Vísir - 02.10.1972, Page 10

10
Visir Mánudagur 2. október 1972.
<){í liér er einn lielzti fatakaupmaöurinn, en pjötlurnar scni hann
seldi láftu i brciöum á einum gatnamótunum.
Betla strax og
lófinn leyfir
„Kymd fólksins, scm dregur
fram lifiö i Kaspanhverfi i
Marokko cr þaft ægilegasta,
sem ég hef augum litið,” sagði
I jós iny ndarinn okkar, hann
Kjarnleifur, er liann sýndi
okkur nokkrar Ijósmyndir úr
ferft sinni þangaft i sumar.
Myndir hans og nánari lýsing
kiilluftu fram gæsahúft.
„öskaplega fýlu leggur fyrir
vitmannsstrax og komiö er inn i
hveríiö”. hóf Bjarnleifur lýs-
ingu sina”. „Fólk á öllum aldri
húkir undir húsveggjum með-
fram götunum og horfir fjar-
rænum augum fram fyrir sig.
Smábörn koma skriöandi á móti
manni og réttandi fram lófana.
l>au eru send til að betla. Börn,
sem eru jafnvel ekki eldri en
þaö, aö geta lokað lófanum utan
um einn peseta.
„Matvöru. skrani, leðurvöru
og fatadruslum ægir þarna
saman á götunum og leggja
„kaupmennirnir” misjafnlega
mikiö á sig við að bjóða fram
vöru sina. En það sem þeim
ekki finnst boðleg söluvara er
vart til. Stakir skór, „sköllótir”
strákústar og málningar-
penslar. hauslausar brúður,
tómar segulbandsspólur, dósir,
flöskur og „tannlausar” hár-
greiður, allt er þarna á boð-
stólnum — og ótal rhargir hlutir
aðrir. sem jafnvel er útilokað að
sjá lengur hvað hefur verið.
Bað sama er að segja um flik-
urnar. sem seldar eru. úldnu
skinnin og mölétnu ábreiðurnar.
()g bágt á ég með að gleyma
ódauninum. sem lagði út úr
einni „matarbúðinni”. Það er
lika ótrúlegt. að nokkúr lifandi
sála geti lagt sér til munns
marga þá ávexti sem boðið var
skemmt? baðerekki rétta orðið
yfir ástand þess.
Margur karlmaðurinn sást
vinna að gerð ýmissa hluta úr
leðri. Vinnuaðstaðan var frum-
stæð og verkfærin fátækleg, en
þegar að var gætt voru margir
þessara leðurmuna hinir hagan-
legustu að gerð og greinilega
mikil natni, sem lá að baki gerð
þeirra. Þessir leðurhlutir
sanna. að i þessu eymdarlega
hverfi lifa ekki eintómir
auðnuleysingjar. Það hefur
bara ekki verið gert neitt til að
koma til móts við þetta vesa-
lings fólk. Það væri hægt, skyldi
maður ætla. Höll Hassans
konungs. sem stendur fast við
hverfiö.er i það minnsta ekki
gerð af sömu vanefnum og
hýbýli þegna hans, sem búa i
hreysum rneð moldargólfum.
Það var annars ævintýralegt
að skoða þessa höll Hassans,
sem hann er raunar ekki sagður
búa i nema eina viku eða tvær á
ári hverju. Allt þar inni bar vott
um auð og allsnægtir, og nægir
þar að nefna ljósakrónu eina,
sem okkur i ferðahópnum varð
öllum sérstaklega starsýnt á.
Hún er sögö vera um eitt tonn
að þyngd, en það sem gerir hana
svo þunga er allt gullið og allur
kristallinn, sem i hana hefur
verið lagt. Og ekki er hásæti
konungs svo sem af lakara
taginu heldur, og allt i kring er
pell og purpuri.
Að stiga út úr þessari höll og
beint út i volæðið og fýluna úti
fyrir. er rétt eins og maður gæti
imyndað sér að fara úr himna-
riki i helviti. Ógleymanleg lifs-
reynsla”, segir Bjarnleifur
loks. Og það er auðheyrt að
hann telur sig ekki eiga eftir að
Tveir af uinsvifamestu kaup-
iiiuniHim Kaspanhverfis sjást
hér sitjandi yfir söluvarningi
sinum. sem er mestmegnis alls
koiiar óbrúklegt skran.
yu iii i
[UIIU
ineiini. sem fær ábvggilega a
deyja drottui sinum þarna
gangstéttarbrúiiinni. II ve
ka'rir sig um liánn?
I>essi Marókkóbúi virftist ekki
liai'a siimu skemmtan af sliingu
simii og fcrftanicnnirnir. Hann
beinir nefnilega allri atbygli
sinni aft lionuin Bjarnlcifi
okkar, sem er aft taka af lionum
inynd eiidurgjaldslausl. Starfs-
l'élagi slöngueigandans gerfti
sig liklegan til aft gauga i
skrokk á Ijósmyiidaranum fyrir
vikift
Svipmyndir úr ferð Ijósmyndara Vísis,
Bjarnleifs Bjarnleifssonar til Marokko