Alþýðublaðið - 24.12.1970, Qupperneq 39

VÍN HERÓDESAR
KONUNGS
EFTIR KAREN BLIXEN
□ Þriðjudaginn eftir páska var
postulinn Símon, sem kallaður
var Pétur, að reika um göturnar
í Jerúsalem svo niðui-sokkinn í
hugsanir um upprisuna, að sjálfur
liefði hann naumast getað sagt
um, hvort fætur hans snertu stein
lagða götuna eHegar hann bar á-
fram í loftinu. En sem hann gekk
framhjá musterinu, sá hann, hvar
maður stóð þar upp við eina 6úl-
•una og beið eftir honum. Augu
þeirra mættust og um leið 6teig
hinn ókunni maður eitt slcref á-
fram og ávarpaði postulann.
„Varst þú ekki einnig", spurði
hann, „með Jesú frá Nasaret?"
„Jú, það var ég, það var ég“,
flýtti Pétur sér að svara.
„Hafi svo verið“, sagði ihinn ó-
kunni maður, „þá fýsir mig að
tala við þig. Ég hef leitað þín
hvarvetna um horgina. Því er svo
farið að ég Veit ekki, hvað ég á
að gera. Fylg þú mér inn í kré
héma ska'mmt frá, ég er þar kunn
ugur, og þar gætum ið rætt sam-
an yfir krús af víni“.
Boð þetta kom svo flatt upp á
Pétur, að hann fann ekfcert við-
eigandi afsvar. Hann fylgdist því
þegjandi með manninum og von
bráðar sátu þeir livor gegnt öðr-
um í kránni.
Postulanum fannst staðurinn
noklcuð skuggalegur og ísjámerð-
ur, en hinn ókunmi maður virtist
þar öllum kunnur og mildis virt-
ur. Honum var óðar vísað til sætis
við borð, þar sem hinir krárgest-
irnir gátu ekki heyrt, hvað talað'
var, hvorki þeir sem voru að
koma eða fara né hinir, sem sátu
á gólfinu og töluðu saman. Hann
gaf líka krársveininum skipun um
að færa sér bezta \ánið, sem þar
væri á boðstólum.
Pétur tók nú að virða manninn
fyrir sér og sá að hann var óvenju
legur og stórbrotinn ipersónuleiki.
Hann var maður á fertugsaldri,
sterklega vaxinn, þeldökkur eða
slvolbrúnn á hörund og mjög
beinn og stónmannlegur í fram-
göngu. Hann var illa til fara, í
stagbættri geitarskinnslcápu, en
um mittið bar hann hárauðan
linda, harla skrautlegan úr þykku,
mjúlku og gljáandi silki. Hann bar
gullkeðju um ihálsinn og gilda silf
urbauga á fingrum, og var einn
þeirra með stórum tyrkjasteini.
Nú fór Pétri að finnast eins og
hann hefði séð mann þennan áð-
ur á einhverri skelfingar- og of-
vænisstund, en hann mundi ekki
hvar.
,,Sért þú í raun og sanrúeika
einn af .lærisveinum mannsins frá
Nasaret“, mælti ókunni maðuf-
inn, „þá langar mig að spvrja þig
um tvennt. Ég skal jafnframt,
meðan við ræðum saman, skýra
fyrir þér, hvers vegna ég spvr“.
I „Mér væri gleði af því, ef ég
gæti hjálpað þér“, svaraði Pétur
og var enn í þönkum.
„Ja, hjálpað <mér“, — sagði mað
urinn. „Fyrst langar mig að
spyrja þig um eitt: Er það satt,
sem borgarbúar segja um þenn-
an i’abbí, sem þú þjónaðir? Er
hann í-isinn upp úr gröf sinni?“
„Já“, svai-aði Pétur. „Sannar-
lega er hann upprisinn“.
„Ég hef heyrt menn segja
þelta“, sagði maðurinn. ,En samt
þóttist ég ekki öruggur — það er
svo margt talað. Er það þá lílca
satt, að sjálfur hafi| hann ’— áður
en hann var festur upp — sagt
ykkur, að ihann mundi rísa upp
frá dauðum?“
„Já“, svaraði postulinn. „Hann
sagði okkur þettai Við vissum, að
það mundi koma fram“.
„Trúir þú þá þess vegna‘‘,
spurði hinn ókunni, „að allt, sem
hann hefur sagt fyri-r, eigi eftir að
koma fx-am? Spámenn spá svö
mörgum hlutum“.
„Ekkert í heimi þessum er viss-
ara en það“, sagði Pétur.
Maðuiánn sat hljóður um stund.
„Ég skal segja þéx-, hvers vegna
ég spyr“, sagðí hann skyndilega.
„Það er vegna þess að einn vina
minna var krossfestur með hon-
um á föstudaginn var á Hausá-
slceljastað. Þú vai-st þar út frá
sjálfur. Þú hefur hlötið að sjá
hann. Meistari þinn lofaði honum
á fcmssinum, að hann skyldi
verða með sér í paradís það sama
kvöld. Gerir þú í'áð fyrir að hann
hafi komið þar á föstudags-
kvöld?“
„Já, hann fékk inngöngu í para
dís þann sama dag, og þar er
hann nú“, svaraði Pétuia
Okunni maðurirm varð aftur
hljóður.
„Það er gott“, sagði hann svo.
„Hann var vinur minn“.
í sama bili kom litli, berfætti
krársveinninn til þeirra með tin-
könnu og tvö tinstaup. Maðux-inn
skenkt.i í staupin, lyfti sínu eigin,
leit snöggvast á það, en setti það
svo frá sér.
„Og þetta er það, sem ég vildi
í öðru lagi tala um við þig“, sagði
hann. „Ég hef drukkið mikið vín
síðan á föstudag, og það mai'gs
konar vín, en það hefur vei-ið
mér leitt í munni. Ég veit ekki,
hvað veldur, en þau vín, sem fá-
anleg eru hér í borginni, hafa
hvorki bragð, fyllingu né ilm leng
ur. Sjálfur hygg ég þet'ta stafa frá
jai-ðskjálftanum undarlega, sem
hér varð. Hann hefur eyðilagt vrn
Jex-úsalemboi-gar. Siðan vekur
það engum unað það er oi-ðið
bragðlaust“.
„Méi- finnst þetta vín ékki
slæmt“, sagði Pétur til að hug-
hreysta kurihingjá sinn, sem var
þungbúinn og óánægður á svip.
„Er það ekki?“ anzaði hinn og
allra snöggvast hvai-f vonleysið úr
rödd hans, og hann fékk sér teyg.
„Jú, þetta vín er lika slasmt“,
sagði hann og setti krúsina aftur
frá sér. „Ef þú kallar þetta gott,
hlýtur þú að bera lítið slcyn á víni
Eg kann slcil á góðu víni og
vondu, og gott vín heíur veriö
mér gleði á vegum lífcins. I
En svo ég víki aftur að manni
þessum — að Phares“, hélt hánn
áfi-am, ,iþá skaltu nú fá að heyra,
hvei-nig hann var tekinn til fanga
og líflátinn.
'Hann var vinur minn, dugandí
maður og hann hafði dugandi
menn sér við hlið. Hann stundaði
rán á þjóðvegum og hélt sig eiofe-
um á \eginum frá Jei-úsalem ttl
Jerikó. Eftir þeim vegi var flutfc
sending af víni frá keisaranum.l
Bóm til Heródesar fjórðungsihö'fð-
ingja. í þeirx-i sendingu var ein
áma með rauðu víni fi-á Kaprí,
og að því sagt var betra öllum
hinum. Kvöld eitt, þegar við
►
uuiiSeuö^setsaH e
'liaiq 9 luuaq iptxCay uuun
-puiA u» ‘ggðA b isitios angoC^ f
(nv)d s
(.mj4.nAH Z
ánnáia I
ÍMIJMyO V NSflVT
m