Lesbók Morgunblaðsins - 24.05.1970, Blaðsíða 1

i > 'mituiui

:-;V .....
' '■ .-.■.■■... :.................

. ■■; ••■:■
:■:■:•:•:••••:•: :■•••:■>

♦
20. tbl. 24 m«> ií)70, 45. árg.
í ríki Síamskonungs
Eftir Elínu Pálmadóttur
Taila.nd — það er eitthvað
óraunverulegt við þetta fjar-
læga land. Það er land kóngs-
ins í Síam eða hennar Sírikít
prinsessu, með skrautlegum
gullhöllum og hofum. Þar á
maður ekki von á að hitta mann
frá Norðfirði og konu af Ár-
skógströndinni. En þarna búa
þau Ingvar NíeLssoin verkfræð-
ingur og Anna kona hans,
ásamt Borghildi, þessu 15 ára
heimsbarni, sem talar jöfnum
höndum, íslenzku, ensku
sænsku og eitthvað í þýzku.
Það var óvænt gaman að fá aö
kynnast íslendingum í tailenzku
umlhverfi sínu, þegar ég dvaldist
nýlega í viku í Bangkok. Því
tíndi ég til samtalsbrot, sem ég
átti við þau á heimili þeirra, á
ferðinni með Önnu í kældum
bílnum þeirra á leið til hinna
stórkostlegu fornu tailenzku
rústa í Ayudha og gylltra sum-
arhalla kóngsins, í reiðskólan-
um hennar Borghildar og víð-
ar. Því að við vorum öll
á fleygiferð, ég til að skoða og
átta mig á þessu framandi
landi, þau við að sinna sínum
störfum og sýna mér. Satt að
segja hafði ég ekkert til þeirra
þekkt áður, en nú vildu þau
allt gera fyrir þennan landa
sinn — sem rak svo óvænt á
þeirra fjörur.
Ingvar og fjölskylda hans
eru reyndar ekki einu Islend-
ingarnir í Tailandi. Þar býr
Erna Grant frá Akureyri,
ósamt dönskum manni sínum,
Finn Henriksen og tveimur son
um, en þau reka stórt danskt
bakarí í Bangkok. Áður voru
þar fleiri. Bjarni Gíslason loft-
skeytamaður og Guðný kona
hans voru t.d. í Bangkok í ár.
Og Valborg Hermannsdóttir er
nýflutt til Danmerkur eftir
margra ára dvöl í Tailandi,
ásamt manni sínum Kurt Sein-
ager, sem rak þar lyfjaverk-
smiðju. Þetta fólk frá köldu og
fjarlægu landi hélt oft hópinn,
og Anna sagði mér að hún
saknaði
væru.
þeirra, sem farnir
HANN KÆLIR ÞÁ,
í HITABELTINU
En hvað skyldu þessi ís-
lenzku hjón, Ingvar og Anna,
vera að gera í Bangkok? Ing-
var starfar hjá svissneska fyr-
irtækinu Zullig, sem hefur m.a.
Sabroekælivélar og setur upp
frystikerfi og loftkælingar-
kerfi, sem nóg not eru fyrir í
landi, þar sem að jafnaði er 35
stiga hiti. Að undanförnu hef-
ur hann verið að setja upp
geysimikið kæli- og frystikerfi
á Bangkokflugvelli. En nú ætl-
ar hann að flytja sig um set,
ráðast í enn stærra viðfangs-
efni í Manilla fyrir sænska fyr-
irtækið Stal, sem hann vann
fyrir áður. Þar ætlar hann að
sjá um uppsetningu á vélum
fyrir stóran nýjan matarmark-
að, Great Manille Food Mark-
et, en þar verður yfir 8000
hestafla frystikerfi. — Stærsta
viðfangsefni af þessu tagi, sem
ég hefi séð, sagði Ingvar full-
ur af áhuga. En í framhaldi af
því mun hann setja upp mið-
stöð fyrir sænska fyrirtækið fyr
ir alla Suðaustur-Asíu, senni-
lega með aðsetri í Singapore.
Umdæmi hans nær þá til Man-
illa, Singapore, Jakarta, Kuala
lumpur, Bangkok, Phnom
Penh, Vientiane og Hong Kong,
allra þessara borga, sem hafa
svo ævintýralegan hljóm í okk
ar eyrum. í þessum heitu lönd-
um er sannarlega mikið verk-
efni við að kæla, frysta og
loftræsa. Og Ingvar verður
deildarstjóri Stal fyrir Austur-
lönd. — Mér lízt feikilega vel
á þetta. Ég hefi aldrei femgizt
við svona stórt verkefni, segir
Ingvar. Heim? Nei, ekki strax.
Ég býst við að við séum með
þessu búin að ráðstafa tíma
okkar næstu 6—8 árin. Það er
ekki hægt aö byrja á svoma
verkefni nema fylgja því eftir.
Það er engin tilviljun að
Ingvar hefur áhuga á kæli-
kerfum og frystingu. Hann er
sonúr Níelsar Ingvarssonar
Páhnasonar, fyrrum alþingis-
manns, og Borghildar Hinriks-
dóttur, og faðir hans stóð .fyr-
ir byggingu tveggja frystihúsa
á Norðfirði, þegar hann var að
alast upp. Ingvari var þetta
því í blóð borið, ef gvo má
segja, og hann hafði í huga að
sérhæfa sig í frystikerfum, þó
að hann legði sig ekki síður
eftir að kynna sér hitakerfi,
þegar hann var við nám. Eftir
stúdentspróf fór hann til Darm
stadt í Þýzkalandi og lauk
verkfræðiprófi þaðan 1959. Áð-
ur en hann kom heim vann
hann svo nokkuð við kælibún-
að, m.a. í Hamborg. Meðan á
námi stóð og eftir það starf-
aði hann hjá Landssmiðjunni, en
launin voru svo lág, að hann
varð að vinna sem teiknari hjá
eldri verkfræðingum á kvöld-
in. Þau hjónin hröktust milli
leiguíbúða með námsskuldir,
dótturina og 6700 kr. í mánað-
arlaun, segir Ingar. Hann
venti því sínu kvæði í kross,
seldi gamlan bílskrjóð, sem
hann hafði sent heim frá
Þýzkalandi breytti andvirðinu
í sænskar krónur og hélt til
Gautaborgar.
Eftir viku var hann kominn
í vinnu til fyrirtækisins Stal.
Forstjórinn spurði aðeins hvort
hanin ætti reiknistokk, eftir að
hafa litið á skilríki hans og
sagði: Farðu bara að vinna.
Nóg að gera hér! Ingvar vann
svo fyrir Stal í tvö ár, var
m.a. á vegum fyrirtækisins
í hálft ár í Lomdon einnig Hol-
landi og Þýzkalandi. Mér heyr-
ist á Ingvari og Önnu, að þau
hafi aldrei ætlað að fara frá
íslandi fyrir fullt og allt — þau
ætla heim einhvern tíma. En
„heim“ er auðheyrilega allt
eins að verða „heim til Evrópu“.
Okkur finnst við vera komin
heim, þegar við komum til
Evrópulanda, segir Ingvar.
BRIDGE KL. 8 Á
MORGNANA
Fjölskylda Ingvars býr vel i
Tailandi og unir sér prýðilega.
Daglegt líf er mjög frábrugðið
því sem er hér, þó að Evrópu-
búar haldi þar að mestu sín-
um lifnaðarháttum. Fjölmargir
útlendingar búa í Bankok og
þ.á.m. margir Danir sem þar
festu rætur fyrir löngu með
Austur-Asíufélaginu, Merke-
skipafélaginu o.fl.
Það kom mér t.d. mjög skrýti-
lega fyrir sjónir, þegar Anna
sagði mér fyrsta kvöldið, að
daginn eftir væri hún upptek-
Sumarhallir Síamskonungs eru norðan við Bangkok. Húsið til vinstri er logagyllt tailenzkt bænahús.