Lesbók Morgunblaðsins - 24.05.1970, Side 6

— Lórens, þú ættir að fara
og hjálpa pabba þínum við að
bera brennið inn og stafla því,
sagði móðir hans.
— Sjálfsagt, sagði Lórens vin
gjarnlega. Það lítuir annars út
fyrir, að þú haldir að hægt sé
að gera margt í einu.
— Ja, ég meinti nú að þú ætt-
ir að hjálpa föður þínuim þegar
þú hefðir tíma, sagði móðirin.
Hún hafði svo sem séð, að Lór-
ens var að vefja sér sígarettu.
Brennið gat vel beðið þangað
tii hann var búinn að vefja hana
og þá líka þangað tii hamm var
búrnn að reykja hamia.
Bera þurfti inn mikið af
brenni og stafla því. Brennið
lá í stórum haug, bak við hlöð-
una. Það hafði verið sagað ein
hvern tímann um vorið. Viðar
bútarnir höfðu aðeins verið
klofnir einu sinni, þannig að
safinn þomaði upp. Tréð þorn-
ar sæmilega, ef börkurinn er
ekki alveg utan um það. Að vor
inu þurfti aðeins að kljúfa það
einu sinni, en að vetrinum var
það klofið í mátulega búta eft-
ir því sem með þurfti.
Faðir Lórens hafði gert það
sem gera þurfti á bænum. —
Faðir hans og móðir. Það var
ekki vegna þess, að Lórens
væri ekki nógu viljugur til að
taka til hendinni öðru hvoru,
en hann þurfti bara alltaf að
ljúk-a við eitthvaið annalð fyrst,
og þau verkefni voru alltaf
óhemju mikilvæg. Faðir hans og
móðir gátu ekki alltaf séð, hve
mikilvæg þau í rauninni voru,
en Lórenis hélt stíft við að þau
væru áríðandi og eyddi oft löng
um tíma í að útsikýra það. Þau
höfðu annað að gera, en að
hlusita lengi á úfcskýringar. End
irinn varð því alltaf sá, að
þau tóku verk Lórens á sínar
herðar.
Lórens vissi sannarlega
hvernig hann átti að haga orð-
um sínum. Þegar hann var lítiill,
sagði faðir hans með stolti: —
„Hann verður áreiðanlega þing
maður.“ Smám saman kom það
þó í ljós, að Lórens varð hvorki
þingmaður né neifct annað. Þá
hætti faðir hans að segja þetta,
og yfirleitt hætti hann að segja
nokkurn skapaðan hiut um son
sinn. En þrátit fyrir alílt þótti
þeim mjög vænt um hann.
Hann var eina barnið þeirra.
Eitt sinn vildi móðirm gjarn-
an, að hann yrði presibur, en
það kærði Lórens sig ekki um.
Eitt var víst, að ekki var hægt
að nota gáfur og ma&lsku Lór-
ens til þess að moka flórinn
með. Þess vegna lagði faðirinn
til að hann yrði kennari, og
Lórens leizt bebur á það. Svo
var Lórens í kennaraskölanuin
í hálft ár og á þessum tíma
kjaftaði hann frá sér allt vit.
Þá kom hann heim og sagði að
nú væri ekki hægt að kenna
honum meira. Hann hafði lært
nóg til þess að láta foreldra
síina dást að sér, en keunari
var hann ekki orðinn.
Satt að segja hafði Lórens
nóg að gera við að gæta þess
að gömlu hjónin ynnu sína
vinnu sómasamlaga. Það var
sannarlega ekki lítið starf að
gæta rekstursins á 65 hektara
jörð. í mörg horn var að líta
og Lórens þoldi ekki að jörð-
in færi í niðurniðslu. Auk þess
voru viss störf, sem hann vann
sjálfur og treysti ekki öðrum
fyrir.
Lórens var mjög góður við
dýr. Til að mynda gaif hann
kötfcunum alltaf mjólk eftir
mjaltirnar. Það var að vísu
móðir hans sem mjóTkaði kýrn
ar, en alla vega þurfbu kett-
irnir að fá mjólk og þeim var
alveg sama hver ha.fði mjóíkað.
Aftur á móti stóð þeim ekki á
sama um, hver færði
þeim mjólkina. Það varð
að vera Lóreos. Þess
vegna imiöiluðu þeir alltaf,
þegar þeir sáu hann og nugg-
uðu sér utan í hann. Þeim
var þó ekki alltaf greiður að-
gangur að mjóilkinni, því Lór-
ens 'héit oft í skottið á þeim,
en það fyrirgáfu þeir honum
gjarnan.
Yfirleitt þórfcti Lórens gaman
að fóðra dýrin. Það gerði hann
helzt milli mála. Hann hafði
ekki áhuga á hinni reglulegu
gjöf, enda sá pabbi hans um
hana. En það var eiuhver
ánægja við að skjóta einni og
einni rófu að einhverri kúnni.
Það heyrðist matahlegt hljóð,
þegar kýrin hámaði í sig róf-
una, og Lórens varð alltaf
svangur af því að hlusta á það.
Því varð hann alltaf að fara
inn í búrið á eftir og sefa
hunigur sitt með eirihverju.
Þegar var búið að bera hluti
af brenninu inn í eldiviðanskúr
inn og sfcafla því upp. Faðir
Lórems kom fyrir hlöðuhomið.
Hann rogaðist með stóra tága
körfu, fulla af eldivið. Lórens
stóð og hal'laði sér upp að
veggnum á íbúðarbúsinu. Hann
var búinn að kveikja í sígar-
etfcunni og hafði þegar reykt
nokkuð af henni.
— Ég kem og hjálpa þér eft-
ir augnablik, pabbi, sagði Lór
ens. Eg ætta bara að reykja
þessa sígaretfcu fyrst.
0 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 24. maí 1970