiri mun og skora ennþá
fieiri mörk. Samt kom það á
óvart þegar hann ákvað að
ganga í raðir KR-inga og gerði
tveggja ára samning við Vest-
urbæjarliðið. Auðvitað var
þetta í aðra röndina spurning
um peninga og gylliboð, en
kannski togaði það ekki síður í
Guðjón að þetta var erfiðasta
verkefni sem hægt var að
hugsa sér í íslenskum fótbolta;
lánleysi KR, þessa stóra og
virðulega félags, hafði verið
svo algjört í tuttugu og fimm
ár, þar voru menn orðnir illa
krepptir í sálinni af því að
mæna löngunaraugum á bikara
sem höfðu ekki unnist. Það
hafði heldur enginn riðið feit-
um hesti frá því að mistakast
að gera KR að meisturum; sag-
an sýndi að markaðsverðmæti
notaðra þjálfara frá KR var
ekki mikið. Guðjón tók sem-
sagt allverulega áhættu, en KR-
ingar hugsuðu á móti að í Guð-
jóni hefðu þeir ekki einasta
góðan þjálfara heldur ekki síð-
ur sigursælan mann, það sem
heitir á útlensku „born winn-
er“.
Söguburður af Skaga
Þegar Guðjón hætti að þjálfa
á Skaganum var eins og opnuð-
ust allar gáttir; snögglega var
eins og eitthvert samsæri
þagnarinnar hefði verið rofið
og heimamenn reyndust boðn-
ir og búnir að rifja upp ótal
sögur af Guðjóni, flestar mis-
fagrar. Hetjan sem hafði verið
einn kærasti sonur bæjarins
nokkrum vikum fyrr og fært
honum stolt og sigurgleði var
alit í einu útmálaður sem hinn
varasamasti gallagripur. Und-
irritaður skrifaði grein um
Guðjón á svipuðum tíma árs í
hitteðfyrra og varð raunar
steinhissa á öllum söguburðin-
um af Skaganum og hversu fús-
ir Akurnesingar voru til að
að greiða úr þessum sálar-
flækjum og smita KR-inga af
ódrepandi sigurviljanum.
Kannski var þetta heldur ekki
síður spurning um aga sem
lengi skorti í KR-liðið. Fyrri
þjálfurum gekk erfiðlega að fá
Flestar sögurnar voru tœpast prenthœfar, en yfir-
leitt gengu þœr út á vín og konur og hversu óút-
reiknanlegur Guðjón er í hátt, til dœmis í keppnis-
ferðum erlendis.
sverta nafn þessa manns sem
hafði fært þeim tvo íslands-
meistaratitla. Flestar sögurnar
voru tæpast prenthæfar, en yf-
irleitt gengu þær út á vín og
konur og hversu óútreiknan-
legur Guðjón er í hátt, til dæm-
is í keppnisferðum erlendis.
leikmenn til að haga sér skikk-
anlega yfir stutt keppnistíma-
bilið og var til dæmis frægt
þegar tveir liðsmenn ætluðu
að efna til drykkjuveislu þegar
meistaraflokkur var í æfinga-
búðum í Reykholti. Hjá Guð-
jóni kemst enginn upp með
er til fyrirmyndar og flestir af
leikmönnunum í byrjunarlið-
inu eiga sæti í landsliði. Líkum
hefur verið að því leitt að Guð-
jón taki með sér þá Guðmund
Benediktsson og Steinar Ad-
olfsson frá KR, óhemjumikil-
væga leikmenn, en að auki
hyggist Mihailo Bibercic leita á
önnur mið. Þetta þýðir, í gróf-
um dráttum, að það KR-lið sem
Guðjón byggði upp er ekki til
lengur. Nýr þjálfari þyrfti að
hugsa bæði sókn og vörn upp
á nýtt.
Kóngurinn og hirð hans
Sem þjálfari hefur Guðjón
haft orð á sér fyrir að leggja
mikla rækt við einstaka leik-
menn og skoða þá af mikilli ná-
kvæmni, bæði styrkleika
þeirra og veikleika. Með þessu
móti hafa ýmsir leikmenn tekið
gríðarlegum framförum undir
stjórn hans. En Guðjón er líka
af Skaganum nú þegar hann
veit af Guðjóni á Akraborginni.
Af þessu er saga sem þykir
nokkuð dæmigerð fyrir aðferð-
ir Guðjóns og skapgerð: Fyrir
nokkrum árum talaði hann við
leikmann sem hugsaði sér til
hreyfings frá einu Reykjavíkur-
féiaginu. Guðjón bauð honum
að koma upp á Skaga. Leik-
maðurinn fór strax að tala um
peninga. Guðjón sagði að hann
gæti ekki boðið mikla peninga -
en hann hefði gott lið. Það
kveikti engan sérstakan áhuga
hjá leikmanninum og þá var
ekki um fleira að ræða. Ef að
líkum lætur mun Guðjón aldrei
framar biðja þennan mann að
koma í lið hjá sér.
Óiíkindatóliö Guðjón
Það voru Guðjóni greinilega
mikil vonbrigði að vera ekki
boðin staða landsliðsþjálfara.
Líklega hefði hann þegið hana,
Skagaliðinu nægan sóma.
Aö fara eða vera
Nú hefur Guðjón Þórðarson
ákveðið að fara aftur heim á
Akranes. Bæði KR og ÍA gerðu
honum afar hagstæð tilboð, en
þegar á hólminn kom reyndust
KR-ingar ekki nógu fjársterkir
til að geta staðið í uppboði um
þjálfara. Guðjón veit vel að
hann getur gert kröfur um laun
og vinnuskilyrði sem áður hafa
ekki þekkst í íslenskum fót-
bolta; um hríð beið hann
átekta en ákvað svo að skrifa
undir fjögurra ára samning við
Akranes. Líklega vita ekki aðrir
en hann og forystumenn knatt-
spyrnumála á Skaganum hvað í
honum felst.
Eftir árangur Guðjóns í Evr-
ópukeppni síðustu árin hefur
manni samt ekki fundist óeðli-
legt að erlend lið færu að veita
honum athygli og jafnvel leita
þekktur fyrir að eiga sína
uppáhaldsleikmenn sem hann
stendur með gegnum þykkt og
þunnt; að því er jafnvel ýjað að
honum sé of hætt við að gera
upp á milli einstakra leik-
manna. Kjarni málsins er hins
vegar að Guðjón reynist oftast
hafa rétt fyrir sér að lokum.
Þannig fór óskaplega í taugarn-
ar á KR-ingum fyrripart sumars
hversu mikið traust hann bar
til Serbans Bibercic sem var
nánast fyrirmunað að skora
mark og virtist alltof svifaseinn
til að spila fótbolta. Seinnipart
sumars kom hins vegar í ljós
hversu mikilvægur leikmaður
Bibercic er; samstarf hans og
Guðmundar Benediktssonar
varð smátt og smátt mjög fág-
að og skilaði mörgum mörkum.
Að sumu leyti virðist Guðjón
eins og kóngur í sínu ríki sem
dreymir um að hafa um sig
hirð leikmanna sem honum lík-
ar við. Sagt er að hann bjóði
mönnum aldrei tvisvar í lið hjá
sér; hann hringir aldrei aftur í
þá sem einu sinni hafa sagt néi
við hann. í hirðinni sem Guð-
jón vill helst taka með sér
hvert sem hann fer eru meðal
annarra leikmenn eins og
Kristján Finnbogason mark-
vörður, áðurnefndur Bibercic
sem Guðjón raunar fékk til
landsins á sínum tíma, Steinar
Adolfsson og bróðir hans Ólaf-
ur, og kannski bætist Guð-
mundur Benediktsson í hópinn
ef hann fer með Guðjóni upp á
Skaga. Við aðra leikmenn líkar
honum alls ekki; til dæmis fór
Bjarki Pétursson í snarhasti
frá KR þegar Guðjón tók við
taumunum þar og ekki er
ósennilegt að Bjarki forði sér
alltént taldi hann sjálfsagt að
sér yrði boðin hún. Hann gat
ekki leynt gremju sinni í garð
forystu Knattspyrnusambands
íslands og gaf heldur klaufaleg-
ar yfirlýsingar þess efnis í
blöð.
Fæstir efast um að Guðjón er
vel hæfur í starfið, varla heldur
Eggert Magnússon, forseti KSÍ,
en þótt það hafi ekki verið sagt
upphátt hefur flestum fótbolta-
áhugamönnum verið ljóst að
ástæðurnar fyrir því að Guðjón
var ekki valinn eru ekki af fót-
boltalegum toga heldur per-
sónulegum. Logi Ólafsson hef-
ur náttúrlega ekki sannað
hæfni sína sem þjálfari neitt í
líkingu við Guðjón, en hann er
óneitanlega miklu meðfæri-
legri maður — og máski við-
eftir starfskröftum hans. Hann
hefur tekið íslensk lið sem eðli
málsins samkvæmt ættu ekki
að hafa roð við erlendum stór-
liðum og fengið þau til að spila
eins og sá sem valdið hefur.
Líkt og áður er komið fram
er Guðjón afar metnaðarfullur
maður og nú hefur hann kosið
að fá metnaði sínum svalað
heima á Akranesi. Hann getur
náttúrlega stefnt að því að
gera liðið að meisturum næstu
fjögur árin og ná enn betri ár-
angri í Evrópukeppni. En er
hann þá ekki kominn að ystu
endimörkum þess sem íslensk-
ur fótbolti getur boðið upp á,
svona fyrst hann fékk ekki að
stjórna landsliðinu? Er ekki
eðlilegt að hann finni sér ný
markmið til að keppa að, fylgdi
Frysta KSÍ mun einfaldlega hafa óttast að ólík-
indatólið Guðjón gœti orðið til vandrœða, í
dœmið mun hún án efa hafa reiknað sögurnar sem
ganga afGuðjóni — þá frœgustu þegar komst í blöð
að hann hefði bitið EinarKárason rithöfund.
kunnanlegri. Forysta KSÍ mun
éinfaldlega hafa óttast að ólík-
indatólið Guðjón gæti orðið til
vandræða, í dæmið mun hún
án efa hafa reiknað sögurnar
sem ganga af Guðjóni — þá
frægustu þegar komst í blöð
að hann hefði bitið Einar Kára-
son, rithöfund og Frammara, á
uppskeruhátíð knattspyrnu-
manna haustið 1993. Guðjón
mun hafa verið undir áhrifum
áfengis og mislíkað þegar hon-
um þótti Einar, aðalræðumað-
ur kvöldsins, ekki sýna sér og
kannski í fótspor Þórðar sonar
síns og leitaði hófanna um
starf í útlöndum? Gæti maður
með þessa miklu hæfileika,
sérgáfu liggur manni við að
kalla það, ekki þjálfað fram-
bærilegt lið suður í Evrópu? En
kannski er það satt sem Guð-
jón hefur sagt sjálfur að það sé
næsta vonlítið að margar þjóð-
ir fari að leita eftir íslenskum
knattspyrnuþjálfurum.
lenskt félagslið hefur spilað.
Ástæðurnar fyrir því hvað
KR hafði gengið illa voru
kannski ekki síður sálrænar en
líkamlegar. Liðið var alltaf ein-
kennilega brothætt, þrátt fyrir
að með því spiluðu snjallir
ieikmenn sem áttu að geta
unnið íslandsmót, að minnsta
kosti á pappírunum. Það var
líkt og KR-ingar væru löngu
búnir að missa trúna á að þeir
gætu unnið alvörukeppni og
kannski höfðu þeir glatað sig-
urviljanum líka. Guðjóni tókst
Víst er að nú þegar Guðjón
hefur valið að fara aftur heim á
Akranes eiga KR-ingar varla
eftir að vanda honum kveðj-
urnar, fremur en Skagamenn
fyrir tveimur árum. Sú spurn-
ing leitar líka á marga KR-inga
hvort hann muni skilja eftir sig
sviðna jörð í Vesturbænum
þrátt fyrir velgengni síðustu
mánaða. Hann tekur við frá-
bæru búi á Skaganum og það
er næstum eins og hann hafi
aldrei farið; félagið er hið fjár-
sterkasta á íslandi, aðstaðan
Margir fótboltamenn muna enn viðureignir sínar
við Guðjón og bera máski enn merki eftir þœr
— kannski mundu sumir hreinlega segja að hann
hafi verið tuddi.
Eftir þetta kemur nokkuð á
óvart að Guðjón skuli kæra sig
um að fara aftur upp á Skaga
svo stuttu síðar, því náttúrlega
fór hann ekki varhluta af sögu-
burðinum. En Guðjón er vita-
skuld borinn og barnfæddur
Skagamaður, hann á einbýlis-
hús á Akranesi sem hann hefur
ekki selt, svo máski gróa sárin
fljótar en vænta mátti.
KR-álögin rofin
Væntingarnar sem KR-ingar
gerðu til Guðjóns gengu eftir.
Honum tókst að rjúfa bikar-
álögin. Undir stjórn Guðjóns
urðu KR- ingar tvívegis bikar-
meistarar. Árangur liðsins á ís-
landsmótinu í fyrra var raunar
ekkert til að hrópa húrra fyrir,
það vantaði stöðugleikann í
liðið til að svo mætti verða.
Sjálfur hafði hann raunar
margendurtekið að ekki væri
að vænta neinna kraftaverka,
íslandsmeistaralið yrði ekki
skapað á einni nóttu. Það var í
raun ekki fyrr en nú seinnipart
sumars að fór að koma í ljós að
Guðjón skilaði KR-ingum því
sem af honum var ætlast og
kannski gott betur. Liðið átti
svosem aldrei neina möguleika
á að vinna íslandsbikarinn —
til þess voru yfirburðir Akur-
nesinga of miklir — en í sumar-
lok sprakk liðið út og spilaði
skemmtilegan og árangursrík-
an sóknarfótbolta þar sem
handbragð Guðjóns leyndi sér
ekki í hröðu spili upp kantana,
fáum snertingum við boltann
og nánu samspili sem nær frá
aftasta manni til hins fremsta.
Líkt og til að árétta að KR
stæði Akranesi ekki langt að
baki vann liðið glæsilegan sig-
ur á Skaganum vestur í Frosta-
skjóli. Við bættist góður leikur
gegn Vestmanneyingum og
svo stórleikurinn gegn ensku
bikarmeisturunum Everton á
Laugardalsvelli sem KR-liðið
var óheppið að tapa 3-2. Guð-
jón sagði liðinu að spila sókn-
arbolta og margir telja að það
sé besti Evrópuleikur sem ís-
slíkan moðreyk; hann er ein-
faldlega of mikill herstjóri til
að leikmenn láti sér koma það
til hugar.
Lltil alþýðuhylli
Þrátt fyrir að Guðjón hafi
tryggt KR-ingum langþráðan
árangur er varla hægt að segja
að hann hafi notið sérstakrar
hylli meðal áhangenda KR.
Kröfurnar sem þeir gerðu til
hans voru nánast óbilgjarnar
og þeir voru fljótir að finna að
þegar eitthvað fer úrskeiðis.
Máski er Guðjón heldur ekki
maður sem nýtur alþýðuhylli;
til þess er hann of einþykkur
og sérlundaður og óvanur að
beita einhverju rósamáli. Það
verður seint sagt að hann sé
mjög hlýr persónuleiki.