Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1964, Blaðsíða 7

rúmlega í beltisstað, þegar mesti yfir-
lætisgassinn var á honum, veifaði
bann hvorum handleggnum yfir
ennan svo hart og títt undir trefju-
endunum, að þeir sýndust eins O'g
rauðir vængir á harða flugi. Otúel
, var bráðlyndur. en ótrúlega gleym-
inn á allt þess háttar, hver sem í
hlut átti. Þegar menn hældu honum
i háði, tók hann því ötlu með alvöru
og þótti afarvænt um.
’ Við Geir gamli komum ekki heim
( bæinn, fyrr en dimmt var or’ðið,
írá sjóverkunum. Var þá kominn góð
kunningi Otúels, sem Bjarni hét Hall-
dórsson frá Sandeyri, næsta bæ, hafði
Otúel boðið honum að koma að fá
hressingu hjá sér þetta kvöld. Otúel
var hinn kátasti að -skrafa við Bjarna
gamla. Þegar ég hafði þvegið mér
og farð úr blífðarfötunum, var kallað
é mig inn í hjónaverelsið, átti ég
að setjast þar að borði með húsbónd-
anum, gestinum og syni þeirra hjóna,
! það var drengur 9 áfa, sem var eina
: barnið og hét Bbenezer, hann var
heilsuveill og því óefnilegur að lík-
amsburðum. Á borðið vair kominn
mesti ruðningur af'ails konar góð-
gæti: svið, súrir lundabaggar, salt-
eðar bringur, og steikt rafarbelti,
diskar og hnifapör og staup hjá hverj
um diski, og pottflaska með hressingu
í, þetta var hátíðisdagur (allra heil-
egra messa). Otúel bað okkur að
gera svo vel, og byrjaði sjólfur með
því áð fylla staupin. Þegar við vor-
um komnir í bezta gang með að gera
vistunum góð skil, með fjöirugum
Bamræðum um sela- og hnísuskytterí,
kemur húsfreyja inn í herbergið, þó
íremur stillileg, gengur upp að bónda
Binum og rekur honum rokna löðr-
ung, svo að smellurinn í kjamma
Otúeis hefði mátt heyrast yfir í hinn
enda baðstofunnar, gengur svo fram
eð herbergisdyrunum, stanzar þar og
horfir á okkur. Otúel varö hálf-hverft
við þennan vel útilétna snoppung,
leggur frá sér hnífinn og forkurinn
Btarir á konu sina og segir: „Maddama
Dagmey, hvern slóstu?" Þetta tvítók
hann. „Þú slóst fræga heiðurskempu,
Otúel Vagnsson, sem þú átt fyrir
bónda, sem skaut selinn á Hlöss-
unum, standandi í sjónum upp í
herðablöð.1* Hiúisfreyja fussaði, fór
út og læsti á eftir sér. Otúel náði
Bér furðu fljótt og skeggræddi við
okkur eins og ekkert hefði í skor-
izt, en auðséð var á útliti húisfreyju,
þegar hún kom inn, hvernig í öllu
lé og að Otúel hafði ekki skrökvað
að mér hiðri í fjörunni.
Bjami gamli hefir víst hugsað að
kvöldið mundi ekki verða mjög
Bkemmtilegt, því hann kvaddi og fór
etrax eftir að við vorum búnir að
borða. Otúel rak þá son sinn út, og
læsti að okkur og segir: „Jónsi, bless-
áður unginn hún mamma er orðin
kennd, ég*má ekiki fá mér í staupinu
meira í kvöld, þetta er mótlæti, Jónsi,
en ég ætla að bera það eins og heið-
urskempa," sagði hann með áherzlu,
©g hann efndi það vel, drakk ekkert
meira það kvöld; enda var það — að
virtist — föst regla hans í hvert sinn,
Bem það kom fyrir að kona hans
drakk svo að á henni sá, áð hann
passaði sig að smakka ekki vín, og
virti ég það mikið við hann, hann var
þá líka ætið svo stil'ltur og pi-úður,
aumkvaði „Maddömu Dagmey“ í
hverju orði og kalláði hana blessað-
an ungann, en helzt vildi hann þá
ekikert nálægt henni vera.
u m veturinn fórum vð alloft
i kaupstað, og gjörðist þá margt sögu-
legt. Einu sinni sem oftar fór Otúel
SNÆFJALLiASTRöND, séð frá Ögurnesi, þvert yfir Isafjarðardjúp. Snæfjall er yzt til vinstri, og undir þvi er bærinn
Skarð. Þá er Ytra Skarð, ©g Innra Skarð er tii hægri á myndinni, en í því skarði er Möngufoss. — Drangajökull í
baksýn. (Ljósmynd Hjálmar R. Bárðarson).
með okkur á litla bátnum í kaupstað
og hafði allt gengið fljótt og vel, en
þegar við vorum rétt komnir til að
Æara heim aftur, mundi Otúel að hann
hafði gleymt poka með dóti, inni í
búðnni og bað mig að hlaupa eftir
honum. Mér dvaldist nokkuð, því
búðarmennirnir voru inni við mið-
dagsverð; á meðan komu í land fjórir
eða fimm Fransmenn, frá fiakiduggu,
sem lá þar í sundunum, og höfðu
lent örskammt frá bátnum okkar.
Þegar ég kom aftur, var Otúel í hróka
ræðum við þá um Þýzkfranska stríð-
ið, sem öllum var þá í fersku minni.
Otúel lét dæluna ganga, auðvitað allt
á íslenzku, sem þeir skildu ekki orð
af, meðan gaf Otúel þeim óspart í
staupinu. ;,BJessaður unginn hann
Napóleon minn, ég vildi ég hefði
verið kominn þangað með laufana
mina, þá hefði Þjóðverjinn mátt vara
sig, ég hefði skotið þrjá og fjóra í
hverju sikoti, maður G-u-ð-s, ég hefði
fækkað þeim með stóra laufanum
mínuim. Blessaður unginn hann Napó
leon minn hefð þá haft frœgan sigur
og komið glaður heim til drottningar-
innar sinnar.“ Þeir 'frönsku bulluðu
eitthvað á móti, sem enginn okkar
skildi orð af. Ég kallaði til Otúels,
að við þyrftum að fara að komast af
stað, var þá búíð úr flöskunni, en
eftir að kveðja þá frönsku, og það
gjörði Otúel með ótal kossum og
faðmlögum, sem aldrei ætluðu að
enda. Annars var það eitt sem mér
þótti ekki sem skemmtilegast, þegar
það kom að Otúei að hann vildi
mikáð kyssa, að þá vildi hann reka
tunguna upp í mann um leið.
Það hafði legið í siktinu allan vetur
inn, að við færum í „skytteríistúr“
norður Jökulfirði, og hafði ég hlakk-
að til þess, en tíðin var einatt svo
slæm og rosasöm. Loks á góunni var
lagt af stað á litla bátnum, stýrislaus-
um (Otúel stýrði einatt iitla bátnum
með ár). Ég og gamli Geir vorum
ræðararnir. Tvær byssur voru hafðar
með, talsvert af mat, sem nesti, og 4
pottar af brennivíni. Þar sem við
lentum fyrst þar norður, var á Nesl
í Grunnavík, var Otúel þá vel hress,
stóð með hendur á siðum uppi á öft-
ustu þóftunni, og segir við okkur
gamla Geir: „Verið þið stoltir uppi á
skútunni piltar og heilsið ekki smá-
dónunum". Við vorum viku í túrn-
um, fengum engan sel, en vont veð-
ur og urðum fegnir að komast heim
aftur.
Æ
ðárvarps-eigendum við djúp-
ið var mörgum illa við Otúel, og oft
lögsóttu þeir hann fyrir æðarfugla-
dráp; hann var aldrei álitinn kjark-
maður og hafði orðið mjög lítilfjör-
legur er hann varð að mæta fynst
nokikrum sinnum fyrir rétti, en hann
æíðist við það von bráðar, svo hon-
■*
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 39
38. tbl. 1964