Helgarpósturinn - 16.11.1995, Blaðsíða 21

FlMMTUDAGUR 16. NÓVEMBER 1995

Guðný Halldórsdóttir
kvikmyndagerðarmaður
Hinn þögli skoðanalausi meirihluti.
Fórnir þjóðarinnar til fjórtán fjöl-
skyldnanna og auðurinn á fárra
manna höndum.
Að alþýða manna, það er allflest
vinnandi fólk, geti ekki lengur lifað
af laununum sínum.
Val fólks á þeim sem fara með
landsmálin þessa dagana.
Náttúruhamfarir.
Húbert Nói myndlistarmaður
Ofbeldi.
Stórtækir stóriðjudraumar.
Blý sem dreift er úr haglabyssum.
Minnimáttarkennd íbúanna.
Víkingablóð — menn í viðskipta-
heiminum sem gera strandhögg og
láta sig svo hverfa.
Kolbrún Bergþórsdóttir
gagnrýnandi
Andstyggileg veðrátta.
Þjóðarsálin eins og hún birtist í
samnefndum útvarpsþætti.
Kjördæmakerfið.
Áfengisverðið.
Húmorsleysi landans.
Sigmar B. Hauksson
Veðrið í Reykjavík, aldrei heitt og
aldrei kalt og eiginlega ekkert veð-
ur.
Verðið á hlutunum, flestallt er hér
dýrara en annars staðar, ekki síst
verðið á rauðvíni og öli, sem veldur
því að fjöldi unglinga hrekst út á
götur til að kaupa landa og annan
viðbjóð.
Vitleysan, sú árátta íslendinga að
vera á móti öllu útlendu, ég tala
ekki um hvað það er talið vafasamt
ef einhver vesalings útlendingur
vill gera eitthvað hér.
Veitingar, hér eru mörg góð veit-
ingahús en víðast hvar afburða
vont kaffi. Og hitt að maður þurfi að
borga sama verð í einhverjum grill-
skálum úti á landi og á Hótel Holti.
Vont útvarp, síbyljustöðvarnar
með sínum heimskulegu símavið-
tölum og hræðilegri poppmúsík.
Mikið þjóðþrifamál væri ef þó ekki
væri nema einn dagur í viku sem
væri bannað að útvarpa.
Amal Rún Quase
Óblíð og óvægin veðrátta.
Dýr ríkisrekstur.
Alltof dýrar landbúnaðarvörur.
Seinvirkt dómskerfi.
Of væg refsing við ofbeldisbrotum.
Ari Matthíasson leikari
Pálmi Matthíasson, guð hjálpi okk-
ur ef hann verður forseti.
Skattstofa Reykjavíkur.
Alþýðuhetjurnar allar saman.
‘68-kynslóðin sem rændi mig með-
an ég var í Melaskóla.
Óstundvísin.
Gérard Lemarquis
kennari og fréttaritari
Þjóðarátök í nafni samhugar þegar
ætti að taka á málum og leita að
ábyrgð.
Minnkandi framleiðnis-ríkiskirkja
sem guð, sem er markaðshyggju-
sinni, skilur ekki af hverju er ekki
búið að einkavæða fyrir löngu.
Vera í flugvél á leið til íslands, opna
Morgunblaðið, og gera sér grein
fyrir að maður er dæmdur til að fá
þennan fréttaflutning næstu mán-
uði.
Glaðhlakkalegar yfirlýsingar um
blómaskeið í listgreinum.
Stórafmæli.
Ingunn V. Snædal
skald og nemi
Þjóðarsálin á rás 2.
Vetrarmyrkrið og kuldinn.
Jólaskreytingar í október.
Verðskráin hjá Flugleiðum.
Hvað hér er alltof mikið af fallegum
konum.
Mínus
Er ísland ekki óttalega ömurlegt
land, ogþjóðin sem byggir
landið hálfóþolandi? Sama fólk-
ið og á síðunni hér á móti skýrir
frá því hvers vegna er nánast
óbúandi á íslandi og eiginlega
réttast að forða sér hið fyrsta.
Hvað veturinn er langur.
Janúar.
Febrúar.
Mars.
Hvað bjórinn er dýr.
Páll Rósinkrans söngvari
Veðráttan.
íslenskir ökumenn.
Verðlagið.
Einangrunin.
Soðin ýsa með kartöflum.
Gary Gunning blaðamað-
ur
Hátt bókaverð.
Sú stefna sem virðist ríkjandi
að útrýma fótgangandi fólki.
Hlé í bíó.
Dagskrá Ríkissjónvarpsins.
Fullir íslenskir unglingspiltar.
Sigurður
Sveinsson
handknatt-
leiks-
maour
Hulda Hákon myndlistarmaður
Fámennið.
Rokið.
Framsókn.
Rás 2.
Þröngsýni.
Dr. Gunni
Einangrun.
Skattpíning.
Handónýt launastefna.
Einlitur múgur.
Of sjaldan koma þrumur og
eldingar.
Dóra Takefusa
dagskrárgerðarmaður
Veðrið.
Efnahagurinn.
Gróa á Leiti.
Fámennið.
Dónajegir og óforskammaðir blind-
fullir íslendingar.
Gísli Snær Erlingsson kvikmyndagerðarmaður
Smæð samfélagsins. Hér þekkja
allir alla og um leið og einhver fer
að skara fram úr á einhvern hátt
spretta upp hindranir, skapaðar
af hreinni öfund.
Illar tungur sem ávallt eru reiðu-
búnar að sjóða saman illgjarnar
kjaftasögur um náungann.
Aðdáun á fúski! Hér geta menn
vaðið uppi bara með því að full-
yrða nógu sterkt að þeir hafi vit á
hlutunum. Dæmin sýna okkur
bókmenntafræðinga sem halda
að þeir geti gagnrýnt kvikmyndir
án þess að þekkja nema brot af
listforminu, sem er hið ritaða.
Sveitamennska í framkomu. Virð-
ingin við umhverfið og aðrar
manneskjur er í algeru lágmarki.
Við þurfum ekki að líta lengra en
til ráðamanna þjóðfélagsins og
hvernig þeir hugsa um sig og svo
okkur hin. Augljósasta dæmið er
þó þetta með hurðina. Hér hleyp-
ir enginn karlmaður konum á und-
an sér, jafnvel kvæntir menn.
Allir þessir gallar eiga sömu upp-
sprettu og hún er sú að hér eru
allir að reyna að horfa á sig með
augum annarra í stað þess að
nota eigin augu.