Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1961, Blaðsíða 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
633
hlýtt skipun húsbóndans um að
raka heyið saman og setja í sát-
ur, er skýflókinn nálgaðist. Henn-
ar taða lá því flöt og gegnblotn-
aði af regninu. Þegar skýstrokk-
urinn hafði fellt úr sér sjóinn,
birti fljótt aftur og þornaði til.
Allt heyið er flatt lá þornaði fljótt,
nema flekkur Þórgunnu, sem ekki
þornaði þá um kvöldið, að minnsta
kosti. „Ok aldrei þornaði hrífan
er Þórgunna hafði haldið á“.
Skýringin á því, að hey það sem
gegndrepa varð þornar seint, er
fyrst og fremst sú, að hér er ekki
um venjulegt rigningarvatn að
ræða, heldur saltan sjó, sem þorn-
ar langt um seinna en venju-
legt rigningarvatn, og það eins
fyrir því þó að það væri bland-
að sanddufti frá eyðimörkum. En
það er ekki nægileg skýring. Hrífa
Þórgunnu þornaði aldrei, segir
sagan. Vafalaust er þetta orðum
aukið. En hún hefur þornað miklu
seinna en eðlilegt þótti, annars
hefði þessa ekki verið getið sér-
staklega. Til þess að skýra þetta
verður maður að mynda sér ein-
hverja skoðun um rauða litinn á
sjónum, sem gerði það að verk-
um, að menn töldu hann vera
blóð. Sennilegasta skýringin virð-
ist mér vera sú, að það hafi verið
rauðir þörungar, sem gerðurauða
litinn. En miklar og þéttar torfur
geta stundum verið í sjónum af
slíkum örsmáum rauðum þörung-
um. Virðist skýstrokkurinn ein-
mitt hafa náð að soga upp í sig
eina slíka stórtorfu af rauðum
þörungum. Þar með er þá líka
fengin fullgild skýring á frásögn
sögunnar, og að hér er ekki um
hugaróra að ræða, heldur raun-
veruleika. Sjór þornar seinna en
vatn. Sjór mengaður þara þornar
afarseint. Hrífan er hráblaut og
slímug svo dögum skiptir. Hún
þomar aldrei.
Nýárshátíð í Viet Nam
Peter T. White, fréttaritari „The National Geographic Magazine",
var staddur í Suður Viet Nam í fyrra þegar nýu ári var fagnað
þar, og hann segir svo frá því:
Þ A Ð var mikið um að vera í
Saigon, allt var á ferð og flugi,
menn voru að búast undir að
verða hamingjusamir.
Tet, nýárshátíðin var í aðsigi.
Ef menn fögnuðu nýa árinu glað-
ir og reifir, þá gátu þeir átt von
á að þetta yrði hamingjuár. En
til þess urðu menn að hafa greitt
allar skuldir sínar. Menn áttu að
klæðast í beztu fötin sín, og svo
var um að gera, að það væri
sannkallaður gæfumaður sem
maður hitti fyrstan á nýárs-
morgni — nokkuð af gæfu hans
mundi þá falla manni í skaut.
— Fyrsti maðurinn sem heim-
sækir þig verður að vera sá, er þú
veizt mestan gæfumann, sagði
Dinh vinur minn.
Eg spurði hvernig það mætti
ske.
— Veldu einhvern sem er mjög
gamall, mjög virtur og mjög rík-
ur. En með ríkidæmi á eg við að
hann eigi marga sonu, sagði Dinh.
Mig minnir að Friðþjófur Nan-
sen segi í bók sinni Pá ski over
Grönland frá því, að hann hafi
á ferð sinni yfir Grænlandsjökul
rekizt á rauða flekki í snjónum,
sem hann telur vera það sem í
gegnum aldir hefur verið nefnt
blóðregn, og mikill ótti hefur staf-
að af, og gefi þar þá skýringu á
rauða litnum, að skýstrokkar beri
inn á jökulinn sjó mengaðan rauð-
um þörungum. Bók Nansens hef
ég ekki við hendina. v
Biddu hann að koma mjög
snemma.
Við stóðum á miðri breiðgötu,
sem heimþrárfullir Frakkar höfðu
gert fyrir löngu til þess að minna
sig á París. Þar var eitt blóma-
haf beggja vegna og það var
þröng á götunni af fólki, sem var
að kaupa blóm. Sumir voru á
heimleið með fangið fullt af
greinum aprikósutrjáa og narsiss-
um.
— Ef þetta blómgvast á nýárs-
morgun, þá boðar það auðlegð,
sagði Dinh.
Eg spurði hvort hægt væri að
láta blómin springa út þá.
Hann hló við og sagði: Við lát-
um blómin og greinarnar strax í
vatn og lítum svo vel eftir þeim.
Daginn fyrir Tet læt eg dálítið af
sykri út í vatnið.
Það var auðheyrt að þeir vildu
ekki eiga neitt undir hendingu
með gæfuna.
Fyrir börnin er Tet hátíð
frjálsræðis og þá fá þau gjafir.
Bændurnir, sem eru % allrar
þjóðarinnar, fagna þá endurlífg-
un náttúrunnar, menn áttu að
varpa frá sér öllum áhyggjum og
óvildarhug. Framliðnum vinum
skyldi fagnað, því að þeir koma í
heimsókn á hátíðinni. Og svo varð
líka að verjast aragrúa af illum
öndum, því að þeim er sleppt úr
vonda staðnum um heila viku svo
að þeir geti líka notið hátíðarinn-
ar. —
Fyrsta skylda hverrar fjöl-
skyldu er að safnast saman til
bænahalds hjá heimilisaltarinu,
!
>