Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1940, Side 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
41»
aði við, augnablik, svo tók hann
í hurðarsnerilmn. Hurðin var ó-
læst. — Hann kom fyrst inn í
lítið anddyri, og sá ljósrák
neðan við hurð, fálmaði eítir
snerlinum og opnaði.
Það var íátækieg en hrein
lítil stofa. Tvö rúm, yfir annað
breitt hvítt teppi, en í hinu lá
lítil stúlka með ljóst hár og
hitaveikisroða í kinnum. Ljósið
fjell beint framan í hana, því
olíulampinn hafði verið hengd-
ur fram við gluggann, til þess
að hann bæri birtu út. Á borði
milli rúmanna var lítið tilbúið
jólatrje, með marglitum kert-
um, sem ennþá hafði ekki verið
kveikt á. Þar, á borðinu var og
skál með sælgæti og tvö epli.
Litla stúlkan starði á komu-
mann, stórum, skærum augum,
hálfhrædd og afarundrandi.
Daníel tók af sjer húfuna og
brosti. — Vertu ekki hrædd,
litla stúlka, sagði hann, blíð-
lega, mamma þín kemur bráð-
um.
— Jeg er ekki hrædd núna,
sagði stúlkan, því jeg þekti þig
strax.
— Hvernig gast þú þekt mig,
litla vina mín? sagði Daníel.
— Mamma sagði mjer, að
þú mundir verða hjá mjer á
meðan hún færi til læknisins,
sagði litla stúlkan — og svo
ertu líka svo líkur myndinni.
— Jæja, góða mín, sagði
Daníel, tók af sjer trefilinn og
settist á rúmstokkinn hjá henni.
Svo þú hefir sjeð mynd af
mjer? Hann þóttist vita, að
telpan hefði óráð, og vildi
reyna að róa hana, — heyrðu,
lofaðu mjer að halda í hendina
á þjer.
Myndin af þjer hangir þarna
á veggnum, sagði stúlkan. — I
ljómanum frá lampanum hjekk
mynd af Kristi í Getsemane,
ungum, fölum manni með jarpt
alskegg er rendi þjáningarfull-
um augum til himins í bæn. —
Daníel hnykti við, þetta kom
svo algerlega óvænt. En hann
hafði engan tíma til þess að
hugsa um það. Litla stúlkan
rjetti honum hendina og sagði:
— Fyrst þú ert nú kominn til
mín, góði Jesús, þá lækna þú
mig, jeg hefi svo mikinn verk í
brjóstinu og er svo ilt alstaðar.
— Heyrðu, góða barnið mitt,
sagði Daníel, jeg er nú ekki
Jesús, síður en svo, en jeg skal
samt reyna að taka í hendina á
þjer og lækna þig.
Litla stúlkan þagði um stund
og horfði á Daníel. — Ef þú
ert ekki Jesús, sagði hún svo,
þá hlýtur þú að vera bróðir
hans. — Unaðsleg sælutilfinn-
ing fór um hinn auma mann.
— Og fyrst þú ert bróðir hans,
hjelt litla stúlkan áfram, þá
getur þú læknað mig — ef þú
vilt.
Svo rjetti hún honum litlu,
heitu hendina og lokaði aug-
unum.
EGAR konan í Ystabæ og
hjeraðslæknirinn komu
skömmu Mðar, brá þeim í brún
er þau sáu að Daníel Davíðs-
son sat á rúmstokknum hjá
Rúnu litlu og hjelt í hendina á
henni. Litla stúlkan svaf, og dró
andann rólega. Daníel hafði
hlúð vel að henni og breytt
trefilinn sinn ofan á handlegg-
inn, sem var upp undan sæng-
inni. Hann hreyfði sig ekki
þegar þau komu inn, aðeins leit
til þeirra og augnatillitið var
rólegt og þó glaðlegt. — Mild-
ur svipur var yfir fölu, þreytu-
legu andliti hans. Traust barns-
ins hafði rekið voðann og von-
leysið úr sálu hans. Þar ríkti
nú friður.
Læknirinn tók varlega á
slagæð litlu stúlkunnar og
benti tvo konunni að koma með
sjer fram fyrir.
— Jeg held að engin veru-
leg hætta sje á ferðum, sagði
hann. Þetta hefir verið minna
en þjer hjelduð. Látið Daníel
vera hjá yður í nótt og sendið
hann, ef á þarf að halda, til
mín. — Móðir yðar er á góðum
batavegi og sleppur af sjúkra-
húsinu eftir nýárið. Gleðileg
jól. —
Þau heyrðu að hann ók af
stað í bifreið sinni. —
Unga konan settist á stól við
borðið. Hvorugt þeirra mælti
orð. Hún vissi ekki einu sinni
hvort hann tók eftir því, er hún
komin inn aftur. Hún horfði
undrandi á þennan ógæfumann,
— sem var ekki lengur ógæfu-
maður. — Svo hvörfluðu augu
hennar til myndarinnar á þil-
inu. — Og sál hennar fyltist af
fögnuði og gleði — því lífið var
nú aftur fagurt og gott.