Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Síða 4

ÞAÐ or vor 1651. Gamli presturinn í
Saurbæ, Ólcifur Böðvarsson, er dáinn
fyrir nokkru. Einn kemur í annars
stað. Sjera Hallgrímur í Hvalnesi hef-
ur fengið veitingu fyrir staðnum. —
Hinn nýkomni prestur, maður á besta
skeiði, 37 ára, reikar um tún og haga
sinn fyrsta dag í Saurbæ. Að útliti er
hann fullorðinslegri en árin benda til.
Hann er nokkuð hár vexti, lotinn í
herðum, dökkur á brún og brá. Hann
gengur álútur og hugsi og teygar að
sjer áfengan vorblæinn. Það fer fjarri
því, að þessi maður hafi á sjer nokkurt
lærdómssnið. Hann er hversdagslega
búinn, hreyfingarnar stirðar og þung-
lamalegar. Margur mætti ætla, að
uófonóáon
hjer færi fremur maður verklegs erf-
iðis en andans maður. Likaminn er
sterklegur, hertur við járnsmíði og
hverskonar erfiði á landi og sjó.
Hann lítur upp og starir í austur
sem snöggvast. Undir hvelfdu enni og
hvössum brúnum skjóta djúp augu
leiftrandi glömpum, er ýmist minna á
alvöru og sorg eða gleði og glettni.
Og þau segja til sín — andans maður
undir hrjúfu ytra borði.
Eins og skuggamyndir á tjaldi líða
liðin ár fyrir sálarsjónir hans. Dvölin
á Hólum, við hástöð norðlenskrar
menningar Við menntalindir og ó-
þolandi aga. Ferð yfir sollinn sæ. sem
aldrei ætlaði að taka enda, þegar
brakaði og brast í hverju trje. Ein-
stæður unglingur í framandi landi,
deyfður af hamarshöggum og skipun-
um strangra yfirmanna. Og loks
skólinn, — fyrst í tossabekk innan
um yngri, fáfróða bekkjarbræður, er
stríddu stóra útlendingnum. En síðar