Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1964, Page 21

Federico Garcia Lorca:
Þrjú kvæði
Gífarirm
Gítavinn byrjar að gráta
og bikarar dögunar brotna.
Gítarinn byrjar að gráta.
Það er til einskis að þagga niður í honum.
Það er ekki hægt að þagga niður í honum.
Hann grætur sífellt sama lagi,
eins og vatnið grætur
og vindurinn
þegar snjóar.
Það er ekki hægt að þagga niður í honum.
Hann grætur það sem er fjarri,
sólheitan sandinn syðra,
kameiíublómin hvít sem hann þráir.
Hann grætur ör, sem á sér ekkert mark,
síðkvöld án morguns
og fyrsta fuglinn sem deyr
á grern.
Ó. gítar, hjarta sært holundarsári
af sverðum fimm!
Landslag
Akrar af olíuviði
opnast og lokast
eins og blævængur.
Yfir lundinum
hvelfist þrúgandi himinn,
drungaleg rigning,
kalinstjörnur.
Reyrinn bærist og skelfur
skuggi á bökkum fljótsins
grátt loftið gengur í bylgjum.
Tilsýndar er olíuviðurinn
eins og hópur fanginna fugla,
sem hreyfa f jaðurlöng stélin
til og frá í rökkrinu.
Kveðja
Ef ég dey,
þá skiljið svaladyrnar eftir opnar.
Barnið borðar appelsínur
(Ég sé til þess ofan af svölunum).
Kornskurðarmaðurinn sker korn á akrinum
(Ég heyri til hans ofan af svölunum).
Ef ég dey,
þá munið að skilja svaladyrnar eftir opnar!
(Sonja Diego þýddi ljóðin).
Með 40 ára bar-
áttu og heppni
hefur Andrés G. Þormar eignast allar
útgáfur leikrita á islenzku
D
JLf ókasöfnun er gamalkunnur kvilli
á íslandi. Hún þekktist löngu áður en
nokkur hafði heyrt getið um kransæða-
Btíflu eða hvotsótt, enda mun hún flest-
um pestum lífseigari og hef ég aldrei
vitað penisillín né yfirleitt nokkur önnur
íyf bíta á bókasöfnun. Hún virðist heldur
ágerast með aldri manna og enda aðeins
við dauða þeirra. Þó er sú huggun, að
ekki fylgja sótt þessari einungis þjáning-
ar, heldur í flestum tilfellum mikil á-
Hægja.
Flestir ef ekki allir bókasafnarar,
leggja mest kapp á einhverja sérstaka
grein bókmennta. Sumir safna bókum
eítir prentsmiðjum, aðrir fyrstu útgáfum
ljóðabóka, heimildarrita um ýmis efni
o. s. frv. Um flestar bókmenntagreinar
er því svo farið, að ómöguiegt er að ná
takmarkinu, þ.e.a.s. að eignast fullkomið
heildarsafn. Eftir því, sem mér er bezt
kunnugt, er aðeins einn maður hér á
landi, sem því takmarki hefur náð.
Andrés G. Þormar, aðalgjaldkeri Lands-
símans, eignaðist á síðasta ári síðasta
heftið í heildarsafn leikrita, sem gefin
hafa verið út á íslenzkri tungu eða skrif-
uð af Islendingum á erlendum málum.
Er þar miðað við þau verk, sem getið er
um í skrá Landsbókasafnsins.
„Hvenær byrjaðir þú að safna leik-
ritum og hvers vegna?“ spurði ég Andrés,
er ég kom í heimsókn til hans fyrir
skömmu á heimili hans að Sóleyjargötu
33. Við stóðum í bókaherbergi Andrésar
og ég virti með lotningu fyrir mér inni-
hald bókahillanna, sem ná þar frá gólfi
til lofts, því Andrés safnar ekki aðeins
leikritum.
„Það var um 1920, þegar ég réðist
til Landssímans. Ég hafði einhvernveg-
inn fengið mikinn áhuga á leiklist, þótt
ég hafi aldrei haft önnur kynni af henni
en sem áhorfandi. Sótti ég alltaf sýningar
Leikfélags Reykjavíkur. Ég geymdi lengi
vel leikskrárnar og á þær fyrstu, en því
Jóhann Gunnlaugur Gunnlaugsson Briem (1801—80), prestur í Kousteð
og Kaasted.
38. tbl. 1&G4
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 53